Toυ Γ. Κ. ΣΤΕΦΑΝΑΚΗ
Οι εκλογές τελείωσαν (25.5.). Νίκησε ο κ. Junker. Καθήκοντα, όμως, δεν ανέλαβε. Διαφωνεί, λέγεται, ο κ. Cameron. Το Ηνωμ. Βασίλειο μετέχει ιδιορρύθμως της Ένωσης. Από 16 Σεπτεμβρίου 92 έχει αποβληθεί του S.M.E.
(Ευρωπ. Νομισματικού Συστήματος). Έτσι δεν συνιστά μέρος της Ευρωζώνης.
Μ΄όλον τούτο, οι ευρωσκεπτικιστές εκεί αποτελούν μεγάλη δύναμη. Ο κ. Ν.
Farage, στις ευρωεκλογές, κατήγαγε λαμπρή νίκη, επαγγελλόμενος πλήρη έξοδο της Αγγλίας από την “Ένωση”. Αντιστοίχως πιέζεται και ο κ. Cameron να προκηρύξει σχετικό δημοψήφισμα για το οποίο, άλλωστε, έχει δεσμευθεί. Η κ. Merkel είναι ανήσυχη. Τηρεί στάση αναμονής. Η τακτική του Ην. Βασιλείου είναι επαμφοτερίζουσα. Του κ. Barozo λήγει η θητεία. Του κ. Junker αμφισβητείται η ανακήρυξη (!!!).
Η οικονομική κρίση και ιδίως το ευρωπαϊκό της κόστος βαραίνουν
την ατμόσφαιρα. Η κάποτε εγκάρδια ομοθυμία έχει υποβιβασθεί σε ομόθυμη
δυσανεξία. Διαλυτικά φαινόμενα πρωτοφανή για οιαδήποτε ένωση πολιτειακής
υφής πολλαπλασιάζονται. Οι πολίτες της Ευρώπης αδιαφορούν για την τύχη
της Ένωσής τους. Του υπερεθνικού φορέα, δηλαδή, που συγκροτήθηκε με
στόχο αποκλειστικό την αναβάθμιση της διαβίωσής τους. Η αποχή υπήρξε ο νικητής της κάλπης (!!!).
Αντιευρωπαϊκά
ρεύματα (και εκτός Αγγλίας) αυξάνονται. Η άρνηση απότισης χρεών
ενδύεται ιδεολογικά χαρακτηριστικά. Υποστηρίζεται πολιτικά ως θεμιτή
ανυπακοή (!!!). Η συναλλαγματική, τέλος, πολιτική προκαλεί διαρκείς
αντεγκλήσεις. Οι ευημερούντες, επιθυμούν, γενικώς, ισχυρό νόμισμα. Άρα
και διατήρηση των αποθεμάτων τους σε ψηλή διεθνή αξία. Επιδιώκουν, άρα, η
σταθμισμένη ισοτιμία των διεθνών μέσων πληρωμής να επιστέφεται από το
ευρώ. Τ΄αντίθετα επιθυμούν οι λοιποί, ώστε να ενισχύσουν την
ανταγωνιστικότητα τους νομισματικώς, δια φθηνού ευρώ. Και έτσι, τελικά,
να μεταφέρουν αξία από τον Βορά στον Νότο. Από την παραγωγή δηλαδή στην
κατανάλωση (!!!).
Η ένωση ανεξαρτήτων κρατών, ως πρότυπο δράσης, είναι σε αδιέξοδο. Οι επί μέρους εθνικές αρχές ουδέποτε υπέταξαν τις εθνικές επιδιώξεις στο υπερεθνικό ιδεώδες της “Ένωσης”. Ουδέποτε, εξ
άλλου, επί μέρους εθνική οικονομική πολιτική συμμορφώθηκε προς τα
συμφωνημένα. Η Ένωση δεν επεβλήθη του Έθνους. Συνέβη το αντίθετο. Παντού επικράτησαν επιδιώξεις εθνικές (!!!).
Τα όρια της θεμελιώδους συνθήκης του Maastricht (Δεκ. 1991), ως προς ελλείμματα
και χρέη (τα) έχουν υπερβεί σχεδόν όλοι. Ακόμη και η Γερμανία στην φάση
ενοποίησης ανατολικού και δυτικού τμήματος. Υπάρχουν χώρες που
αποκλείεται, στο ορατό μέλλον, να συμμορφωθούν. Ιδρύτριες δυνάμεις, ως
Γαλλία και Ιταλία, διαρκώς εξασφαλίζουν παρατάσεις από τις Βρυξέλλες.
Αδυνατούν, παγίως, να συμμορφωθούν.
Τροποποίηση, ήδη, της θεμελιώδους συνθήκης σημαίνει και ανασχεδιασμό της Ένωσης (!!!).
Η κτηθείσα πείρα δείχνει τον δρόμο:
i Θ΄αναδειχθεί
διεθνώς κυρίαρχη κυβέρνηση. Σ΄αυτήν θα είναι υποταγμένες όλες οι
εθνικές αρχές. Επί παγκοσμίου σκηνής η Ευρώπη θα εκπροσωπείται δι΄ενός
έναντι ΗΠΑ, Κίνας, Ινδίας, Ρωσίας κλπ. Τέρμα στον τραγέλαφο των 28
ευρωπαϊκών κεφαλών. Κεφαλών αγνώστων μεταξύ τους. Διαρκείς
ανασχηματισμοί αναδεικνύουν, νέα πρόσωπα έως τότε άγνωστα. Και μεταξύ
αγνώστων δύσκολη είναι η συνεννόηση.
ii Οι
κανόνες της Ένωσης θα έχουν αναμφίβολα καταστατική περιωπή. Έτσι θα
σταματήσουν οι εκβιαστικές απειλές αποχωρήσεων που γελοιοποιούν σήμερα
την “Ένωση”. Επίσης, έτσι, θα επιτευχθεί και η ομογενοποίηση (όχι του
θεσπισμένου) αλλά του, πράγματι, εφαρμοζομένου δικαίου στο σύνολο της
νέας Ένωσης.
Το εγχείρημα ήταν δύσκολο ώστε να πετύχει με την πρώτη. Επί τέλους στην
Αμερική, οι Ηνωμένες Πολιτείες σφυρηλατήθηκαν μέσα από σκληρό και
αιματηρότατο εμφύλιο πόλεμο. Και εκεί βόρειοι προς νότιους
αναμετρήθηκαν. Αν μη τι άλλο, οι Ευρωπαίοι, παρά την αποτυχία του πρώτου
εγχειρήματος, δεν διατρέχουν κίνδυνο πολέμου, εξ αυτής της αιτίας.
ΕΣΤΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου