ΚΟΙΝΩΝΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ο ηγέτης των παρηκμασμένων

Του Κ. ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Η Ελλάδα ζητεί. 


Ζητεί χρήματα. Και θέλει(;) να τα αποπληρώνει με όρους ευνοϊκότερους από ό,τι οι άλλοι.

Ζητεί να της κουρέψουν-απομειώσουν-αναδιαρθρώσουν το χρέος. Το οποίο δημιούργησε μόνη της, παίρνοντας τα λεφτά των άλλων και σπαταλώντας τα.

Ζητεί επενδύσεις. Όμως κάνει κάθε ενάμιση χρόνο εκλογές, αλλάζει με τον ίδιο ρυθμό το φορολογικό της πλαίσιο και πάντοτε τσεκουρώνει τον ιδιωτικό τομέα και τις επιχειρήσεις.

Ζητεί βοήθεια για να φυλάξει τα σύνορά της, που είναι, όπως παραδέχεται σύνορα της Ευρώπης. Δηλαδή και σε αυτήν την περίπτωση δεν περιγράφει τον εαυτό της ως ικανό να προσφέρει κάτι στην Ευρώπη, αλλά προτάσσει το ότι ως μέλος της έχει «νόμιμες αξιώσεις».

Ζητεί στο διπλωματικό πεδίο να γίνουν δεκτές οι αξιώσεις της, επειδή «αυτό είναι το δίκαιο».

Υπερασπίζεται την εθνική της ανεξαρτησία. Αλλά στα λόγια. Γιατί στην πράξη κάνει όλα όσα είναι δυνατόν για να δώσει στους άλλους το δικαίωμα να την αμφισβητήσουν.

Ζητεί να λάμψει η αλήθεια, την στιγμή που η ίδια - δια των ηγετών της - λέει ψέματα στους εταίρους και στους πολίτες της.

Η εικόνα που συντίθεται από όλα αυτά είναι ότι αντίθετα με την πολιτική παραμυθία των τελευταίων ετών, η Ελλάδα δεν μπορεί να ακολουθήσει τους ρυθμούς προόδου της εποχής.

Έχει εκκρεμότητες που άλλοι επέλυσαν στους προηγούμενους αιώνες, δεν έχει βρει ακόμη τι θα παράξει, πώς θα το παράξει και πώς θα το πουλήσει, δεν μπορεί ούτε καν να διαχειριστεί το κράτος, τον τουρισμό της, την Ιστορία της, τον πολιτισμό της.

Όλα αυτά διαμορφώνουν την εικόνα της παρακμής.

Παρά ταύτα ουδείς έως σήμερα δεν έχει θέσει το πρόβλημά της χώρας στην σωστή του διάσταση. 

Όλοι, αριστεροί, δεξιοί, ψευτοσοσιαλιστές και «κεντρώοι» μιλούν για τις δυνατότητες και τις ικανότητες της χώρας.

Υπό τις παρούσες συνθήκες, η Ελλάδα δεν έχει δυνατότητες. Οδεύει προς ένα διεθνές στάτους πρωτόγνωρο. Ένα κράτος υπό επιτροπεία συνεχή, που ζει με χρήματα των άλλων και στην ουσία φυτοζωεί. Δεν επιβραβεύει την καινοτομία, έχει κάνει τον συνδικαλισμό ιδεολογία, αδυνατεί όχι απλώς να κάνει άλματα, αλλά και να διασφαλίσει στους πολίτες της συνθήκες που να ευνοούν την διεκδίκηση της ευημερίας τους.

Με όλα αυτά τα δεδομένα, όσο η χώρα εμφανίζεται να αναζητεί ηγεσία που να εμπνέει και να είναι σε θέση να την οδηγήσει στην έξοδο από την κρίση, απαιτείται μία επώδυνη παραδοχή:  

Μόνο η αναγνώριση της παρακμής και του βάθους της, μπορεί να παράξει οραματικό πολιτικό λόγο και να ενεργοποιήσει δημιουργικά αντανακλαστικά.  

Τα ψέματα, οι κολακείες των μετρίων και των ηλιθίων και η αισιοδοξία ενώ «ο ασθενής είναι σε κώμα», απλώς βαθαίνουν την κρίση.

Όποιος τολμήσει να αναλάβει την εμπέδωση όλων αυτών, μπορεί πραγματικά να γίνει ο ηγέτης της νέας εποχής.