Toυ ΠΑΝΤΕΛΗ ΚΑΨΗ
Μέσα φαίνεται ότι πάμε καλά. Oχι εμείς, δηλαδή,
αλλά η κυβέρνηση, η οποία απολαμβάνει έναν παρατεταμένο μήνα του
μέλιτος.
Οι ψηφοφόροι μοιάζει να έχουν πειστεί ότι μάχεται σκληρά για
την κατάργηση του Μνημονίου και -επιτέλους- αντιστέκεται στους
Γερμανούς. Το επικοινωνιακό εφεύρημα του υπουργού των Οικονομικών,
ωστόσο, ότι οι Eλληνες θέλουν αξιοπρέπεια, όχι λεφτά και δουλειές, πολύ
γρήγορα θα μπει σε δοκιμασία. Γιατί έξω δεν πάμε καθόλου καλά και αν δεν
αλλάξει κάτι, τότε σχεδόν με μαθηματική βεβαιότητα οδηγούμαστε στα
βράχια. Για έναν απλό λόγο: τα νούμερα δεν βγαίνουν.
Για την ώρα η κυβέρνηση
αναζητά εναγωνίως τρόπους να ξεπληρώσει την επόμενη δόση του ΔΝΤ. Οι
υπουργοί, που σήμερα μιλούν για πιστωτική ασφυξία, είναι βέβαια οι ίδιοι
που με περισσή αλαζονεία διακήρυσσαν πως δεν έχουμε ανάγκη την
τελευταία δόση των 7 δισεκατομμυρίων από την Ευρώπη. Τώρα τρέχουν, αφού
εγκατέλειψαν την ιδέα να πληρώσουμε «λίγο αργότερα», καθώς κατάλαβαν πως
κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με χρεοκοπία. Τελικώς φαίνεται ότι τη λύση
θα τη δώσουν τα αποθεματικά των Tαμείων!
Ακόμα και αν ξεπεραστεί
αυτός ο σκόπελος όμως, τα δύσκολα ακολουθούν.
Κατ' αρχήν είναι το
ζήτημα του προϋπολογισμού και της τελευταίας αξιολόγησης του Μνημονίου, η
οποία πρέπει να ολοκληρωθεί τον Απρίλιο. Και να πετύχει ο κ. Βαρουφάκης
να μειωθεί ο στόχος του πλεονάσματος στο 1,5% του ΑΕΠ, αυτό συνεπάγεται
νέα μέτρα τουλάχιστον ενός δισεκατομμυρίου. Με την προϋπόθεση, μάλιστα,
ότι η ανάπτυξη θα είναι 2,9%, ότι δεν θα ληφθεί κανένα μέτρο με
δημοσιονομικό κόστος και ότι ο προϋπολογισμός θα ακολουθεί τις
κατευθύνσεις που περιγράφονται στο e-mail Χαρδούβελη. Σας φαίνεται
πιθανό;
Εστω, όμως, ότι με κάποιο θαύμα τα
καταφέρνει η κυβέρνηση. Το επόμενο εμπόδιο είναι να βρει τα χρήματα για
να πληρώσει τις λήξεις των ομολόγων. Για το 2015 η εκτίμηση της τρόικας
μιλούσε για ένα χρηματοδοτικό κενό της τάξης των 12 δισεκατομμυρίων.
Αυτό θα καλυπτόταν με την έξοδο στις αγορές και την προληπτική γραμμή
στήριξης που θα χρησιμοποιούσε ως εγγύηση και τα 11 δισεκατομμύρια του
ΤΧΣ - που μόλις πήρε πίσω η Ευρώπη. Τώρα όλοι μιλούν για ένα νέο πακέτο
20-30 δισεκατομμυρίων. Δηλαδή ένα νέο Μνημόνιο.
Πιστεύει κανείς μετά τις
αντιδράσεις στο κόμμα ότι μπορεί να υπογράψει μία τέτοια συμφωνία η
κυβέρνηση;
Πόσω μάλλον που όχι μόνο δεν προετοιμάζει το έδαφος για την
ανάγκη σκληρών αποφάσεων, αλλά πλειοδοτεί σε αντιμνημονιακή ρητορική
παγιδεύοντας όλο και πιο πολύ τον εαυτό της και τη χώρα.
Κανείς, βέβαια, δεν μπορεί
να αποκλείσει το ενδεχόμενο να έχουμε εκπλήξεις. Η κυβέρνηση να βρει,
για παράδειγμα, τα χρήματα που της λείπουν από τη φοροδιαφυγή, να πείσει
τους εταίρους και τις αγορές και τον Ιούλιο να είμαστε μία κανονική
χώρα. Να μπορούμε να δανειστούμε και να μην έχουμε ανάγκη βοήθειας. Ή
πάλι η Ευρώπη να υποχωρήσει, να αλλάξει πλήρως τη στάση της και να
διευκολύνει την Ελλάδα με νέα βοήθεια χωρίς όρους. Πάντα υπάρχει η
πιθανότητα, άλλωστε, να υποχωρήσει ο κ. Τσίπρας, να κάνει πλήρη τη
στροφή στον ρεαλισμό και να αναζητήσει νέους συμμάχους ξεκόβοντας μια
και καλή από τους ακραίους φίλους του.
Αυτό, σε κάποια παραλλαγή,
ήταν εξαρχής το καλό σενάριο. Ενώ με τη συμφωνία του Eurogroup φάνηκε
ότι οδεύουμε προς μία τέτοια λύση, οι εξελίξεις έκτοτε οδηγούν στην
αντίθετη κατεύθυνση. Αντί να χτίζουμε σχέσεις εμπιστοσύνης με τους
εταίρους, αρχίσαμε να αμφισβητούμε όσα συμφωνήσαμε.
Αντί να συγκροτούμε συμμαχίες,
ανακαλύψαμε νέους εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς. Μετά τον
Σόιμπλε, φταίνε οι Ισπανοί και οι Πορτογάλοι, φυσικά και η πέμπτη
φάλαγγα. Κάθε μία από τις τελευταίες ομιλίες του πρωθυπουργού, όπως και
κάθε μία συνέντευξη από τις αλλεπάλληλες συνεντεύξεις του υπουργού των
Οικονομικών επέτειναν την αβεβαιότητα δημιουργώντας ερωτηματικά για τις
προθέσεις της κυβέρνησης. Ιδίως όταν υπάρχει τόσο μεγάλη σύγχυση για τις
«μεταρρυθμίσεις» που προτείνουμε. Αίφνης επιστρέψαμε στην προεκλογική
ρητορική. Ως εάν ο χρόνος να σταμάτησε στις 25 Ιανουαρίου. Eνα βήμα
μπροστά, δύο πίσω.
Είναι φανερό ότι για τον κ.
Τσίπρα πρωταρχικός στόχος αυτών των ρητορικών εξάρσεων είναι να
διατηρήσει με κάθε τρόπο τη συνοχή του κόμματός του. Απολύτως κατανοητό.
Εχει φτιάξει έτσι μία εικονική πραγματικότητα σε πλήρη αναντιστοιχία με
τα πραγματικά δεδομένα. Κανείς δεν αναρωτιέται καν γιατί όλοι φεύγουν
από τα μνημόνια, ακόμα και η Κύπρος, κι εμείς πάμε πίσω.
Κάποια στιγμή,
όμως, θα πρέπει να αποφασίσει: είναι πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ή πρωθυπουργός
της Ελλάδας;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου