Οι μόνοι που θα μπορούσαν να
θεωρήσουν πετυχημένο τον Ντέιβιντ Κάμερον είναι τα μεγαλολαμόγια του
λονδρέζικου Σίτι, όμως από καιρό έχει φανεί πως δεν αρκούν αυτά, όσες
οικονομικές και γεωστρατηγικές υπερδυνάμεις και αν διαθέτουν.
Λαμβάνοντας υπόψη το πώς ο εν λόγω πρωθυπουργός αντιδρά στους
εξωτερικούς ερεθισμούς, οι πάντες ήταν από μήνες σίγουροι ότι, με βάση
τα διαφαινόμενα αποτελέσματα των ευρωεκλογών στη Βρετανία, θα τον έπιανε
μετεκλογικός πανικός.
Τελικά τα πράγματα εξελίχθηκαν λίγο χειρότερα γι' αυτόν, ακόμη
και από τα αναμενόμενα. Η μεν άνοδος του Νάιτζελ Φάρατζ δεν ήταν τόσο
τρομακτική, αφού υπήρχαν και δημοσκοπήσεις που τον έφταναν στο 35%, αλλά
ήταν απίστευτη η κατάρρευση των Λίμπντεμ (LibDem), των Ελευθέρων
Δημοκρατών του Νίκολας Κλεγκ, των οποίων η μόνη χρησιμότητα στον 21ο
αιώνα ήταν για δεκανίκι του Κάμερον. Αν θεωρούμε σκόπιμο να αναφέρουμε
τον αιώνα, είναι γιατί τα δυο σημερινά κυβερνητικά κόμματα της χώρας
χρονολογούνται από το 1680, είναι δηλαδή κάτι σαν τα γατόψαρα, κάτι σαν
αυτά που η βιολογία ονομάζει «ζωντανά απολιθώματα».
Και σίγουρα, μέσα στην κρίση στρατηγικής των Συντηρητικών, ο
πανικός του Κάμερον είναι το μόνο που τους έλειπε. Τού ήταν και τού
είναι πάντα αδύνατον να βρει κάτι που να ξεφεύγει από την ατζέντα του
Φάρατζ. Αμεση έξοδος από την Ευρώπη;
Θα τον προλάβουμε, θα την
προκηρύξουμε για το 2015, αφού για φέτος δεν γίνεται!
Εντάξει, αλλά με
τι πρόσχημα, αφού λέγαμε για το 2017; Θα πούμε... Θα πούμε ότι δεν
γουστάρουμε τον Γιουνκέρ για ευρωπρόεδρο!
Οσο για τον Φάρατζ, απολαμβάνει την επικράτησή του, πιο αλαζόνας
και πιο είρων από ποτέ, όσο κι αν αυτές του οι ιδιότητες τον φέρνουν
κατά καιρούς αντιμέτωπο με διάφορα εκτοξευόμενα γεωργικά, γαλακτοκομικά
και ζαχαροπλαστικά προϊόντα. Ηδη ως ιδανικό του σύμμαχο βρήκε τον Μπέπε
Γκρίλο! Το τι συγκινητικά λόγια αλληλοεκτίμησης έχουν ακουστεί, με τον
Αγγλο να θαυμάζει το... οξύ πολιτικό μυαλό του παντελώς ασυνάρτητου
κωμικού, το τι πολιτικές εξομολογήσεις όπως «Δεν είμαστε ούτε δεξιοί
ούτε αριστεροί»! Φυσικά, ομάδα στην Ευρωβουλή δεν συμπληρώνουν.
Και εδώ γεννάται το ερώτημα:
Μα με τον Γκρίλο; Γιατί όχι με τη
Λεπέν, η οποία τον είχε βολιδοσκοπήσει, κι αυτός της έριξε πόρτα;
Η
πρώτη απάντηση που σκέφτεται κανείς είναι ότι ένας υπερόπτης Αγγλος εξ
ορισμού θεωρεί τους Γάλλους υπανάπτυκτους.
Ομως σε ένα άρθρο του
«Γκάρντιαν» υπήρχε μια πιο λογική ερμηνεία: Η Λεπέν αποτελεί το ιδανικό
επιχείρημα για τον Φάρατζ για απομάκρυνση από την Ευρώπη. «Ορίστε,
Ευρώπη ίσον Χίτλερ!», θα λέει στους Αγγλους υπενθυμίζοντάς τους τους
βομβαρδισμούς του Λονδίνου και του Κόβεντρυ.
Από την άλλη, με τη Λεπέν πρέπει κατ' αρχάς να βρούμε την
απάντηση, ποία τελικώς η σχέση της με τους χρυσαυγίτες; Η ίδια πριν και
αμέσως μετά τις εκλογές τους αποκήρυσσε, αλλά στη συνέχεια ο μεν ξένος
Τύπος τούς εμφανίζει στην κοινοβουλευτική ομάδα της, ο δε ελληνικός
βρίσκεται πάντα στην προηγούμενη κατάσταση.
Η Μαρίνα, και να ήθελε, δεν μπορεί βέβαια να ισοπεδώσει το
Κόβεντρυ, όπως έκανε το 1940 το ίνδαλμά της, αλλά πέτυχε δύο πράγματα
βασιζόμενη στην ιστορική μνήμη των Γάλλων:
Πρώτον, το πιο προφανές, να
απενοχοποιήσει τον Χίτλερ και την τετράχρονη κατοχή. Το πιο σατανικό
όμως, που την έφερε σε πλεονέκτημα απέναντι στη Δεξιά, ήταν ο
«γαλλογερμανικός άξονας» του Σαρκοζί.
Επεισε τους Γάλλους ότι ο Νικολά,
χοροπηδώντας σαν πεκινουά γύρω από τη Μέρκελ, κατάφερε να υποτάξει άνευ
όρων εκούσια τη Γαλλία στους Γερμανούς, το ίδιο δηλαδή που ο
ανεκδιήγητος Ναπολέων Γ' -τον οποίον πρέπει ο Σαρκοζί να είχε πάντα για
πρότυπο- χρειάστηκε το 1870 ολόκληρη στρατιωτική πανωλεθρία στο Σεντάν.
Οπως και να 'ναι, ο Φάρατζ και η Λεπενίτσα φαίνεται πως θα μας ταλαιπωρήσουν αγρίως τα επόμενα χρόνια..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου