ΤΟΥΡΚΙΑ: To Bατερλό στο Τwitter για τον ισλαμοφασίστα σουλτάνο Ερντογάν που βρυχάται για να καλύψει τα τιτιβίσματα της οργής

Του ΝΙΚΟΥ ΜΕΛΕΤΗ

Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο «σουλτάνος», ο αδιαφιλονίκητος εδώ και 12 χρόνια ηγέτης της Τουρκίας, κάνει λάθος τους τελευταίους μήνες.

Εξάλλου θα δυσκολευτεί κανείς να βρει έστω και μία σωστή κίνηση του Ερντογάν εδώ και έναν χρόνο.

Αυτήν τη φορά, εννέα ημέρες πριν από τις κρίσιμες δημοτικές εκλογές, ο Ερντογάν έκανε ΤΟ ΛΑΘΟΣ, το οποίο πυροδοτεί το εκρηκτικό κλίμα στο εσωτερικό της χώρας και κατατάσσει τον ίδιο στην ομάδα εκείνη των αυταρχικών ηγετών που σε χώρες όπως η Β. Κορέα θεωρούν ότι αρκεί η απαγόρευση της πρόσβασης στο Διαδίκτυο ή ο αποκλεισμός μέσων κοινωνικής δικτύωσης για να φιμωθούν οι αντιπολιτευόμενες φωνές και να αποτραπεί η αποκάλυψη των σκανδάλων της «αυλής» του.

Η ξεροκεφαλιά, η άγνοια, η αλαζονεία δεν επέτρεψαν στον Τ. Ερντογάν να αντιληφθεί ότι το αθώο «πουλάκι», το σύμβολο του Twitter, μπορεί να επιφέρει θανατηφόρα τσιμπήματα όταν απειληθεί. Γιατί τα εκατομμύρια «τιτιβίσματα» κάθε λεπτό σε κάθε γωνιά του κόσμου είναι γεγονός που δεν μπορεί πια να φιμωθεί...

Η προσπάθεια να μπλοκαριστεί στην Τουρκία η πρόσβαση στο Twitter το βράδυ της Πέμπτης, μετά τις κραυγές του Τ. Ερντογάν σε προεκλογική συγκέντρωση ότι θα το ξεριζώσει και ότι «η Τουρκία είναι πολύ ισχυρή και δεν υπολογίζει κανέναν», ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.

 

Παγκόσμια αποδοκιμασία
Ξέσπασε ένα παγκόσμιο κύμα αποδοκιμασίας, που υποχρέωσε την ΕΕ και μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες να αντιδράσουν στέλνοντας το μήνυμα ότι «η ελευθερία έκφρασης είναι θεμελιώδες δικαίωμα» για μια σύγχρονη δημοκρατία.

Από τον σταρ του Χόλιγουντ και φαν της Τουρκίας Ράσελ Κρόου μέχρι τον επίτροπο Στ. Φούλε που «τιτίβισε» στην τουρκική γλώσσα, τον πρωταγωνιστή του «Αρχοντα των Δαχτυλιδιών» Ελάιτζα Γουντ και τα μεγαλύτερα ΜΜΕ του πλανήτη, ένα πραγματικό κύμα κατακραυγής έβαλε στο στόχαστρο τον Τ. Ερντογάν.

Ομως ο Τούρκος πρωθυπουργός δεν μπορεί να αντιληφθεί πια ότι ο μεγάλος εχθρός του δεν είναι ο στρατός, ο ιμάμης Φ. Γκιουλέν, το λόμπι των επιτοκίων, τα «ρομπότ του Twitter» και άλλες υπερκόσμιες ή εγκόσμιες δυνάμεις, αλλά το διεφθαρμένο περιβάλλον του και η ίδια η αλαζονεία του.

Και χρειάστηκε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο να δείξει ο πρόεδρος της χώρας, στενός συνεργάτης του και συνιδρυτής του ΑΚΡ, Αμπντουλάχ Γκιουλ, ότι σε θέματα δημοκρατίας θα βρίσκεται απέναντί του και εάν χρειασθεί θα αποτελεί την εναλλακτική λύση για το ΑΚΡ και την ίδια την Τουρκία.

Ο Γκιουλ, που δεν έχει διαρρήξει τις σχέσεις του με τον Φ. Γκιουλέν, διαφοροποιείται με κάθε τρόπο από τον Τ. Ερντογάν, αν και δεν έχει τολμήσει ευθέως να αμφισβητήσει τον Τούρκο πρωθυπουργό.

Συστηματικά και επίμονα όμως έχει δείξει ότι εκπροσωπεί το «άλλο» ΑΚΡ, είτε με τη δήλωσή του με την οποία αποδοκίμαζε την άσκηση βίας εναντίον των διαδηλωτών του Γκεζί, είτε με τη δημόσια διαφωνία με την καταγγελία του Ερντογάν ότι οι αποκαλύψεις των σκανδάλων είναι αποτέλεσμα μιας «διεθνούς συνωμοσίας». Ο Γκιουλ δεν μπορούσε όμως να βρει πιο χαρακτηριστικό τρόπο για να εκφράσει αυτήν τη διαφοροποίησή του από τον Τ. Ερντογάν από το «τιτίβισμα» που έκανε στον προσωπικό του λογαριασμό λίγες ώρες μόνο από τη στιγμή που οι κρατικές υπηρεσίες της Τουρκίας προσπαθούσαν να διακόψουν την πρόσβαση στο Διαδίκτυο.

Το ΑΚΡ είναι μεγάλο κόμμα, με πολύ σημαντική απήχηση στον τουρκικό λαό. Μέχρι πρόσφατα εμπνεόταν από τον Τ. Ερντογάν, αλλά -όπως σημειώνουν αρκετοί αναλυτές- δεν πρόκειται να θυσιαστεί για να σωθούν στελέχη του που δεν άντεξαν στον πειρασμό της διαφθοράς.

 

Τα πρώτα μηνύματα

Οι αυτοδιοικητικές εκλογές της επομένης Κυριακής θα δώσουν τα πρώτα μηνύματα. Στην τελική ευθεία, όλο και περιορίζεται η δυνατότητα του Τ. Ερντογάν να διεκδικήσει -όπως ήλπιζε- την προεδρία της Τουρκίας στις εκλογές του Αυγούστου, στην πρώτη απευθείας από τον λαό εκλογή Τούρκου προέδρου.

Η πόλωση και το εμφυλιοπολεμικό κλίμα που έχει καλλιεργήσει και ο ίδιος στο εσωτερικό της χώρας του απειλούν όχι μόνο τη δική του πολιτική διαδρομή αλλά και την τύχη του ΑΚΡ και του πολιτικού Ισλάμ στην Τουρκία. Τις τελευταίες ημέρες επανήλθαν τα σενάρια για αλλαγή του καταστατικού του ΑΚΡ που θα επιτρέψει στον Ερντογάν να υπηρετήσει μία ακόμη θητεία ως πρωθυπουργός, αφήνοντας στον Γκιουλ τη δυνατότητα να είναι αυτός ο πρώτος εκλεγμένος πρόεδρος της Τουρκικής Δημοκρατίας.

Στις κρίσιμες εκλογές της επόμενης Κυριακής ο Ερντογάν θέλει να δοκιμάσει τις δυνάμεις του, ίσως όμως δεν είναι πια σε θέση να «διαβάσει» και να ερμηνεύσει σωστά το αποτέλεσμα.Αν και οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι σε επίπεδο δήμων το ΑΚΡ κερδίζει την Κωνσταντινούπολη -η αντιπολίτευση προηγείται με μικρή διαφορά στην Αγκυρα- και μπορεί να κερδίσει τους 19 από τους 30 μεγαλύτερους δήμους της χώρας, η πραγματικότητα είναι διαφορετική.

Το κυβερνών κόμμα είναι πια σε φθίνουσα πορεία. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι η θητεία της τελευταίας κυβέρνησης απέδειξε πως δεν αρκεί ακόμη και ποσοστό 50% (που συγκέντρωσε το ΑΚΡ στις τελευταίες εκλογές) για να κυβερνηθεί με αυταρχικό τρόπο μια χώρα όπως η Τουρκία.

Σύγκρουση στο διαδίκτυο Ηλεκτρονικός πόλεμος με την αντιπολίτευση

Η «βεντέτα» με το Twitter ξεκίνησε πέρυσι τον Μάιο, όταν ο T. Ερντογάν ενημερώθηκε από τους συμβούλους του ότι το Ιντερνετ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ήταν οι καταλύτες που συνέβαλαν στη μεγάλη κινητοποίηση σε όλες τις πόλεις της Τουρκίας, σε ένα κύμα συμπαράστασης στις διαδηλώσεις του πάρκου Γκεζί. Τότε ο Τ. Ερντογάν είχε καταγγείλει το Τwitter και τον Σεπτέμβριο οι συνεργάτες του ανακοίνωσαν την πρόσληψη και χρηματοδότηση δεκάδων «συνεργατών» που θα απαντούσαν σε όσους αντιπολιτεύονταν την κυβέρνηση στο Διαδίκτυο.

Με τη σύγκρουση εξουσίας στη «μετακεμαλική» Τουρκία να μετατρέπεται σε πόλεμο αλληλοεξόντωσης μεταξύ του Τ. Ερντογάν και του Φ. Γκιουλέν, το Διαδίκτυο και κυρίως το Twitter, το Facebook και το YouTube ανέλαβαν δράση εναντίον ενός καθεστώτος που είχε αρχίσει να παραπαίει. Από τις 17 Δεκεμβρίου 2013, όταν άρχισε η αλυσίδα των αποκαλύψεων για τα σκάνδαλα διαφθοράς της κυβέρνησης Ερντογάν, τα οποία αγγίζουν πλέον μέχρι τους γιους του και τον ίδιο, ο Τούρκος πρωθυπουργός άρχισε να αντιδρά σαν λαβωμένο θηρίο παγιδευμένο στην παγίδα των διωκτών του.

Η συνεχής και επίμονη άρνηση όλων των κατηγοριών αποδείχθηκε σύντομα εντελώς άχρηστη, καθώς όλο και νέα στοιχεία έρχονταν κάθε ημέρα στην επικαιρότητα, με χιλιάδες τηλεφωνικές επικοινωνίες να έχουν υποκλαπεί και να αποκαλύπτουν ένα διευρυμένο δίκτυο διαφθοράς με επίκεντρο την οικογένεια του Ερντογάν και των στενών συνεργατών του.

Ο Τούρκος πρωθυπουργός είναι ένας χαρισματικός πολιτικός που μεγάλωσε στις φτωχογειτονιές της Κωνσταντινούπολης, κατάγεται από τον Πόντο, είναι βαθιά θρησκευόμενος και πρεσβεύει το δόγμα του Μιλί Γκουρούς. Η Δύση απογοητευμένη από το κεμαλικό σύστημα εξουσίας είδε την προηγούμενη δεκαετία στο πρόσωπο του Ταγίπ Ερντογάν τον ηγέτη που μπορεί να μεταμορφώσει την Τουρκία στο πρότυπο μιας μουσουλμανικής δημοκρατίας, απάντηση στα αυταρχικά μεσανατολικά και βορειοαφρικανικά καθεστώτα του Ιράκ, της Συρίας, της Αιγύπτου και της Τυνησίας.

Σήμερα ο ίδιος ο Ερντογάν έρχεται να διαλύσει τον μύθο αυτό και όλο και περισσότερο δείχνει να απομονώνεται από τη Δύση.

 

Πλήγμα από ΗΠΑ
Πριν τρεις εβδομάδες η πρωτοβουλία του Λευκού Οίκου για πρώτη φορά να προβεί σε δημόσια «διευκρίνιση» (σ.σ. διάψευση) για το περιεχόμενο τηλεφωνικής επικοινωνίας του προέδρου Ομπάμα με ξένο ηγέτη αποτέλεσε σημαντικό πλήγμα στη σχέση της Αγκυρας με την Ουάσιγκτον. Ο Ερντογάν είχε σπεύσει να δηλώσει δημοσίως ότι «βρήκε κατανόηση» από τον Ομπάμα όταν έθεσε θέμα Γκιουλέν και της συνεχιζόμενης παραμονής του στην Πενσιλβανία των ΗΠΑ.

Παρά τη δογματική στήριξη που προσφέρει στον Ερντογάν και στην Τουρκία η Κομισιόν και ειδικά ο Επίτροπος για τη διεύρυνση Στ. Φούλε, το τελευταίο ολίσθημα με την επιβολή απαγόρευσης πρόσβασης στο Τwitter και η ακραία ρητορική του Τούρκου πρωθυπουργού εναντίον των διαφωνούντων και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια ακόμη και στους πιο φανατικούς υποστηρικτές της Τουρκίας.

Το ευρωπαϊκό και διεθνές «καντήλι» του Τ. Ερντογάν έχει αρχίσει να σβήνει. Αλλά τώρα είναι που γίνεται όλο και πιο απρόβλεπτος, όλο και πιο επικίνδυνος, αυτός που ξεκίνησε νεαρός από τον Πόντο, μεγάλωσε στις αλάνες της Πόλης και κάποια στιγμή πίστεψε ότι έγινε σουλτάνος...