"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Πού είναι ο Γλέζος τώρα; Στον ΦΠΑ;

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ (Το δε υστερόγραφο ΤΣΑΚΙΖΕΙ ΚΟΚΚΑΛΑ...)

Φθηνοί! Απολύτως φθηνοί! Περιφέρατε τον Γλέζο ως σημαία σε κάθε σας αναμέτρηση. Φωτογραφηθήκατε δίπλα του, κορδώνοντας τα νιάτα σας δίπλα στα δικά του ντουζένια. Και κείνος γέμιζε πλατείες ενάντια σε παγκόσμιες αδικίες. Έφτασε Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Να βγάζει λόγους για εχθρούς. Και ‘σείς καμαρώνατε το «σύμβολο».


Κι αν ο εχθρός είναι μέσα;  


Προσπαθώντας ν΄ αλλάξεις τον κόσμο καμιά φορά ξεχνάς τον εαυτό σου απέξω.  


Ανεβάζετε τον ΦΠΑ στα γηροκομεία. Φθηνοί! Απολύτως φθηνοί! 


Τι τους περάσατε τους απόκληρους της ζωής; Γλέζους; Να φτάνει το τσεκ στον λογαριασμό τους ανελλιπώς;  


Να σ΄ ακολουθεί μια ηρωική πράξη των νιάτων σου όλη σου τη ζωή και να μην αποσβένεται, ως φόρος τιμής της πατρίδας, με κανένα ποσόν; 


Αντέχετε να κοιτάξετε στα μάτια ένα γερόντι γηροκομείου; Να δεις στο βλέμμα την ανημπόρια να σκάει σαν το λάδι στο καντήλι. Να τζιτζιρίζει.  


Ως πού θα φτάσετε; Να δεις την ντροπή να πονάει σε κάθε αλλαγή pamper. Σε κάθε ατύχημα χωρίς pamper;


Να δεις τη ζήλια σε κάθε επίσκεψη που δέχεται ο διπλανός και για σένα κανείς; 


Να δεις τη ματαιότητα; Να δεις την αγωνία; 


Ν΄ ακούσεις φράσεις, μαχαιριές «Βάλε μου δυο φτερά στην πλάτη να φύγω», «Μόνο χώρο πιάνω, πια. Δεν αντέχω άλλο να ζω». Να ζυγίσεις σώματα βαρίδια. Όσο μικραίνει ο άνθρωπος, όσα κιλά φεύγουν από πάνω του, τόσο και πιο πολύ βαραίνει. Μεγάλο βάρος η ψυχή του ανθρώπου όταν δεν αντέχει πια να λογαριαστεί. Κι άλλο τόσο η συνείδηση όταν θεωρεί ότι γίνεται βάρος. Ο εαυτός σου απόκληρος έχει το πιο μεγάλο βάρος. 


 Φθηνοί! Απολύτως φθηνοί! 


 Έχετε σκεφτεί σε πόσα συναισθήματα τσαλαβουτάει η συνείδηση του τέκνου να πάρει αυτή την απόφαση για τον γονιό του; Νομίζετε χομπίστες είναι τα παιδιά που παίρνουν τέτοιες αποφάσεις; 


Σε μια χώρα που ως πράξη ρίχνει όλο το ανάθεμα και χρησιμοποιεί λέξεις όπως «εγκατάλειψη»; 


Πίσω από κάθε ηλικιωμένο άνθρωπο σε οίκο ευγηρίας υπάρχει μια τραγικά λεπτεπίλεπτη ισορροπία των πάντων. Ιδίως των οικονομικών δυνατοτήτων. 


Ως πού θα φτάσετε; Πού πήγε η ανθρωπιά σας, πού πήγε η αγωνία σας για την αξιοπρέπεια του ανθρώπου; 


 Φθηνοί!   

Υ.Γ.: 

Στον αξιοθρήνητο προβληματισμό σας, αύξηση ΦΠΑ στο μοσχάρι ή στην ιδιωτική εκπαίδευση, εκ του αποτελέσματος είδαμε ότι δικαιώθηκε το μοσχάρι.  


Αλήθεια, σε τούτη την αύξηση του ΦΠΑ τι ακριβώς ζυγίσατε;  


Τι είχε αντίβαρο η αύξηση του ΦΠΑ στα γηροκομεία; 


Να υποθέσω το γουρούνι;

Δεν υπάρχουν σχόλια: