Toυ Γ. Κ. ΣΤΕΦΑΝΑΚΗ
Κάθε δήλωση φορολογίας φέρει
(και) τεκμήριο ειλικρίνειας. Δίκαιο, όμως, δεν είναι ότι επιτάσσει το “βιβλίο”.
Είναι ό,τι κρατεί στην πράξη. Ουδεμία, ποτέ, δήλωση οιουδήποτε φόρου έγινε
δεκτή ως ειλικρινής.(...)
(...) Ανέκαθεν, οιαδήποτε
αρχική δήλωση, ως ανειλικρινής, επαυξάνεται. Άλλοτε καλείται, προς τούτο, ο
φορολογούμενος ατομικώς. Άλλοτε συμπεριλαμβάνεται σε ρύθμιση γενικής “περαίωσης”. Ένα είναι το βέβαιο: η καθολική
περιφρόνηση προς το τεκμήριο ειλικρίνειας οιασδήποτε αρχικής δήλωσης (!).
Συμπέρασμα: Δεν
υπάρχει φοροδιαφυγή. Υπάρχει σύστημα φορολογίας κατά στάδια. Και, πάντως, εάν
περί φοροδιαφυγής πρόκειται, τότε, ηθικός αυτουργός της, είναι – επισήμως – το
δημόσιο Άρα, αυτό (δημόσιο) δεν δικαιούται να καταγγέλλει, ό,τι έχει
δημιουργήσει (!).
Φόροι και συναφείς
επιβαρύνσεις, προϋποθέτουν αντίστοιχες παροχές γενικής ωφελείας, εκ μέρους του
κράτους. Το παράδειγμα πείθει: Υπάλληλος τριακονταετούς προϋπηρεσίας επιβαρύνει
μηνιαίως τον εργοδότη με € 3.458. Εισπράττει ο ίδιος (μετ΄αφαίρεση κρατήσεων)
μόνον 1788. Η εισφορά ΙΚΑ ανέρχεται σε 735 μηνιαίως. Η φερόμενη ως εγγυημένη
σύνταξη ανέρχεται σε 360 €. Άρα:
i. Ο εργαζόμενος εισπράττει,
μόλις, τα μισά του εργασιακού κόστους.
ii. Ελπίζει σε σύνταξη
αντιστοιχούσα, μόλις, στο 8% του κόστους αυτού.
iii. Κατέχεται από ανασφάλεια για
την ανταπόκριση του κράτους.
Επί τέλους αυτό το κράτος “κουρεύοντας” τα ομόλογά
του (PSI)
καταδολιεύθηκε τις αποταμιεύσεις όσων το είχαν εμπιστευθεί.
Συμπερασματικά: Η
δημαγωγία των ακάλυπτων υποσχέσεων, κατέληξε σε εκτεταμένο και φαύλο πελατειακό
σύστημα. Σύγκειται, αυτό, από άχρηστους διορισμούς κομματικών μισθοφόρων, επίσης
και από, χαριστικές τους συνταξιοδοτήσεις.
Κάθε φορολογικό έσοδο
προϋποθέτει αντίστοιχη (φορολογητέα) αξία. Η χώρα τελεί υπό συνθήκες
παρατεταμένης παραγωγικής ύφεσης. Γεωργία και κτηνοτροφία είναι περιορισμένες
περίπου στο 4% του εθνικού προϊόντος. Βιομηχανία και κατασκευέςστο 16%, περίπου, του αυτού μεγέθους. Το 80%
(!) της δραστηριότητας αντιστοιχεί σευπηρεσίες. Καθρεπτίζεται, έτσι, η πλήρης καθίζηση των εσωτερικών αξιών.
Φερ΄ειπείν, οι μετοχές “Εθνικής” εθεωρούντο ασφαλείς αξίες.Όσοι είχαν επενδύσει εκεί έχουν καταστραφεί.
Όσοι επένδυσαν σε ακίνητα ομοίως. Τα βεβαιωμένα και ανείσπρακτα φορολογικά
έσοδα αυξάνονται αλματωδώς. Ανέρχονται σε πολλά δισεκατομμύρια. Το χρήμα
σπανίζει (!). Η ανέχεια αυξάνει.
Πλούσιοι στην
Ελλάδα, σήμερα πλέον, δεν υπάρχουν. Πλούτος δημιουργείται όπου υπάρχουν
δουλειές (!). Όλες οι κάποτε“βιομηχανικές
ζώνες” είναι κατάφορτες από ερειπωμένα παλαιά εργοστάσια (!). Επισημαίνονται
πλούσιοι Έλληνες στο εξωτερικό. Μερικοί είναι (και) θρυλικά πλούσιοι. Όλοι
τους, όμως, φορολογικά δεν λογοδοτούν εδώ. Λογοδοτούν στον τόπο της
δραστηριότητάς τους. Η ιθαγένεια των ομογενών δεν τους υποχρεώνει φορολογικώς
για τα στην αλλοδαπή κέρδη τους. Έναντι αυτών, των πλουσίων, η Ελλάς δικαιούται
να ελπίζει σε κάποιες, ίσως, δωρεές. Σε τίποτε άλλο.
Κάθε – εθνική – οικονομία
είναι υγιής υπό μία προϋπόθεση:
Ότι, δηλαδή, καλύπτει, παραγωγικά, σημαντικό
ποσοστό των αναγκών της.
Είναι, αντιθέτως, βαρύτατα ασθενής, η οικονομία, που
καλύπτει, ουσιαστικά, τις ανάγκες της με εισαγωγές. Αυτό μάλιστα όταν,
ταυτόχρονα, απασχολεί τον πληθυσμό της στην προσφορά υπηρεσιών που αδυνατεί να
πληρώσει (!). Το κακό επιτείνεται σ΄εμάς. Οι υπηρεσίες που αδυνατούμε να
πληρώσουμε παρέχονται στο δημόσιο … που δεν τις χρειάζεται (!!!).
Εάν οι απλές – εδώ
– διαπιστώσεις γίνουν κατανοητές, ελπίς σωτηρίας θα έχει φανεί.
EΣΤΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου