Της ΤΖΙΝΑΣ ΜΟΣΧΟΛΙΟΥ
"Το κάλεσμα του Προφήτη δεν ήταν μια μεταφυσική πρόταση, ήταν ένα
επαναστατικό κοινωνικό συμβόλαιο... Απαγγέλλει ένα κατηγορητήριο, στον
μεν πολιτικό χώρο, ενάντια στους βασιλείς, τους αριστοκράτες και τις
άρχουσες τάξεις, στον δε οικονομικό χώρο, ενάντια στους τοκογλύφους,
τους γαιοκτήμονες και τους κατόχους μονοπωλίων, αμφισβητεί το καθεστώς
υποδούλωσης στο οποίο έχουν οδηγήσει άλλους ανθρώπους..." Απόσπασμα από
ομιλία που έδωσε το 1939 στη Λαχώρη ο ισλαμιστής πολιτικός Αμπού αλ
Μαουντούντι.
«Συναντηθήκαμε στην πλατεία Συντάγματος αντιστεκόμενοι στη νέα τάξη πραγμάτων και στην παράδοση της χώρας μας στην ξένη κατοχή, να ενώσουμε τις Ελληνίδες και τους Ελληνες για να διώξουμε την ξένη κατοχή των τραπεζιτών, των τοκογλύφων και των ντόπιων δωσίλογων υπαλλήλων τους... Αυτό το έθνος είναι το έθνος των Σουλιωτών, που είναι η μοίρα του να μένει ελεύθερο, είναι εκείνο το γένος των Ελλήνων που πάλεψε και παλεύει για την ελευθερία της Ευρώπης. Είναι το γένος και το έθνος αυτό που δεν δέχεται να κυβερνάται από Τσολάκογλου, που δεν παραδίδεται, που δεν γονατίζει, που δεν προσκυνά. Που έχει την Υπερμάχω Στρατηγώ (sic) μαζί του και ελευθερώνεται». Απόσπασμα από ομιλία που έδωσε τον Απρίλιο του 2013 στο συνέδριο των Ανεξάρτητων Ελλήνων ο Πάνος Καμμένος.
Η ώς τώρα ιστορία κι η ρητορική των Ανεξάρτητων Ελλήνων και του αρχηγού τους είναι ένα αφήγημα της κρίσης μιας και ξεκινά στην καρδιά της, στο απόγειό της, τον Φεβρουάριο του 2012, όταν εμφανίστηκε το κόμμα μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου δημοσίευσε το πρώτο –ίσως και τελευταίο– καθοδηγητικό του κείμενο.
«Συναντηθήκαμε στην πλατεία Συντάγματος αντιστεκόμενοι στη νέα τάξη πραγμάτων και στην παράδοση της χώρας μας στην ξένη κατοχή, να ενώσουμε τις Ελληνίδες και τους Ελληνες για να διώξουμε την ξένη κατοχή των τραπεζιτών, των τοκογλύφων και των ντόπιων δωσίλογων υπαλλήλων τους... Αυτό το έθνος είναι το έθνος των Σουλιωτών, που είναι η μοίρα του να μένει ελεύθερο, είναι εκείνο το γένος των Ελλήνων που πάλεψε και παλεύει για την ελευθερία της Ευρώπης. Είναι το γένος και το έθνος αυτό που δεν δέχεται να κυβερνάται από Τσολάκογλου, που δεν παραδίδεται, που δεν γονατίζει, που δεν προσκυνά. Που έχει την Υπερμάχω Στρατηγώ (sic) μαζί του και ελευθερώνεται». Απόσπασμα από ομιλία που έδωσε τον Απρίλιο του 2013 στο συνέδριο των Ανεξάρτητων Ελλήνων ο Πάνος Καμμένος.
Η ώς τώρα ιστορία κι η ρητορική των Ανεξάρτητων Ελλήνων και του αρχηγού τους είναι ένα αφήγημα της κρίσης μιας και ξεκινά στην καρδιά της, στο απόγειό της, τον Φεβρουάριο του 2012, όταν εμφανίστηκε το κόμμα μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου δημοσίευσε το πρώτο –ίσως και τελευταίο– καθοδηγητικό του κείμενο.
Η ιδρυτική του διακήρυξη είναι ένα
μείγμα αριστερίστικων και εθνικοπατριωτικών πολιτικών «θραυσμάτων», το
οποίο οι ίδιοι ορίζουν ως πολυσυλλεκτικό κάλεσμα σε κοινό αγώνα, μια
πολυσυλλεκτικότητα, όμως, η οποία είναι απολύτως διαιρετική, στον βαθμό
που θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι αρνείται τις αντιφάσεις και
τις πολλαπλές ταυτότητες του ανθρώπου στη νεωτερική, δυτική κοινωνία.
Πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια ανακατεύονται με την
κοινωνική δικαιοσύνη, ενώ οι διακηρύξεις περί οικονομίας και εξωτερικής
πολιτικής διανθίζονται από αφηγήσεις για εξωτερικούς και –κυρίως–
εσωτερικούς εχθρούς, που φέρνουν ανασφάλεια και φόβο. Ολα αυτά
διαπνέονται από μια ηθικολογία που θυμίζει τα κλασικά κείμενα
ισλαμιστών, που έμπλεκαν τη μουσουλμανική ηθική ανωτερότητα και τον
θρησκευτικό λόγο με τη ρητορική της κατοχής και με μαρξιστικά και
αναρχομηδενιστικά στοιχεία: την ταύτιση του δανεισμού με την τοκογλυφία
και την καταδίκη φαινομένων που χαρακτηρίζουν τις δυτικές καπιταλιστικές
οικονομίες, όπως η συγκέντρωση πλούτου και ο καταναλωτισμός. Αυτά,
ειδικά, παρουσιάζονται περίπου ως ο μηδενισμός τον οποίο οφείλουμε να
εκμηδενίσουμε – για να μας θυμίσουν τον Νίτσε και το ότι «ένα μεγάλο
μέρος του μηδενισμού, και μάλιστα το πιο ουσιαστικό, τρέφεται από την
πάλη ενάντια στον μηδενισμό».
Το κάλεσμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων ήταν το σημείο στο οποίο ένα μέρος της άοπλης ελληνικής κοινωνίας, αυτής που από την εποχή της ανάπτυξης πέρασε γρήγορα στην εποχή της ανασφάλειας, διαισθάνθηκε πως μπορεί, με σύγχρονα μέσα που παρέχει η αστική δημοκρατία, να διεξαγάγει έναν σύγχρονο ιερό ανταρτοπόλεμο. Μια λαϊκή «τζιχάντ» με κοστουμαρισμένους, καλοθρεμμένους και μη βίαιους λαϊκούς «μουλάδες», οι όποιοι φωνάζουν, κραδαίνουν λάβαρα και παρουσιάζονται ως συνεχιστές μιας εθνικής ηρωικής παράδοσης, είτε πραγματικής είτε απολύτως μυθολογικής.
Μετά τις ευρωεκλογές όμως, στη μάχη των Ανεξάρτητων Ελλήνων απέναντι στη Νέα Τάξη, ήρθε να παρέμβει κάτι πολύ ταιριαστά ελληνικό, το αρχαίο δράμα, σε μια μοναδική συνάντηση της φάρσας με την τραγωδία. Διότι μετά τις προσχωρήσεις προβεβλημένων στελεχών της λαϊκής Δεξιάς και το εντυπωσιακό ποσοστό των εκλογών του Μαΐου του 2012, αντί να βάλει μπρος τη δική του Νεφελοκοκκυγία, η πορεία του είναι σταθερά καθοδική, η ρητορική του τροφοδότησε κόμματα με πιο ξεκάθαρες προθέσεις και φυλλορροεί στελεχικά. Ο δε πρόεδρός τους, με τις παραινέσεις προς πολίτες να λιντσάρουν έναν άλλο πολιτικό και με τις συκοφαντίες που διατυμπάνιζε από κάθε βήμα, και για τις οποίες καταδικάστηκε από τη Δικαιοσύνη, εμφανίζει συμπτώματα αλαζονείας για τα οποία, ως λάτρης καθετί ελληνικού, θα έπρεπε να έχει προειδοποιηθεί εγκαίρως από τα αναγνώσματά του:
Το κάλεσμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων ήταν το σημείο στο οποίο ένα μέρος της άοπλης ελληνικής κοινωνίας, αυτής που από την εποχή της ανάπτυξης πέρασε γρήγορα στην εποχή της ανασφάλειας, διαισθάνθηκε πως μπορεί, με σύγχρονα μέσα που παρέχει η αστική δημοκρατία, να διεξαγάγει έναν σύγχρονο ιερό ανταρτοπόλεμο. Μια λαϊκή «τζιχάντ» με κοστουμαρισμένους, καλοθρεμμένους και μη βίαιους λαϊκούς «μουλάδες», οι όποιοι φωνάζουν, κραδαίνουν λάβαρα και παρουσιάζονται ως συνεχιστές μιας εθνικής ηρωικής παράδοσης, είτε πραγματικής είτε απολύτως μυθολογικής.
Μετά τις ευρωεκλογές όμως, στη μάχη των Ανεξάρτητων Ελλήνων απέναντι στη Νέα Τάξη, ήρθε να παρέμβει κάτι πολύ ταιριαστά ελληνικό, το αρχαίο δράμα, σε μια μοναδική συνάντηση της φάρσας με την τραγωδία. Διότι μετά τις προσχωρήσεις προβεβλημένων στελεχών της λαϊκής Δεξιάς και το εντυπωσιακό ποσοστό των εκλογών του Μαΐου του 2012, αντί να βάλει μπρος τη δική του Νεφελοκοκκυγία, η πορεία του είναι σταθερά καθοδική, η ρητορική του τροφοδότησε κόμματα με πιο ξεκάθαρες προθέσεις και φυλλορροεί στελεχικά. Ο δε πρόεδρός τους, με τις παραινέσεις προς πολίτες να λιντσάρουν έναν άλλο πολιτικό και με τις συκοφαντίες που διατυμπάνιζε από κάθε βήμα, και για τις οποίες καταδικάστηκε από τη Δικαιοσύνη, εμφανίζει συμπτώματα αλαζονείας για τα οποία, ως λάτρης καθετί ελληνικού, θα έπρεπε να έχει προειδοποιηθεί εγκαίρως από τα αναγνώσματά του:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου