Toυ ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ
Με χίλιους και έναν τρόπους μπορούμε να το δούμε το ποδόσφαιρο. Γι’ αυτό και η συζήτηση για τον χαρακτήρα, τις κοινωνικές διαστάσεις και την ιδεολογική του φόρτιση δεν θα κοπάσει εύκολα. Αντίθετα, για άλλα αθλήματα, ακόμα και φαινομενικώς συγγενικά του, δεν είναι πολύς ο λόγος. Το ποδόσφαιρο προκαλεί. Γενικώς. Μόλις προχθές, λ.χ., οι φονταμενταλιστές της Μπόκο Χαράμ μακέλεψαν τον κόσμο στη Νιγηρία, επειδή έβλεπε παιχνίδια του Μουντιάλ στην τηλεόραση, σε κάποιο μαγαζί· αμαρτία βαριά, διότι «το ποδόσφαιρο είναι δυτική διαστροφή με στόχο να απομακρύνει τους ανθρώπους από το Κοράνιο»...
Καταλαβαίνουμε κατόπιν αυτού γιατί στα βίντεο που έδωσαν στη δημοσιότητα άλλοι περήφανοι μακελάρηδες, στο Ιράκ αυτοί, κάποιοι από τους αιχμαλώτους που εκτελούνται μαζικά, φορούν ποδοσφαιρική φανέλα: στα χαλασμένα μυαλά των εκτελεστών, η δολοφονία τους ήταν και συμβολικός φόνος του ποδοσφαίρου. Είναι και μετωνυμία του πολέμου η μπάλα, όπως μάθαμε να λέμε. Με τους Μποκοχάρους όμως, που πληθαίνουν σε Αφρική και Ασία (ενώ όλο και περισσότερα βαργεστημένα Ευρωπαιόπουλα γοητεύονται από το παρανοϊκό τους κήρυγμα και δηλώνουν «εθελοντές»), φεύγουμε από τα σχήματα λόγου και μετατοπιζόμαστε στην απόλυτη κυριολεξία.
Για ν’ αλλάξουμε ήπειρο, όσα συμβαίνουν στη Βραζιλία και ο τρόπος που τα αποκωδικοποιούμε και τα ζούμε από μακριά, επιβεβαιώνουν πως η μπάλα είναι η απόλυτη μεταφορά αλλά -και πάλι- κυριολεκτικώς: Σαν ένα σφαιροειδές ούφο γήινης κατασκευής, μάς μεταφέρει παντού, όσο δύσκολη κι αν είναι η απαίτησή μας από αυτήν. Είναι ένα Μέσο Μαζικής Μεταφοράς που εκ κατασκευής μπορεί να ικανοποιήσει οποιαδήποτε επιθυμία. Αίφνης, μας κουβαλάει αδάπανα και ακαριαία στο γραφείο του προέδρου. Και -επιτέλους- γινόμαστε εμείς πρόεδροι της ομάδας μας. Και αποφασίζουμε εμείς ποιους παίκτες θα διώξουμε, ποιους θα πάρουμε, ζητώντας βέβαια και μια δεύτερη γνώμη από τον εαυτό μας στον καθρέφτη. Αμέσως έπειτα ο σφαιρικός Πήγασος μας αποθέτει απαλά στο θρόνο του προπονητή. Και αποφασίζουμε εμείς πια -επιτέλους- ποιοι θα παίξουν και ποιοι όχι, και με ποιο σύστημα.
Και αφού στα ξύπνια όνειρα όλα είναι τζάμπα, πίνουμε και καμιά μπίρα παραπάνω, για να εμπνευστούμε. Αλλά και για να μεταφερθούμε στον χλοοτάπητα. Και να γίνουμε -επιτέλους- παίκτες. Κατά προτίμηση σέντερ φορ ή δεκάρι.
Τι νόημα έχει να μπεις στον κόπο να ονειρευτείς τη θέση του δεξιού οπισθοφύλακα;
Αυτή είναι η δημοκρατία του ποδοσφαίρου:
Η οποία καλύπτει τους πάντες,
ανεξαρτήτως σωματικών, πνευματικών ή οικονομικών εφοδίων, γεγονός που το
κάνει να υπερέχει από τα άλλα αθλήματα, που είναι περισσότερο κλειστά.
Θέτει δηλαδή υπό την σκέπη του ψηλούς και κοντούς, παχουλούς και
γραμμωμένους, σαΐνια και κοιμισμένους, πλούσιους και φτωχούς, τεχνίτες
και άτσαλους.
Γινόμαστε λοιπόν ό,τι θέλουμε. Και -επιτέλους- η φαντασία μας εξουσιάζει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου