ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η χρησιμότητα των επιόρκων

Toυ ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Η λέξη «επίορκος» ανήκει στην ελληνική γλώσσα. Παράγεται από τη σύνθεση της πρόθεσης «επί» και του ουσιαστικού «όρκος». Ο «επίορκος» είναι αυτός που κάθεται επί του όρκου του, κοινώς τον έχει από κάτω του τον όρκο του και τον ποδοπατάει ή κάνει άλλα χειρότερα ακόμη με τα χαμηλά του σώματός του. Ως εκ τούτου συνάγεται πως όσοι ομιλούν την ελληνική αντιλαμβάνονται με τον ίδιο τρόπο τη λέξη «επίορκος».

 

Αυτή, θα μου πείτε, είναι μια συντηρητική ερμηνεία της σημασίας των λέξεων. Οσο η γλώσσα είναι ζωντανή, η σημασία των λέξεων γλιστράει σαν χέλι, σου βγαίνει από τα βραχάκια, από τα αριστερά, κι εκεί που νομίζεις ότι συνεννοείσαι με τον συνομιλητή σου εκείνος σε κοιτάζει σαν να είσαι φύσει και θέσει βλαμμένος και σε ρωτάει: «Μα πού ζεις; Εδώ δεν γίνονται έτσι τα πράγματα». 

 

Εχουν και οι λέξεις τα κεκτημένα τους, τα ιδεολογικά, τα πολιτικά, τα οικονομικά και τα δημοσιοϋπαλληλικά. Διότι, ως γνωστόν, παρ' ημίν, το status του Δημοσίου δεν είναι απλώς ένας μηχανισμός ο οποίος έχει οργανωθεί για την εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος. Αλίμονο αν ένας λαός με τέτοιες επιδόσεις στην ιστορική του διαδρομή παρέμενε στα τετριμμένα.

Το Δημόσιο για μας είναι μια ολόκληρη αντίληψη για τη ζωή, μια νοοτροπία, ιδεολογική συντεταγμένη, ανθρωπολογική κατάσταση, κάτι αντίστοιχο με τις ιερές αγελάδες των Ινδών. Μπορούν να πεθαίνουν της πείνας στον δρόμο, οι ταλαίπωροι όμως τις αφήνουν να μουγκανίζουν ανενόχλητες. 

 

Ετσι κι εμείς ξέρουμε πως οι «επίορκοι» δεν είναι απλώς επίορκοι. Εξάλλου δεν μπορείς να ζεις συνέχεια με ένα λεξικό στο χέρι και οφείλεις να αναγνωρίζεις πως πίσω από τις λέξεις κρύβονται ζωές, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τους αριθμούς. Ξέρουμε λοιπόν πως οι επίορκοι είναι κι αυτοί άνθρωποι, έχουν βιοποριστικές ανάγκες, στεγαστικά δάνεια, φροντιστήρια παιδιών, πιστωτικές κάρτες λοιπών αγαθών. Παράμετροι που δεν μπορούν να μη ληφθούν υπόψη στη διάρκεια της δημόσιας διαβούλευσης για την τύχη των επιόρκων.

 

Οπου δημόσια διαβούλευση σημαίνει ότι όλοι συμφωνούν πως, καθότι επίορκοι, πρέπει να απολυθούν ή έπρεπε να έχουν ήδη απολυθεί - όμως, αν και συμφωνούν, αυτοί εξακολουθούν να εργάζονται. Τι στην ευχή δημοκρατία θα είχαμε άλλωστε αν δεν ακούγαμε και την άλλη άποψη; 

 

Πολλοί ισχυρίζονται πως πρόκειται για αδυναμία του συστήματος, των πειθαρχικών συμβουλίων ή δεν ξέρω τι άλλο. Είναι οι ίδιοι που υποστηρίζουν πως στη χώρα μας έχει καταργηθεί κάθε είδους αξιοκρατία. Παραγνωρίζοντας πως το αξιακό μας σύστημα όχι μόνον υπάρχει, αλλά είναι και πανίσχυρο. Μόνο που λειτουργεί ανάποδα σαν βρετανικό αυτοκίνητο.

 

Η επιβράβευση των χαμηλών κλιμακίων της βαθμολογικής κλίμακας εις βάρος των υψηλών που συνήθως διακατέχονται από υπερβάλλοντα ζήλο και αδικαιολόγητη έξη στην αποδοτικότητα, έχει κατακτήσει τα εύσημα ενός ανθρωπισμού αντάξιου του Νομπέλ Ειρήνης που κερδίσαμε σαν χώρα. Διότι δεν πιστεύω να αμφιβάλλει κανείς ότι το Νομπέλ μπορεί να απονεμήθηκε στην Ευρώπη, στην πραγματικότητα όμως ανήκει στην Ελλάδα, τη χώρα που εφηύρε τη δημοκρατία όταν όλοι οι υπόλοιποι ανακάλυπταν τη θρεπτική αξία των βαλανιδιών