ΔΙΕΘΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ και ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ρεαλισμός ή αυταπάτη;

Του Δημήτρη Μάρδα

Η οικονομική πολιτική που ακολούθησε η Αργεντινή από το 2001, βελτίωσε από τη μια πλευρά μέσω των συνεχών υποτιμήσεων/διολισθήσεων τις εξαγωγές, δε μείωσε όμως τον κίνδυνο της χρεοκοπίας. Από την άλλη η επεκτατική δημοσιονομική πολιτική (μεγάλη αύξηση της κυκλοφορίας του χρήματος) πυροδότησε τον πληθωρισμό και συνέβαλε στην αύξηση των εισαγωγών. Η νέα πολιτική μετά το 2001 μείωσε απλά το επίπεδο της φτώχειας από το 53% των πολιτών στο 48%.

Έτσι, η ανασφάλεια που άρχισε να αισθάνεται ο κόσμος οδηγεί σε μαζικές εξαγωγές συναλλάγματος, εξέλιξη που έχει περιορίσει τα συναλλαγματικά αποθέματα της χώρας.

Αναλυτικότερα, οι υποτιμήσεις-διολισθήσεις του πέσος από το 2002 έως σήμερα είναι της τάξης του 1.200%! Μόνο για το 2013, το νόμισμα αυτό υποτιμήθηκε κατά 24%, ενώ στις αρχές του 2014 απαξιώθηκε περαιτέρω, κατά 18,5%. Ο πληθωρισμός ανήλθε στο 28% το 2013 και σύμφωνα με διάφορες εκτιμήσεις, ήταν στο 5% στα τέλη του Γενάρη του 2014.

Όταν στην Ελλάδα, οι υποστηριχτές εύκολων λύσεων (πολιτικά χρήσιμων βραχυχρόνια), καταλάβουν ότι η ανταγωνιστικότητα μιας οικονομίας δεν κερδίζεται μεσοπρόθεσμα με τις υποτιμήσεις-διολισθήσεις, τότε θα αλλάξει και η κουλτούρα όσων εξακολουθούν να υποστηρίζουν λύσεις όμοιες της Αργεντινής ή της Ελλάδας του άμεσου παρελθόντος.

Ως προς την Ελλάδα, να υπενθυμίσουμε ότι το 1980, $1 ήταν ίσο με  42,6 δραχμές, ενώ το 2000, ένα $1 αντιστοιχούσε σε 308,9 δρχ. Ως προς τις εξαγωγές μας αυτές από, $5 δισ. το 1980, έφθασαν τα $10 δισ. το 2000. Δηλαδή κατρακύλησε η δραχμή 7 περίπου φορές για να διπλασιαστούν (!!!) μόνο οι εξαγωγές μας.

Φυσικά με τα ανωτέρω δε δίνουμε άλλοθι σε όσους υπέγραψαν τα όποια Μνημόνια από το 2010 και μετά, που αντανακλούν το μέγεθος της άγνοιας, της δειλίας και ενδεχομένως, όταν κάποτε αποδειχθεί, κάποιας μορφής δόλιων πράξεών τους.

Οι πολιτικοί που κυβερνούν με τη βοήθεια του δικού τους εθνικού νομίσματος και δεν σκέπτονται ορθολογικά, αφού θυσιάζουν τα πάντα στο όνομα της επανεκλογής τους, έχουν την πεποίθηση ότι μπορούν να αυξάνουν ανεξέλεγκτα την ποσότητα κυκλοφορίας του χρήματος, καθώς διακατέχονται από το «σύνδρομο του πολυγράφου». Νομίζουν λοιπόν, ότι έχουν τη δυνατότητα να αυξάνουν τον όγκο του χρήματος κατά βούληση, σαν να αναπαράγουν προκηρύξεις σε πολύγραφο!

Αυτό το σύνδρομο, που το έζησε η Ελλάδα με τη δραχμή κατά την περίοδο 1970-1992, το βίωσε και η Αργεντινή πρόσφατα. Όταν όμως αυξάνεται η ποσότητα του χρήματος στην οικονομία, και ως εκ τούτου τονώνεται η ζήτηση, χωρίς να υπάρχει αντίκρισμα εκ μέρους της προσφοράς (παραγωγής), τότε εκτινάσσεται ο πληθωρισμός, οι εισαγωγές και ενισχύεται η αβεβαιότητα στην οικονομία. Εδώ βρίσκεται η αρχή του τέλους, που ζει εκ νέου η Αργεντινή στις ημέρες μας.

Έχοντας υπόψη τον τρόπο σκέψης των πολιτικών μας, και ειδικότερα των ένθερμων υποστηρικτών της δραχμής, τότε εύλογα συμπεραίνουμε ότι κάτι παρόμοιο υπόσχονται και οι δραχμιστές για τη χώρα μας. Βιώνουν λοιπόν την αυταπάτη –και το δείχνουν στις ομιλίες τους– ότι μπορούν να αυξάνουν τις δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού κατά το δοκούν, για να καλύψουν το ετήσιο δημοσιονομικό έλλειμμα. Από την άλλη όμως αγνοούν τα όσα προαναφέρθηκαν και πρόσθετα το ακόλουθο βασικό: Oι εισαγωγές πληρώνονται σε συνάλλαγμα!

Λύνουν λοιπόν, κατά το μυαλό τους με τη δραχμή το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας και εκείνο της έλλειψης ρευστότητας, δημιουργούν όμως από την άλλη –πλην του πληθωρισμού και της αύξησης των εισαγωγών– ένα νέο πρόβλημα που σχετίζεται με τις πληρωμές της χώρας στο εξωτερικό σε συνάλλαγμα.

H επιστροφή στη δραχμή είναι δρόμος χωρίς επιστροφή!