KOINΩΝΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Σκελετοί στο ντουλάπι

Του ΓΙΑΝΝΗ ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ

Τελικά το χειρότερο κακό του Μνημονίου δεν είναι ούτε η ύφεση ούτε η ανεργία ούτε η ανθρωπιστική κρίση - αυτά μπορούν να αντιμετωπιστούν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο...

Το χειρότερο κακό είναι ότι «άνοιξε τον δρόμο στα φαντάσματα», για να δανειστώ την έκφραση του Στέλιου Ράμφου.

Αν σκεφθεί κανείς τι μας έχει συμβεί εδώ και πέντε-έξι χρόνια, θα συμφωνήσει ότι ένας αλλόκοτος κόσμος που δεν ξέραμε καν ότι υπήρχε γύρω μας ξέφυγε από το περιθώριο, το καφενείο ή το ψυχιατρείο και όρμησε στο προσκήνιο της δημόσιας ζωής.

Προβλήματα που είχαν λυθεί διά παντός ξαναμπήκαν στο τραπέζι. Αντιλήψεις ξεψυχισμένες επανήλθαν ζωηρές. Επιχειρήματα, ιδέες και συμπεριφορές ξεχασμένες από τον χρόνο και ξεπερασμένες από τη ζωή διεκδικούν τίτλους αναφοράς και περγαμηνές πειστικότητας.

Οι σκελετοί βγήκαν από το ντουλάπι.

Πράγμα που κατ' αρχάς σημαίνει ότι υπήρχαν.

Αν δεν απατώμαι, είμαστε η μοναδική χώρα του κόσμου που συζητάει ακόμη με όρους «Αριστεράς», «καπιταλισμού» και «ρήξης». Μόνο κάτι γραφικοί τα λένε αυτά στις άλλες χώρες!

Είμαστε η μοναδική χώρα που κουβεντιάζει αν το δημόσιο είναι καλύτερο από το ιδιωτικό, αν η ελεύθερη οικονομία θεωρείται καλό ή κακό πράγμα. 

Είμαστε σίγουρα η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα που επιδιώκει να εγκαθιδρύσει ένα ισοπεδωτικό εκπαιδευτικό σύστημα, που αποστρέφεται τις ελίτ, που προσβλέπει στη Ρωσία του Πούτιν, που αμφισβητεί βασικές αρχές λειτουργίας του ευρωπαϊκού συστήματος, αν όχι της κοινής λογικής.

Η μοναδική χώρα που ψάχνει συνωμοσίες και βλέπει παντού συνωμότες. 

Που ενοχοποιεί τον πλούτο και δαιμονοποιεί την επιχείρηση. 

Που μιλάει για «παράνομα και επαχθή χρέη». 

Που αμφισβητεί την εφαρμογή του νόμου ως βασικού κανόνα κοινωνικής συνύπαρξης.

Ολα αυτά έχουν λυθεί παντού. Δεν τα κουβεντιάζουν καν. 

Μόνο στη σημερινή Ελλάδα τα αυτονόητα και τα αποδεκτά ανακηρύσσονται ανοιχτά ζητήματα και αναπάντητα ερωτήματα.

 
Μόνο στην Ελλάδα το μισό πολιτικό προσωπικό κινείται μεταξύ θιάσου και τσίρκου.

 
Ειλικρινά δεν ξέρω τι ακριβώς μας συνέβη. Δεν ξέρω πώς βρέθηκε το δικό μας ντουλάπι να κρύβει τόσους σκελετούς. Δεν ξέρω πού κρύβονταν τόσο καιρό τόσα φαντάσματα.

Αλλά σίγουρα κάτι μας συνέβη