Toυ ΤΑΚΗ ΜΙΧΑ
Είναι αλήθεια ότι ο Βλαδίμηρος Ίλιτς την
τελευταία εβδομάδα του Οκτώβρη δεν είχε κέφια. Ναι, οι μπολσεβίκοι είχαν
συλλάβει τα αφύλακτα και απροστάτευτα μέλη της προσωρινής κυβέρνησης
και τα είχαν στείλει στα κάτεργα, όμως ακόμα η εξουσία τους
διακυβευόταν.
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, και συγκεκριμένα στις 29 Οκτώβρη, οι συνδικαλιστές του συνδικάτου των σιδηροδρόμων Βίκζελ έστειλαν ένα τελεσίγραφο ζητώντας απ' όλα τα κόμματα που αντιπροσωπεύονταν στο Σοβιέτ να προχωρήσουν στη δημιουργία μιας κυβέρνησης συνασπισμού. Στο όνομα της «εθνικής συνεννόησης», όπως θα λέγαμε σήμερα. Μάλιστα απειλούσαν ότι αν δεν γινόταν αποδεκτή η πρότασή τους θα απεργούσαν με αποτέλεσμα να αποκοπεί η πρωτεύουσα από τρόφιμα και καύσιμα.
Όταν ο Λένιν έμαθε για το τελεσίγραφο στην αρχή εκνευρίστηκε. Στόχος του ήταν η κατάληψη και μονοπώληση της εξουσίας από το κόμμα του και όχι φυσικά η «εθνική συνεννόηση».
Όμως με τον εξαιρετικό στρατηγικό νου που διέθετε διέκρινε αμέσως τα πλεονεκτηματα της πρότασης. Του έδινε ένα πολύτιμο περιθώριο χρόνου για να επικεντρωθεί στις μάχες που ακόμα μαίνονταν εναντίον των δυνάμεων του Κερένσκι στις παρυφές της πρωτεύουσας και εναντίον των δυνάμεων που υποστήριζαν την αστική Δημοκρατία στη Μόσχα.
Όμως ακόμα πιο σημαντικό ήταν το γεγονός ότι αποδεχόμενος την έναρξη μιας διακομματικής συζήτησης απέφευγε τον μεγαλύτερο κίνδυνο για τον εαυτό του και το κόμμα του: τη διαμόρφωση ενός κοινού μετώπου μεταξύ των κομμάτων της αντιπολίτευσης (αναρχικών, κοινωνικών επαναστατών και μενσεβίκων) εναντίον των μπολσεβίκων. Αν είχε ευθύς εξαρχής συγκροτηθεί ένα τέτοιο μέτωπο οι μπολσεβίκοι δεν θα είχαν ποτέ αποκτήσει την εξουσία ούτε θα είχαν τη δυνατότητα να εξαπολύσουν την κόκκινη τρομοκρατία.
Διόρισε λοιπόν ως εκπρόσωπο στις συνομιλίες τον φουκαρά τον Καμένεφ (που πράγματι πίστευε στην ανάγκη «εθνικής συνεννόησης») και κάθισε να απολαύσει το σόου.
Προφανώς το εγχείρημα στο μυαλό του Λένιν είχε ημερομηνία λήξης.
Μόλις λοιπόν άρχισαν να έρχονται καλά νέα που έδειχναν ότι οι μπολσεβίκοι είχαν αρχίσει να αντιστρέφουν τη δυσμενή στρατιωτική κατάσταση στη Μόσχα και αλλού, οι ενδοκομματικές συνομιλίες και η «εθνική συνεννόηση» δεν είχαν πια νόημα.
Έτσι, λοιπόν, οι μπολσεβίκοι άρχισαν να θέτουν αιτήματα που δεν μπορούσαν να δεχτούν τα άλλα κόμματα. Όπως ότι σε μια κυβέρνηση συνασπισμού το 75% των υπουργείων θα ανήκαν στους μπολσεβίκους. Οι συνομιλίες ήταν καταδικασμένες και κατέρρευσαν στις 6 Νοέμβρη.
Μάλιστα, ο Βλαδίμηρος Ίλιτς δεν σταμάτησε εκεί αλλά ζήτησε και την άμεση σύλληψη(!) των συνδικαλιστών του Βίκζελ κατηγορώντας τους ως «αντεπαναστάτες».
Το ηθικό μήνυμα του σημειώματος:
Αγαπητοί φίλοι αναγνώστες, αν δεν ξέρετε τι δώρα να πάρετε τα επόμενα Χριστούγενα στην Ντόρα και στον Σταύρο πάρτε τους βιβλία Ιστορίας. Άλλωστε μέχρι τότε, όντας σε δραχμές, τα βιβλία θα είναι πάμφθηνα. Επίσης, τότε οι δύο υπέρμαχοι της «εθνικής συνεννόησης» θα έχουν άπειρο χρόνο στη διάθεσή τους να διαβάσουν με την ψυχή τους - όπως είχαν μετά και οι συνδικαλιστές του Βίκζελ...
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, και συγκεκριμένα στις 29 Οκτώβρη, οι συνδικαλιστές του συνδικάτου των σιδηροδρόμων Βίκζελ έστειλαν ένα τελεσίγραφο ζητώντας απ' όλα τα κόμματα που αντιπροσωπεύονταν στο Σοβιέτ να προχωρήσουν στη δημιουργία μιας κυβέρνησης συνασπισμού. Στο όνομα της «εθνικής συνεννόησης», όπως θα λέγαμε σήμερα. Μάλιστα απειλούσαν ότι αν δεν γινόταν αποδεκτή η πρότασή τους θα απεργούσαν με αποτέλεσμα να αποκοπεί η πρωτεύουσα από τρόφιμα και καύσιμα.
Όταν ο Λένιν έμαθε για το τελεσίγραφο στην αρχή εκνευρίστηκε. Στόχος του ήταν η κατάληψη και μονοπώληση της εξουσίας από το κόμμα του και όχι φυσικά η «εθνική συνεννόηση».
Όμως με τον εξαιρετικό στρατηγικό νου που διέθετε διέκρινε αμέσως τα πλεονεκτηματα της πρότασης. Του έδινε ένα πολύτιμο περιθώριο χρόνου για να επικεντρωθεί στις μάχες που ακόμα μαίνονταν εναντίον των δυνάμεων του Κερένσκι στις παρυφές της πρωτεύουσας και εναντίον των δυνάμεων που υποστήριζαν την αστική Δημοκρατία στη Μόσχα.
Όμως ακόμα πιο σημαντικό ήταν το γεγονός ότι αποδεχόμενος την έναρξη μιας διακομματικής συζήτησης απέφευγε τον μεγαλύτερο κίνδυνο για τον εαυτό του και το κόμμα του: τη διαμόρφωση ενός κοινού μετώπου μεταξύ των κομμάτων της αντιπολίτευσης (αναρχικών, κοινωνικών επαναστατών και μενσεβίκων) εναντίον των μπολσεβίκων. Αν είχε ευθύς εξαρχής συγκροτηθεί ένα τέτοιο μέτωπο οι μπολσεβίκοι δεν θα είχαν ποτέ αποκτήσει την εξουσία ούτε θα είχαν τη δυνατότητα να εξαπολύσουν την κόκκινη τρομοκρατία.
Διόρισε λοιπόν ως εκπρόσωπο στις συνομιλίες τον φουκαρά τον Καμένεφ (που πράγματι πίστευε στην ανάγκη «εθνικής συνεννόησης») και κάθισε να απολαύσει το σόου.
Προφανώς το εγχείρημα στο μυαλό του Λένιν είχε ημερομηνία λήξης.
Μόλις λοιπόν άρχισαν να έρχονται καλά νέα που έδειχναν ότι οι μπολσεβίκοι είχαν αρχίσει να αντιστρέφουν τη δυσμενή στρατιωτική κατάσταση στη Μόσχα και αλλού, οι ενδοκομματικές συνομιλίες και η «εθνική συνεννόηση» δεν είχαν πια νόημα.
Έτσι, λοιπόν, οι μπολσεβίκοι άρχισαν να θέτουν αιτήματα που δεν μπορούσαν να δεχτούν τα άλλα κόμματα. Όπως ότι σε μια κυβέρνηση συνασπισμού το 75% των υπουργείων θα ανήκαν στους μπολσεβίκους. Οι συνομιλίες ήταν καταδικασμένες και κατέρρευσαν στις 6 Νοέμβρη.
Μάλιστα, ο Βλαδίμηρος Ίλιτς δεν σταμάτησε εκεί αλλά ζήτησε και την άμεση σύλληψη(!) των συνδικαλιστών του Βίκζελ κατηγορώντας τους ως «αντεπαναστάτες».
Το ηθικό μήνυμα του σημειώματος:
Αγαπητοί φίλοι αναγνώστες, αν δεν ξέρετε τι δώρα να πάρετε τα επόμενα Χριστούγενα στην Ντόρα και στον Σταύρο πάρτε τους βιβλία Ιστορίας. Άλλωστε μέχρι τότε, όντας σε δραχμές, τα βιβλία θα είναι πάμφθηνα. Επίσης, τότε οι δύο υπέρμαχοι της «εθνικής συνεννόησης» θα έχουν άπειρο χρόνο στη διάθεσή τους να διαβάσουν με την ψυχή τους - όπως είχαν μετά και οι συνδικαλιστές του Βίκζελ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου