ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Της ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ
Πολλές λέξεις και εκφράσεις έχουμε διαγράψει. Ένα «μαλάκας» ήρθε, μη
και παιδέψει το μυαλό του, ο σύγχρονος. Ένα «μαλάκας» που ξεμπερδεύει
και (ίσως και σαν απόρροια αυτού) ένα συνονθύλευμα βρυχηθμών και
άναρθρων κραυγών, μια αναιδής οχλαγωγία, όταν είναι πολλοί μαζί οι
κριτές, για να εκφράσουν το κοινό αίσθημα, με κάποια ενδιάμεσα κρεσέντα
«δεν ντρέπεστε ρε;» προς όλες τις κατευθύνσεις και «like» στο facebook.
Γενικώς.
Μου λείπουν τα σοφά, στωικά «Όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος
όλος», τα «Ήταν η κακιά στιγμή». Μου λείπουν βασανιστικά από την
καθημερινότητά μου μαζί με την οπτική τους γωνία. Φωτογραφικά ενσταντανέ
ανθρώπινων σκέψεων, αποδεικτικά της γνώσης ότι δεν έχει εξουσία σε όλα ο
άνθρωπος, δεν είναι Θεός και άρχων των πάντων. Δεν υπάρχουν μόνο αθώοι
και ένοχοι στη μοιρασιά. Υπάρχει και η καθοριστική Aγία στιγμή. Το άτιμο
τσακ που μπορεί να καθορίσει αιωνιότητα.
Ένας νέος, ένας 19χρονος μπήκε σε ένα τρόλεϊ αποφεύγοντας να πληρώσει
εισιτήριο. Κάποιος αρμόδιος να ελέγχει, το αν οι επιβάτες πλήρωσαν
εισιτήριο, τον επίπληξε γιατί παρανόμησε. Ο νέος άνδρας μέσα στην
αμηχανία, ντροπή, στιγμιαίο αδιέξοδο ή στην αδυναμία του να
αντιμετωπίσει καταπρόσωπο το αποτέλεσμα της πράξης του, πήδηξε από το
τρόλεϊ. Χτύπησε. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο. Ένα 19χρονο παλικάρι νεκρό.
Γονείς που θα περιμένουν και θα περιμένουν και θα περιμένουν. Μέχρι να
κλείσουν τα δικά τους μάτια. Θα χαράζουν γλυκόλογα σε πλάκες, θα
στολίζουν τάφους με φρέσκα λουλούδια, θα λαμποκοπούν με απορρυπαντικό
και σφουγγαράκι (κάπου για να ξεσπάσουν) μάρμαρα. Ψυχές που θα
σούρνονται σε άνυδρα εδάφη να βρουν σταγόνα ελπίδας… Θα τη βρίσκουν!
Κάπου εδώ είναι δίπλα μας, από κάπου μας κοιτάζει. Ποιος κατάφερε ποτέ
να παλέψει στα ίσα με την απώλεια. Ποιος άντεξε να σταθεί προσοχή στην
τελεία της. Στο απόλυτο έφυγε και πάει. Είσαι καλά; Έφυγε και κάπου εδώ
είναι. Πιο τραγική περίπτωση από τον γονιό που χάνει το παιδί του δεν
υπάρχει. Μπορεί του γονιού που το χάνει καθημερινά μπροστά στα μάτια
του….Ναι! Κοίτα που ο θάνατος έχει και μια πολυτέλεια… Το αμετάκλητό
του.
Το τετελεσμένο. Και από την άλλη πλευρά της μάχης….Γιατί υπάρχει και
άλλη πλευρά. Κάποιος, που ένα τσακ, τον χρίζει μπορεί και συνυπεύθυνο
ότι κάποιος έχασε τη ζωή του. Ένα γαμημένο τσακ και η συνείδηση του θα
τον πιλατεύει για πάντα, θα φρενάρει κάθε χαρά και επιπόλαια θα
δικαιολογεί κάθε συμφορά που θα του έρχεται…Υπάρχει χειρότερο από το να
σε γαργαλάει μια ζωή η συνείδησή σου; Μπορεί να την ξεγελάσει, να την
κατευνάσει ποτέ ο άνθρωπος;
Άφησα μέρες να περάσουν πριν γράψω για το περιστατικό με το τρόλεϊ και
τον 19χρονο νεαρό που πέθανε. Με πόνεσε η είδηση ενός ανθρώπου που για
μια κουτουράδα μιας στιγμής χάνει τη ζωή του.
Ποιος νέος δεν έκανε στη
μικρή του ζωή μια βόλτα στα «έξω από τα τείχη» μέρη;
Ποιος δεν έπαιξε με
το νόμιμο και παράνομο όπως τα παιδιά παίζουν το χέρι πάνω από τη φλόγα
του κεριού;
Πόσες φορές δεν απλώνει πόδι για τρικλοποδιά ένα άτιμο
δευτερόλεπτο και περιμένει να σαβουριαστεί ο άνθρωπος;
Η απώλεια πάντα με σοκάρει. Με ρίχνει μέχρι πάτου. Πονάω φρικτά
αυτούς που φεύγουν, αυτούς που μένουν.
Αλλά πέρα απ΄αυτό… Μέρα τη μέρα…
Με πονάνε μάλλον με τρομάζουν. Μου κόβουν τα πόδια για να ακριβολογώ. Οι
συγκάτοικοί μου. «Δικαστές». Αυτόματοι. Μονόφθαλμοι. Με χίλιες
επικαλύψεις θυμών. Ξεσκεπάζεις και μόνο θυμός ενυπάρχει. Άτσαλος θυμός,
χωρίς επεξεργασία. Υπάρχει ηδονικός θυμός γιατρέ; Εναντίον των πάντων.
Κόσμος χωρισμένος με τον παιδικό διαχωρισμό. Καλοί και κακοί. Το παιδί
καλό και φτωχό, ο οδηγός κακός. «Για ένα ευρώ τον σκότωσε ο αλήτης». Πώς
θα προχωρήσει η συμβίωσή μας; Τόσοι γύρω μας έτοιμοι με τα καρφιά για
σταυρώσεις.
Μου λείπει η συγκατοίκηση με ανθρώπους που κατέχουν τη σοφία της γνώσης ότι υπάρχει και η κακία ώρα. Η Στιγμή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου