Του ΝΙΚΟΥ ΜΕΛΕΤΗ
Σε κορυφαίο παράδειγμα (προς αποφυγήν) εξελίσσονται
οι ελληνοϊσραηλινές σχέσεις, με ευθύνη κυρίως της χώρας μας και του
μυωπικού τρόπου με τον οποίο αντιλαμβάνεται τις διεθνείς σχέσεις.
Από το
2008, όταν άρχισε η προσπάθεια αναθέρμανσης των διμερών σχέσεων,
δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι δύο από τις πιο ιστορικές και πιο ισχυρές
χώρες της Ανατολικής Μεσογείου θα μπορούσαν να αναπτύξουν έναν άξονα
οικονομικής, εμπορικής τεχνολογικής συνεργασίας και ένα εξίσου σημαντικό
δίχτυ σταθερότητας και ασφάλειας στην περιοχή. Η ανακάλυψη των
υδρογονανθράκων στην κυπριακή και ισραηλινή ΑΟΖ ερέθισαν τη φαντασία,
που χωρίς να υπολογίζει παράγοντες όπως η βιωσιμότητα του έργου ή τα
συμφέροντα των πετρελαϊκών εταιρειών έπλασαν το φιλόδοξο σχέδιο του
υποθαλάσσιου αγωγού προς την Ελλάδα. Ετσι το «αφήγημα» γράφτηκε. Είχε
από όλα: και ενέργεια και γεωπολιτική και οικονομικά συμφέροντα, ό,τι
απαιτείται για μπεστ σέλερ.
Ομως οι
ελληνοϊσραηλινές σχέσεις αποτελούν πραγματική ευκαιρία για την Ελλάδα,
όχι μόνο λόγω της συνεργασίας στο φυσικό αέριο, που θα είναι η κατάληξη
και όχι η αφετηρία.
Η διαχείριση υδάτινων πόρων και η τεχνολογία
αφαλάτωσης που έχει αναπτύξει το Ισραήλ θα μπορούσαν να δώσουν λύση στο
κρίσιμο πρόβλημα της λειψυδρίας που αντιμετωπίζουν τα περισσότερα
ελληνικά νησιά και υπονομεύει το κύριο ελληνικό «προϊόν», τον τουρισμό
(ήδη η Λεμεσός απολαμβάνει τα οφέλη αυτής της συνεργασίας).
Στον
αγροτικό τομέα θα μπορούσε η ισραηλινή τεχνολογία να εκτοξεύσει
ποιοτικά, αλλά και ποσοτικά την ελληνική αγροτική παραγωγή, σε μια
στιγμή που ο πρωτογενής τομέας είναι το πρώτο σκαλί για την έξοδο της
χώρας από την κρίση και τη θεμελίωση ενός άλλου μοντέλου ανάπτυξης.
Η συνεργασία επιστημονικών
ιδρυμάτων και η μεταφορά τεχνογνωσίας από μία χώρα που μέσα σε μια
δεκαετία έχει κάνει άλματα στις νέες τεχνολογίες, φτιάχνοντας μια
παγκοσμίου επιπέδου, μεσογειακή και μεσανατολική Silicon Valley, θα
μπορούσε να δώσει διέξοδο και σε μικρές ελληνικές επιχειρήσεις αλλά και
σε πολλούς νέους Ελληνες επιστήμονες.
Ο κατάλογος για τους τομείς
συνεργασίας θα ήταν ατέλειωτος.
Δυστυχώς στην Ελλάδα, στο υπουργείο
Εξωτερικών και στα υπόλοιπα υπουργεία, μισούν το ειδικό και το
συγκεκριμένο. Αρκούνται στη... γεωστρατηγική ανάλυση, στη χάραξη αξόνων,
στις ασκήσεις επί χάρτου.
Οσο, λοιπόν, εμείς θα
φαντασιωνόμαστε αγωγούς και διαπλανητικές συμμαχίες, το Τελ Αβίβ θα
αναζητήσει τελικά άλλους, πιο αξιόπιστους παίκτες στη γειτονιά για να
κάνει δουλειές.
Και τότε εμείς θα αρχίσουμε τα γνωστά:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου