Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης είναι Υπουργός Ενέργειας
της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Λαμβάνω συχνά τα δελτία Τύπου που μου
αποστέλλονται από το γραφείο του, σχετικά με τις υπουργικές του
δραστηριότητες. Πολλές φορές όμως, ενημερώνομαι για δράσεις ή και
απόψεις του που δεν έχουν καμιά σχέση με το αντικείμενό του.
Όπως τις προάλλες, που με αφορμή την παρουσίαση του νέου βιβλίου «Αριστερά, Κυβέρνηση και Κράτος» του Πέτρου Παπακωνσταντίνου, στο κτίριο της ΕΣΗΕΑ, αναφέρθηκε στα τρία πράγματα που, κατά την άποψή του θα μας βγάλουν από την κρίση και θα μας οδηγήσουν στον δρόμο της ανάπτυξης, «σε μια ανασυγκροτημένη και προοδευτική Ελλάδα».
«Είναι πολλά πράγματα που χρειάζονται» για να γίνουμε αυτό που ονειρεύεται ή οραματίζεται ο κ. Λαφαζάνης, αλλά «αυτά τα τρία, χρειάζονται απαραιτήτως», λέει. Και τα επεξηγεί:
«Πρώτον, να τερματιστεί η λιτότητα. Η λιτότητα είναι ό,τι πιο καταστροφικό για όλη την Ευρώπη, αλλά ειδικότερα για μια χώρα σαν την Ελλάδα. Με μέτρα λιτότητας η Ελλάδα δεν μπορεί να δει το αύριο.
Το δεύτερο που χρειάζεται είναι μια ισχυρή ένεση ρευστότητας στην ελληνική οικονομία. Ισχυρή ένεση ρευστότητας, προκειμένου να διαμορφωθεί ένα μεγάλο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, με σαφή και καθαρή την παραγωγική και αναπτυξιακή κατεύθυνση και, βεβαίως, ισχυρή ρευστότητα για να χρηματοδοτηθεί με όσο το δυνατόν πιο ευνοϊκούς όρους η οικονομία.
Και το τρίτο που χρειάζεται απαραιτήτως, είναι η βαθιά διαγραφή του χρέους. Θα έλεγα, η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους».
Αντιπαρέρχομαι το ότι αυτά δεν μπορεί να διατυπώνονται σε Δελτία Τύπου ενός Υπουργείου και κάνω τα εξής σύντομα σχόλια, ξεκινώντας από μια αναδιατύπωση των τριών «πρέπει» του:
Δεν υπάρχει άλλη ανάγνωση των λεγομένων του Λαφαζάνη. Εκτός εάν δεχτούμε ότι τα είπε υποδυόμενος τον φοιτητή σε αμφιθέατρο σχολής ή τον δημοσιογράφο σε γενική συνέλευση εργαζομένων σε «αριστερή» ελληνική εφημερίδα.
Την λιτότητα την βλέπει μόνο ως στραγγαλισμό των ασθενέστερων τάξεων από τις ισχυρότερες.
Θα ήταν άραγε πρόκληση ή και προβοκάτσια αν του έλεγα ότι ξέρω καθηγητές μέσης εκπαίδευσης που εισπράττουν έως και 6.000 ευρώ τον μήνα από ιδιαίτερα μαθήματα, σε μαύρο, αδήλωτο χρήμα, χώρια από τον «βρέξει-χιονίσει» μισθό τους σε δημόσιο ή και ιδιωτικό σχολείο;
Εργαζόμενοι είναι και αυτοί. Μικρομεσαίοι αυτοπροσδιορίζονται. Και ως παράσιτα απομυζούν από το σύστημα, που συντηρείται διαρκώς κυρίως από τις ενέσεις εκείνων που δεν τρώνε ποτέ από αυτό.
Λιτότητα σημαίνει «μαζεύομαι». Κόβω τη σπατάλη. Νοικοκυρεύομαι. Αφορά κυρίως εμένα που έχω το περιθώριο να το κάνω – όχι τον πάμφτωχο. Αυτός μια ζωή με σφιγμένο ζωνάρι αγωνίζεται να τα βγάλει πέρα.
Όσοι πολιτικοί -και ο Λαφαζάνης είναι ένας από αυτούς, όπως ήταν και πολλοί από τους προηγούμενους- νομίζουν ότι θα κατανικήσουν την «κακή λιτότητα» με το να φορτώσουν τον κόσμο με άμεσους και έμμεσους φόρους, να ξέρουν ότι πρωτίστως βαραίνουν τους αδύναμους. Ενώ την ίδια στιγμή συνεχίζουν να ταΐζουν τους βολεμένους, με αντάλλαγμα την ψήφο τους. Η ΕΡΤ ήταν ανέκαθεν, και είναι ακόμα περισσότερο τώρα, ένα κομματικό άντρο με τα όλα της. Αν καταγράφονταν τώρα οι φιλοκυβερνητικοί ψήφοι εκεί μέσα, μπορεί να πλησίαζαν και εκείνες που θα λάμβανε το κόμμα αν στηνόταν κάλπη στην Κουμουνδούρου.
Κι όμως, αφού θα σταματήσουμε την λιτότητα, που σημαίνει ότι θα αρχίσουμε πάλι να ξαναμοιράζουμε («να επενδύουμε» θα πουν οι Λαφαζάνηδες), γι’ αυτό και κάποιος πρέπει να μας κάνει γερές ενέσεις ρευστότητας. Δηλαδή, να μας δανείσει ένα σκασμό χρήμα.
Για να κάνουμε τι, εκτός από το να έχουμε χορτάτη την κρατική πελατεία μας;
Να πληρώσουμε εμείς για την κατασκευή του αγωγού από την Ρωσία που θα μας φέρει το φυσικό αέριο μόνο ως τα μέρη μας, αφού για να πάει πιο πέρα στην Ευρώπη πρέπει πρώτα να το θέλουν οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι, που όλος ο κόσμος ξέρει ότι δεν το θέλουν;
Τι θα την κάνουμε αυτήν την ένεση ρευστότητας;
Υπάρχει πουθενά γραμμένο ένα σοβαρό αναπτυξιακό σχέδιο;
Δείξτε μου μια μελέτη βιωσιμότητας οποιασδήποτε επένδυσης, και ένα στοιχειώδες επιχειρηματικό σχέδιο. Πόσο θα μου κοστίσει αυτό το μαγαζί που θέλω να ανοίξω; Πόσους υπαλλήλους θα έχω; Με τι επιτόκιο θα δανειοδοτηθώ; Πόσο θα αγοράζω το προϊόν μου; Πόσο θα το πουλάω; Σε πόσα χρόνια θα κάνω break even; Πόση φορολογία θα έχω;
Ποιο, και πού είναι αυτό το «μεγάλο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων», που επικαλείται ο υπουργός;
Αρκούν μόνο δημόσιες επενδύσεις για να πάμε μπροστά;
Ιδιωτικές, θα προσελκύσουμε;
Ποιος σοβαρός άνθρωπος θα επενδύσει ποτέ σε μια Ελλάδα ασταθή, εχθρική προς την επιχειρηματικότητα, και με δεδομένα που αλλάζουν με κάθε κυβέρνηση;
Ακόμα και με τις δεξιές που, κατά περίσταση μόνο θυμούνται την επιχειρηματικότητα…
Άκουσα προχθές τον ομογάλακτο του κ. Λαφαζάνη στο ίδιο Υπουργείο, κ. Τσιρώνη, να λέει ότι αν αύριο θα έχουμε δραχμή ή ευρώ, «μικρή σημασία έχει», και ότι εάν ο ίδιος ήταν επιχειρηματίας «τώρα θα επένδυα στην Ελλάδα».
Ευτυχώς που δεν είναι! Ή μάλλον, λάθος! Δυστυχώς δεν είναι. Διότι εάν ήταν, ίσως άρχιζε να καταλαβαίνει τι εστί επιχείρηση. Κι ίσως καταλάβαινε ακόμα, πόσο γελοίο μπορεί να είναι ένα κράτος που φερ' ειπείν (αλλά γεγονός) επιβάλλει τέλη κυκλοφορίας για ανυψωτικά μηχανήματα που δεν βγαίνουν ποτέ από τον περιφραγμένο χώρο ενός εργοστασίου!
Τέλος, ο Λαφαζάνης λέει ότι το «τρίτο πράγμα» που πρέπει να γίνει για να βγει η Ελλάδα από την κρίση (και να πάει πού, αλήθεια;), είναι να μας διαγράψουν όλο το χρέος μας. Το λέει αυτό, σαν να είναι κάτι αυτονόητο, εύκολο και απολύτως φυσικό, επαναλαμβάνοντας μάλιστα το παραμύθι ότι «οι άλλοι μας το φόρτωσαν», εμείς μια χαρά είχαμε απλώσει τα ποδάρια στο λιτό μας κρεβατάκι.
Για αυτό, και για άλλα πολλά λέω ότι ένας από τους βασικούς λόγους που δεν θεωρώ αυτούς τους ανθρώπους αριστερούς, είναι ότι λένε ψέματα. Είναι, όμως, μάγοι στην επικοινωνία…
Όπως τις προάλλες, που με αφορμή την παρουσίαση του νέου βιβλίου «Αριστερά, Κυβέρνηση και Κράτος» του Πέτρου Παπακωνσταντίνου, στο κτίριο της ΕΣΗΕΑ, αναφέρθηκε στα τρία πράγματα που, κατά την άποψή του θα μας βγάλουν από την κρίση και θα μας οδηγήσουν στον δρόμο της ανάπτυξης, «σε μια ανασυγκροτημένη και προοδευτική Ελλάδα».
«Είναι πολλά πράγματα που χρειάζονται» για να γίνουμε αυτό που ονειρεύεται ή οραματίζεται ο κ. Λαφαζάνης, αλλά «αυτά τα τρία, χρειάζονται απαραιτήτως», λέει. Και τα επεξηγεί:
«Πρώτον, να τερματιστεί η λιτότητα. Η λιτότητα είναι ό,τι πιο καταστροφικό για όλη την Ευρώπη, αλλά ειδικότερα για μια χώρα σαν την Ελλάδα. Με μέτρα λιτότητας η Ελλάδα δεν μπορεί να δει το αύριο.
Το δεύτερο που χρειάζεται είναι μια ισχυρή ένεση ρευστότητας στην ελληνική οικονομία. Ισχυρή ένεση ρευστότητας, προκειμένου να διαμορφωθεί ένα μεγάλο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, με σαφή και καθαρή την παραγωγική και αναπτυξιακή κατεύθυνση και, βεβαίως, ισχυρή ρευστότητα για να χρηματοδοτηθεί με όσο το δυνατόν πιο ευνοϊκούς όρους η οικονομία.
Και το τρίτο που χρειάζεται απαραιτήτως, είναι η βαθιά διαγραφή του χρέους. Θα έλεγα, η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους».
Αντιπαρέρχομαι το ότι αυτά δεν μπορεί να διατυπώνονται σε Δελτία Τύπου ενός Υπουργείου και κάνω τα εξής σύντομα σχόλια, ξεκινώντας από μια αναδιατύπωση των τριών «πρέπει» του:
- Όχι στη λιτότητα
- Ναι σε ισχυρή ένεση ρευστότητας
- Ναι σε σχεδόν ολοκληρωτική διαγραφή του χρέους
Δεν υπάρχει άλλη ανάγνωση των λεγομένων του Λαφαζάνη. Εκτός εάν δεχτούμε ότι τα είπε υποδυόμενος τον φοιτητή σε αμφιθέατρο σχολής ή τον δημοσιογράφο σε γενική συνέλευση εργαζομένων σε «αριστερή» ελληνική εφημερίδα.
Την λιτότητα την βλέπει μόνο ως στραγγαλισμό των ασθενέστερων τάξεων από τις ισχυρότερες.
Θα ήταν άραγε πρόκληση ή και προβοκάτσια αν του έλεγα ότι ξέρω καθηγητές μέσης εκπαίδευσης που εισπράττουν έως και 6.000 ευρώ τον μήνα από ιδιαίτερα μαθήματα, σε μαύρο, αδήλωτο χρήμα, χώρια από τον «βρέξει-χιονίσει» μισθό τους σε δημόσιο ή και ιδιωτικό σχολείο;
Εργαζόμενοι είναι και αυτοί. Μικρομεσαίοι αυτοπροσδιορίζονται. Και ως παράσιτα απομυζούν από το σύστημα, που συντηρείται διαρκώς κυρίως από τις ενέσεις εκείνων που δεν τρώνε ποτέ από αυτό.
Λιτότητα σημαίνει «μαζεύομαι». Κόβω τη σπατάλη. Νοικοκυρεύομαι. Αφορά κυρίως εμένα που έχω το περιθώριο να το κάνω – όχι τον πάμφτωχο. Αυτός μια ζωή με σφιγμένο ζωνάρι αγωνίζεται να τα βγάλει πέρα.
Όσοι πολιτικοί -και ο Λαφαζάνης είναι ένας από αυτούς, όπως ήταν και πολλοί από τους προηγούμενους- νομίζουν ότι θα κατανικήσουν την «κακή λιτότητα» με το να φορτώσουν τον κόσμο με άμεσους και έμμεσους φόρους, να ξέρουν ότι πρωτίστως βαραίνουν τους αδύναμους. Ενώ την ίδια στιγμή συνεχίζουν να ταΐζουν τους βολεμένους, με αντάλλαγμα την ψήφο τους. Η ΕΡΤ ήταν ανέκαθεν, και είναι ακόμα περισσότερο τώρα, ένα κομματικό άντρο με τα όλα της. Αν καταγράφονταν τώρα οι φιλοκυβερνητικοί ψήφοι εκεί μέσα, μπορεί να πλησίαζαν και εκείνες που θα λάμβανε το κόμμα αν στηνόταν κάλπη στην Κουμουνδούρου.
Κι όμως, αφού θα σταματήσουμε την λιτότητα, που σημαίνει ότι θα αρχίσουμε πάλι να ξαναμοιράζουμε («να επενδύουμε» θα πουν οι Λαφαζάνηδες), γι’ αυτό και κάποιος πρέπει να μας κάνει γερές ενέσεις ρευστότητας. Δηλαδή, να μας δανείσει ένα σκασμό χρήμα.
Για να κάνουμε τι, εκτός από το να έχουμε χορτάτη την κρατική πελατεία μας;
Να πληρώσουμε εμείς για την κατασκευή του αγωγού από την Ρωσία που θα μας φέρει το φυσικό αέριο μόνο ως τα μέρη μας, αφού για να πάει πιο πέρα στην Ευρώπη πρέπει πρώτα να το θέλουν οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι, που όλος ο κόσμος ξέρει ότι δεν το θέλουν;
Τι θα την κάνουμε αυτήν την ένεση ρευστότητας;
Υπάρχει πουθενά γραμμένο ένα σοβαρό αναπτυξιακό σχέδιο;
Δείξτε μου μια μελέτη βιωσιμότητας οποιασδήποτε επένδυσης, και ένα στοιχειώδες επιχειρηματικό σχέδιο. Πόσο θα μου κοστίσει αυτό το μαγαζί που θέλω να ανοίξω; Πόσους υπαλλήλους θα έχω; Με τι επιτόκιο θα δανειοδοτηθώ; Πόσο θα αγοράζω το προϊόν μου; Πόσο θα το πουλάω; Σε πόσα χρόνια θα κάνω break even; Πόση φορολογία θα έχω;
Ποιο, και πού είναι αυτό το «μεγάλο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων», που επικαλείται ο υπουργός;
Αρκούν μόνο δημόσιες επενδύσεις για να πάμε μπροστά;
Ιδιωτικές, θα προσελκύσουμε;
Ποιος σοβαρός άνθρωπος θα επενδύσει ποτέ σε μια Ελλάδα ασταθή, εχθρική προς την επιχειρηματικότητα, και με δεδομένα που αλλάζουν με κάθε κυβέρνηση;
Ακόμα και με τις δεξιές που, κατά περίσταση μόνο θυμούνται την επιχειρηματικότητα…
Άκουσα προχθές τον ομογάλακτο του κ. Λαφαζάνη στο ίδιο Υπουργείο, κ. Τσιρώνη, να λέει ότι αν αύριο θα έχουμε δραχμή ή ευρώ, «μικρή σημασία έχει», και ότι εάν ο ίδιος ήταν επιχειρηματίας «τώρα θα επένδυα στην Ελλάδα».
Ευτυχώς που δεν είναι! Ή μάλλον, λάθος! Δυστυχώς δεν είναι. Διότι εάν ήταν, ίσως άρχιζε να καταλαβαίνει τι εστί επιχείρηση. Κι ίσως καταλάβαινε ακόμα, πόσο γελοίο μπορεί να είναι ένα κράτος που φερ' ειπείν (αλλά γεγονός) επιβάλλει τέλη κυκλοφορίας για ανυψωτικά μηχανήματα που δεν βγαίνουν ποτέ από τον περιφραγμένο χώρο ενός εργοστασίου!
Τέλος, ο Λαφαζάνης λέει ότι το «τρίτο πράγμα» που πρέπει να γίνει για να βγει η Ελλάδα από την κρίση (και να πάει πού, αλήθεια;), είναι να μας διαγράψουν όλο το χρέος μας. Το λέει αυτό, σαν να είναι κάτι αυτονόητο, εύκολο και απολύτως φυσικό, επαναλαμβάνοντας μάλιστα το παραμύθι ότι «οι άλλοι μας το φόρτωσαν», εμείς μια χαρά είχαμε απλώσει τα ποδάρια στο λιτό μας κρεβατάκι.
Για αυτό, και για άλλα πολλά λέω ότι ένας από τους βασικούς λόγους που δεν θεωρώ αυτούς τους ανθρώπους αριστερούς, είναι ότι λένε ψέματα. Είναι, όμως, μάγοι στην επικοινωνία…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου