ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Της ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ
«Έλα, μη φοβάσαι. Είναι κανονικοί άνθρωποι». Η
κυρία μετέδιδε τα νέα από το κινητό της τηλέφωνο προφανώς σε κάποια φίλη
της και προσπαθούσε με τον ιδιαίτερό της τρόπο να την ξεσηκώσει.
Περίεργα μου ακούστηκε εκείνο το «κανονικοί άνθρωποι». Πήγα να γελάσω αρχικά, μα έμειναν στο τέλος τα χείλη μου τραβηγμένα σε εκκρεμότητα συναισθήματος. Θυμήσου πόσα και πόσα χρόνια «διαδήλωση» σήμαινε μια ομάδα ανθρώπων, συνήθως με φραπόγαλο στο ένα χέρι, με πατριαρχικές κοιλιές και με πανό «Πεινάμε». Στα χρόνια του χρηματιστηρίου αυτά, που έπεφτε χρήμα και επιδόματα από τον ουρανό... «Πεινάμε». Όντα περίεργα, που έκλειναν με το «έτσι γουστάρω» τους δρόμους, θεωρώντας κατόρθωμα ότι νέκρωναν την αγορά και την πρωτεύουσα όλη, αφού «Πεινάμε».
Με τι μούτρα άραγε θ΄αντίκριζαν, τους αληθινά «Πεινάμε» των ημερών μας;
Σίγουρα ήταν η πρώτη φορά της εν λόγω κυρίας σε ανάλογη συγκέντρωση. Μπορεί και πολλών από το πλήθος που συνέρρευσε στο Σύνταγμα.
Αυτό όμως είναι που μεγιστοποιεί και την αξία αυτής της συνάθροισης ανθρώπων.
Σε αυτό ακριβώς το σημείο πρέπει η πολιτική ηγεσία να εγκύψει με προσοχή και σεβασμό.
Κάποια στιγμή δε, κατέφθασε απέναντί τους μια ομάδα αντιεξουσιαστών. Ξαφνικά δυο κόσμοι, ο ένας απέναντι στον άλλον και διαχωριστική τους γραμμή τα ΜΑΤ. Οι μεν «στραβάδια», οι δε «έμπειροι». Το περισσότερο που τους φώναξαν «τα στραβάδια» ήταν «Μα δεν ντρέπεστε βρε!». Μου έκανε επίσης εντύπωση πόσα «συγγνώμη» μέτραγες κάθε που αναγκαστικά έσπρωχνε ο ένας τον άλλον κατά λάθος. Και πόσα επίσης «Δεν ήρθε γιατί δουλεύει κι έτσι ήρθα μόνος μου»...
Οι άνθρωποι που κατέβηκαν στο Σύνταγμα δεν υπάκουαν στην προσταγή κανενός αρχηγού κοπαδιού. Ήταν σε σύνδεση με ένα «εγώ» υπευθυνότητας. Κανένα «μικρό» συμφέρον δεν τους καθοδηγούσε. Και κανένα σύνθημα-τσιτάτο δεν τους χωρούσε. Σιωπούσαν ή σφύριζαν με τις περίφημες σφυρίχτρες. Σαν ένα ιδιότυπο «Ψιτ! Είμαι και 'γω εδώ».
Άνθρωποι, επιτρέψτε μου, σκεπτόμενοι.
Που τους θίγει η εικόνα της πολιτικής μας κατάστασης όπως παρουσιάζεται και δεν το καταδέχονται.
Που αγωνιούν για τον προσανατολισμό της χώρας και όχι για τον προσανατολισμό του στενού ατομικού τους συμφέροντος.
Που στις συζητήσεις τους δεν δολοφονούν με τον πληθυντικό της γενίκευσης.
Δεν αναζητούν σωτήρες αλλά κατάλληλους.
Άνθρωποι ευρωπαϊστές.
Άνθρωποι ρεαλιστές.
Που αντιλαμβάνονται το αυτονόητο ως αυτονόητο.
Πόσοι ήταν;
Μα την αλήθεια μου, δεν με νοιάζει να τους μετρήσω. Αρκεί που υπάρχουν.
Αυτό έδειξε το Σύνταγμα. Υπάρχουν κανονικοί άνθρωποι.
Υ.Γ Να μου το θυμάστε... Η σχέση των "κανονικών" ανθρώπων - είναι και θα είναι- πιο έντιμη και σταθερή απέναντι στην πολιτική που ακολουθεί ο Πρωθυπουργός της χώρας μας. Όλοι από "δικούς τους" πάνε.
Περίεργα μου ακούστηκε εκείνο το «κανονικοί άνθρωποι». Πήγα να γελάσω αρχικά, μα έμειναν στο τέλος τα χείλη μου τραβηγμένα σε εκκρεμότητα συναισθήματος. Θυμήσου πόσα και πόσα χρόνια «διαδήλωση» σήμαινε μια ομάδα ανθρώπων, συνήθως με φραπόγαλο στο ένα χέρι, με πατριαρχικές κοιλιές και με πανό «Πεινάμε». Στα χρόνια του χρηματιστηρίου αυτά, που έπεφτε χρήμα και επιδόματα από τον ουρανό... «Πεινάμε». Όντα περίεργα, που έκλειναν με το «έτσι γουστάρω» τους δρόμους, θεωρώντας κατόρθωμα ότι νέκρωναν την αγορά και την πρωτεύουσα όλη, αφού «Πεινάμε».
Με τι μούτρα άραγε θ΄αντίκριζαν, τους αληθινά «Πεινάμε» των ημερών μας;
Σίγουρα ήταν η πρώτη φορά της εν λόγω κυρίας σε ανάλογη συγκέντρωση. Μπορεί και πολλών από το πλήθος που συνέρρευσε στο Σύνταγμα.
Αυτό όμως είναι που μεγιστοποιεί και την αξία αυτής της συνάθροισης ανθρώπων.
Σε αυτό ακριβώς το σημείο πρέπει η πολιτική ηγεσία να εγκύψει με προσοχή και σεβασμό.
Κάποια στιγμή δε, κατέφθασε απέναντί τους μια ομάδα αντιεξουσιαστών. Ξαφνικά δυο κόσμοι, ο ένας απέναντι στον άλλον και διαχωριστική τους γραμμή τα ΜΑΤ. Οι μεν «στραβάδια», οι δε «έμπειροι». Το περισσότερο που τους φώναξαν «τα στραβάδια» ήταν «Μα δεν ντρέπεστε βρε!». Μου έκανε επίσης εντύπωση πόσα «συγγνώμη» μέτραγες κάθε που αναγκαστικά έσπρωχνε ο ένας τον άλλον κατά λάθος. Και πόσα επίσης «Δεν ήρθε γιατί δουλεύει κι έτσι ήρθα μόνος μου»...
Οι άνθρωποι που κατέβηκαν στο Σύνταγμα δεν υπάκουαν στην προσταγή κανενός αρχηγού κοπαδιού. Ήταν σε σύνδεση με ένα «εγώ» υπευθυνότητας. Κανένα «μικρό» συμφέρον δεν τους καθοδηγούσε. Και κανένα σύνθημα-τσιτάτο δεν τους χωρούσε. Σιωπούσαν ή σφύριζαν με τις περίφημες σφυρίχτρες. Σαν ένα ιδιότυπο «Ψιτ! Είμαι και 'γω εδώ».
Άνθρωποι, επιτρέψτε μου, σκεπτόμενοι.
Που τους θίγει η εικόνα της πολιτικής μας κατάστασης όπως παρουσιάζεται και δεν το καταδέχονται.
Που αγωνιούν για τον προσανατολισμό της χώρας και όχι για τον προσανατολισμό του στενού ατομικού τους συμφέροντος.
Που στις συζητήσεις τους δεν δολοφονούν με τον πληθυντικό της γενίκευσης.
Δεν αναζητούν σωτήρες αλλά κατάλληλους.
Άνθρωποι ευρωπαϊστές.
Άνθρωποι ρεαλιστές.
Που αντιλαμβάνονται το αυτονόητο ως αυτονόητο.
Πόσοι ήταν;
Μα την αλήθεια μου, δεν με νοιάζει να τους μετρήσω. Αρκεί που υπάρχουν.
Αυτό έδειξε το Σύνταγμα. Υπάρχουν κανονικοί άνθρωποι.
Υ.Γ Να μου το θυμάστε... Η σχέση των "κανονικών" ανθρώπων - είναι και θα είναι- πιο έντιμη και σταθερή απέναντι στην πολιτική που ακολουθεί ο Πρωθυπουργός της χώρας μας. Όλοι από "δικούς τους" πάνε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου