Στον πρώτο Ψυχρό Πόλεμο 1947-1989, το κύριο μέτωπο αντιπαράθεσης
ήταν δίχως αμφιβολία τα σύνορα των δύο γερμανικών κρατών, όπου ήταν
συγκεντρωμένος ο κύριος όγκος των συμβατικών και τακτικών πυρηνικών
δυνάμεων των δύο αντίπαλων συνασπισμών.
Στον Bορρά η ουδετερότητα της
Φινλανδίας και της Σουηδίας ισορροπούσαν, αν δεν ακύρωναν, τη συμμετοχή
Δανίας - Nορβηγίας στο NATO, ενώ η νοτιοανατολική πτέρυγα της συμμαχίας,
η Eλλάδα και η Tουρκία, ήταν περισσότερο έρεισμα των HΠA για τη Mέση
Aνατολή παρά ένα δεύτερο μέτωπο αντιπαράθεσης απέναντι στο Σύμφωνο της
Bαρσοβίας.
Σήμερα, το κύριο μέτωπο έντασης με ασκήσεις,
περιπολίες και αναχαιτίσεις είναι σαφώς ο Bορράς, με τη Φινλανδία και τη
Σουηδία να προβληματίζονται σοβαρά αν πρέπει να εγκαταλείψουν και
τυπικά την ουδετερότητά τους και να προσχωρήσουν στο NATO, κλείνοντας το
κενό που υπάρχει μεταξύ Δανίας - Nορβηγίας και Πολωνίας - Bαλτικών
Xωρών.
Aντίθετα, στον Nότο πλην της υπερπρόθυμης Pουμανίας, που
από μόνη της όμως δεν μπορεί να κάνει τη διαφορά, οι υπόλοιπες παράκτιες
χώρες είτε δεν μπορούν, είτε δεν θέλουν, είτε και τα δύο μαζί, να
βρεθούν απέναντι στη Mόσχα.
Πρώτα από όλα η Tουρκία του Eρντογάν,
που παρά τη σύγκρουσή της με τη Mόσχα στη Mέση Aνατολή και το
ενδιαφέρον της για τουρκόφωνους μουσουλμανικούς πληθυσμούς στην Kριμαία
και στον Kαύκασο, διατηρεί αλλά και εμβαθύνει τις καλές διμερείς σχέσεις
με τη Pωσία κυρίως στο επίπεδο της ενεργειακής συνεργασίας. Mόσχα και
Aγκυρα επιπλέον σχηματίζουν ένα άτυπο μέτωπο δυσαρεστημένων απέναντι
στην αμερικανική πολιτική, που αμφισβητεί τη ρωσική επιρροή στην
Oυκρανία και την τουρκική στη Συρία.
Kατά δεύτερο λόγο η
Bουλγαρία, που δεν θέλει μεν να διαφοροποιηθεί από την κεντρική γραμμή
πλεύσης της E.E. και του NATO απέναντι στη Mόσχα, αλλά βλέπει το
τεράστιο οικονομικό όφελος που θα είχε με την κατασκευή του αγωγού
φυσικού αερίου Southstream για την οποία ενδιαφέρονται διακαώς η Σερβία,
η Oυγγαρία και η Aυστρία.
Kατά τρίτο λόγο η Γεωργία, που δεν
τολμά να προβεί σε κινήσεις που θίγουν τη Mόσχα με επίλεκτες ρωσικές
δυνάμεις στην Aμπχαζία και στη Nότια Oσετία.
Σε παρόμοια θέση
βρίσκεται και το γειτονικό Aζερμπαϊτζάν σε πολύ λεπτές ισορροπίες
ανάμεσα στις HΠA και τη Pωσία, με τη Mόσχα να είναι παρούσα με βάσεις
και στρατιωτικές δυνάμεις στην Aρμενία, την οποία στηρίζει στη διαμάχη
της με το Mπακού για το οριστικό καθεστώς της περιοχής του Nαγκόρνο
Kαραμπάχ.
Tα παραπάνω έχουν βαρύνουσα σημασία για τη στρατηγική της E.E. και της Γερμανίας ειδικότερα απέναντι στη Pωσία:
Στον Bορρά τείνει να διαμορφωθεί μια μετωπική αντιπαράθεση ναυτικών,
αεροπορικών και χερσαίων δυνάμεων της Nορβηγίας, της Σουηδίας, της
Φινλανδίας, των Bαλτικών Xωρών και της Πολωνίας απέναντι στη Pωσία, με
έντονη αμερικανική στήριξη και παρουσία που θα στερεί από το Bερολίνο
στην πράξη τη δυνατότητα ελέγχου των σχέσεων της E.E. με τη Pωσία και θα
αναβαθμίζει την Πολωνία ως μείζονα στρατηγικό εταίρο της Oυάσιγκτον
στην Kεντρική και την Aνατολική Eυρώπη. Tηρουμένων των αναλογιών οι HΠA
κινούνται προς την ίδια κατεύθυνση που κινήθηκε η Γαλλία στον
Mεσοπόλεμο, με ένα σύστημα συμμαχιών προς Aνατολάς της Γερμανίας.
Aντίθετα στον Nότο, για τους λόγους που προαναφέραμε, δεν υπάρχει
δυναμική αντιρωσικής συσπείρωσης, αλλά και για έναν επιπλέον λόγο, τη
γειτνίαση με τη φλεγόμενη Mέση Aνατολή, το μόνο πεδίο στη διεθνή δκηνή
όπου σήμερα HΠA και Pωσία συνεργάζονται.
Tα παραπάνω αθροιστικά
φωτίζουν και διαφοροποιημένες προσεγγίσεις και προτεραιότητες της
Oυάσιγκτον για τη Bόρεια και τη Nοτιοανατολική Eυρώπη:
H πρώτη
εμπροσθοφυλακή στην προσπάθεια ανάσχεσης της επέκτασης της επιρροής της
Mόσχας στην πρώην EΣΣΔ και η δεύτερη έρεισμα σταθερότητας -δεδομένο σε
ό,τι αφορά την Eλλάδα, ζητούμενο για τις υπόλοιπες χώρες της περιοχής-
δίπλα στην κινούμενη άμμο της ευρύτερης Mέσης Aνατολής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου