Toυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΡΕΛΙΑ
Τα δύο σημερινά μας παραδείγματα φανερώνουν το
μέγεθος του προβλήματος που αντιμετωπίζει ο πρωθυπουργός και όσοι εκ της
ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ έχουν συνειδητοποιήσει πού βρίσκονται και θέλουν να
κάνουν το οριστικό βήμα προς τον ρεαλισμό και την υπευθυνότητα.
Το ένα παράδειγμα είναι μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ και δείχνει ότι- ακόμη και τώρα, που οι ψευδαισθήσεις και οι υποσχέσεις έχουν καταρρεύσει- ορισμένα στελέχη του εξακολουθούν να εκτοξεύουν μεγαλειώδεις μπούρδες.
Το δεύτερο είναι απέξω, από πρόσωπα που, μη έχοντας καμιά ιδεολογική ή άλλη σχέση μαζί του, πλεύρισαν τον ΣΥΡΙΖΑ μυριζόμενα εξουσία, για καθαρά συντεχνιακούς ή άλλους λόγους. Και τώρα, που δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις τους, βρίζουν σκαιότατα τον πρωθυπουργό.
Η πρώτη περίπτωση είναι η αποθέωση της κομματικής ξύλινης γλώσσας, που νομίζει ότι λέει κάτι σπουδαίο (εδώ). Τι θέλει να πει ο ποιητής με τη διατύπωση «να αναλάβουν τη διαπραγμάτευση η Αριστερά και η κοινωνία»;
Καλά, να δεχτούμε ότι ο Βαρουφάκης δεν είναι και πολύ αριστερός. Ο Τσακαλώτος είναι, έστω, λίγο παραπάνω. Αλλά ούτε τον Τσίπρα, που έχει αναλάβει τώρα προσωπικά τη διαπραγμάτευση, εμπιστεύεται ο κομματικός γραμματέας και αναγγέλλει, μέσω του κομματικού ραδιοφώνου, ότι είναι καιρός «να την αναλάβει η Αριστερά»;
Και εντάξει η Αριστερά (πώς το εννοεί, δηλαδή, να πηγαίνει ομαδικά η Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο;), να την αναλάβει. Η έρμη η Κοινωνία πώς «θα πάρει τη διαπραγμάτευση στα χέρια της»; Η Αριστερά και η Κοινωνία δεν εξέλεξαν τον Τσίπρα και τους υπουργούς του, με εντολή να διαπραγματευθούν;
Κι αν στην περίπτωση αυτή έχουμε να κάνουμε με μια πομφόλυγα, που προσπαθεί να ντοπάρει όσο κομματικό ακροατήριο δέχεται ακόμη να ντοπαριστεί, το δεύτερο παράδειγμα (εδώ) δείχνει πόσο θα πληρώσει και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ τις άνευ μέτρου και αρχών προεκλογικές υποσχέσεις και κολλεγιές:
Ο πρόεδρος των φαρμακοποιών, παραδοσιακό στέλεχος της ΝΔ, ξεσπάθωνε (εδώ) τα προηγούμενα χρόνια εναντίον του Σαμαρά και υπουργών του, επειδή αναγκάστηκαν να συμμαζέψουν την φαρμακευτική σπατάλη και να πάρουν κάποια μέτρα δυσάρεστα (και) γι’ αυτόν τον κλάδο. Και πλεύρισε τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος υποσχόταν στους πάντες τα πάντα. Τώρα που αθετεί-και σωστά κάνει- μια από τις υποσχέσεις του (τα μη συνταγογραφούμενα φάρμακα θα πωλούνται και εκτός φαρμακείων), φτάνει στο σημείο να κατηγορεί τον πρωθυπουργό για...εξυπηρέτηση συμφερόντων!
Κι αν με τον Κορωνάκη (συμβολική η αναφορά, δεν είναι ο μόνος) ο Τσίπρας δεν θα έχει στο τέλος ιδιαίτερη δυσκολία- μάλιστα αυτός θα σηκώσει το βάρος για να περάσει η συμφωνία από τα κομματικά όργανα- με τον Λουράντο τα πράγματα είναι αλλιώς.
Πρώτον, διότι οι Λουράντοι, που επένδυσαν στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι πολλοί.
Δεύτερον, διότι οι περισσότεροι από αυτούς δεν επένδυσαν από ιδεολογία, αλλά για να πάρουν ό,τι δεν μπόρεσαν να τους δώσουν οι προηγούμενοι. Και τώρα, που θα αποδειχθεί ότι δεν μπορούν να τα δώσουν ούτε οι νέοι, θα λακίσουν σιγά-σιγά προς άλλους σωτήρες.
Ο τυχοδιωκτισμός κάποια στιγμή εκδικείται.
Για να το πούμε αλλιώς, «όποιος κατουράει στη θάλασσα, θα το βρει στο αλάτι».
Καλά ξεμπερδέματα...
Το ένα παράδειγμα είναι μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ και δείχνει ότι- ακόμη και τώρα, που οι ψευδαισθήσεις και οι υποσχέσεις έχουν καταρρεύσει- ορισμένα στελέχη του εξακολουθούν να εκτοξεύουν μεγαλειώδεις μπούρδες.
Το δεύτερο είναι απέξω, από πρόσωπα που, μη έχοντας καμιά ιδεολογική ή άλλη σχέση μαζί του, πλεύρισαν τον ΣΥΡΙΖΑ μυριζόμενα εξουσία, για καθαρά συντεχνιακούς ή άλλους λόγους. Και τώρα, που δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις τους, βρίζουν σκαιότατα τον πρωθυπουργό.
Η πρώτη περίπτωση είναι η αποθέωση της κομματικής ξύλινης γλώσσας, που νομίζει ότι λέει κάτι σπουδαίο (εδώ). Τι θέλει να πει ο ποιητής με τη διατύπωση «να αναλάβουν τη διαπραγμάτευση η Αριστερά και η κοινωνία»;
Καλά, να δεχτούμε ότι ο Βαρουφάκης δεν είναι και πολύ αριστερός. Ο Τσακαλώτος είναι, έστω, λίγο παραπάνω. Αλλά ούτε τον Τσίπρα, που έχει αναλάβει τώρα προσωπικά τη διαπραγμάτευση, εμπιστεύεται ο κομματικός γραμματέας και αναγγέλλει, μέσω του κομματικού ραδιοφώνου, ότι είναι καιρός «να την αναλάβει η Αριστερά»;
Και εντάξει η Αριστερά (πώς το εννοεί, δηλαδή, να πηγαίνει ομαδικά η Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο;), να την αναλάβει. Η έρμη η Κοινωνία πώς «θα πάρει τη διαπραγμάτευση στα χέρια της»; Η Αριστερά και η Κοινωνία δεν εξέλεξαν τον Τσίπρα και τους υπουργούς του, με εντολή να διαπραγματευθούν;
Κι αν στην περίπτωση αυτή έχουμε να κάνουμε με μια πομφόλυγα, που προσπαθεί να ντοπάρει όσο κομματικό ακροατήριο δέχεται ακόμη να ντοπαριστεί, το δεύτερο παράδειγμα (εδώ) δείχνει πόσο θα πληρώσει και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ τις άνευ μέτρου και αρχών προεκλογικές υποσχέσεις και κολλεγιές:
Ο πρόεδρος των φαρμακοποιών, παραδοσιακό στέλεχος της ΝΔ, ξεσπάθωνε (εδώ) τα προηγούμενα χρόνια εναντίον του Σαμαρά και υπουργών του, επειδή αναγκάστηκαν να συμμαζέψουν την φαρμακευτική σπατάλη και να πάρουν κάποια μέτρα δυσάρεστα (και) γι’ αυτόν τον κλάδο. Και πλεύρισε τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος υποσχόταν στους πάντες τα πάντα. Τώρα που αθετεί-και σωστά κάνει- μια από τις υποσχέσεις του (τα μη συνταγογραφούμενα φάρμακα θα πωλούνται και εκτός φαρμακείων), φτάνει στο σημείο να κατηγορεί τον πρωθυπουργό για...εξυπηρέτηση συμφερόντων!
Κι αν με τον Κορωνάκη (συμβολική η αναφορά, δεν είναι ο μόνος) ο Τσίπρας δεν θα έχει στο τέλος ιδιαίτερη δυσκολία- μάλιστα αυτός θα σηκώσει το βάρος για να περάσει η συμφωνία από τα κομματικά όργανα- με τον Λουράντο τα πράγματα είναι αλλιώς.
Πρώτον, διότι οι Λουράντοι, που επένδυσαν στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι πολλοί.
Δεύτερον, διότι οι περισσότεροι από αυτούς δεν επένδυσαν από ιδεολογία, αλλά για να πάρουν ό,τι δεν μπόρεσαν να τους δώσουν οι προηγούμενοι. Και τώρα, που θα αποδειχθεί ότι δεν μπορούν να τα δώσουν ούτε οι νέοι, θα λακίσουν σιγά-σιγά προς άλλους σωτήρες.
Ο τυχοδιωκτισμός κάποια στιγμή εκδικείται.
Για να το πούμε αλλιώς, «όποιος κατουράει στη θάλασσα, θα το βρει στο αλάτι».
Καλά ξεμπερδέματα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου