Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ
Είναι η στυγνή λογική του μπακάλη (έχει σημασία η τουρκική προέλευση της λέξης), που ορίζει ότι στο δικό του μαγαζί κάνει ο καθένας ό, τι του αρέσει. Με αυτή τη λογική τα υπερχρεωμένα κόμματα του δικομματισμού (δεν ξέρει πια πώς να τα πει κανείς, εδώ που φθάσαμε...), έφεραν τροπολογία, με την οποία και κατοχυρώνουν την καταβολή των δύο πρώτων δόσεων της κρατικής χορηγίας του 2012 και διασφαλίζουν ότι το ποσόν δεν θα υπόκειται στις απαιτήσεις των πιστωτών τους. Τώρα, αν το ποσόν που πρόκειται να καταβληθεί με τη ρύθμιση αυτή θα είναι μεγαλύτερο από εκείνο που θα ανταποκρίνεται στο ποσοστό της κάλπης του Μαΐου ή, ακόμη, αν και κατά πόσον είναι συνταγματικό να θεσπίζεις την άρση των δικαιωμάτων που έχουν οι δανειστές σου επί της περιουσίας τους, αυτά περνούν σε δεύτερη μοίρα, εφόσον εντάσσονται στη σφαίρα των «απαραίτητων για να λειτουργήσει η Δημοκρατία», όπως πάνω-κάτω το έθεσε με την ευγλωττία της η Φώφη η Γεννηματά.
Αμφιβάλλω αν είναι θέμα «λειτουργίας της Δημοκρατίας», διότι αυτού του είδους η άνιση σχέση, των δύο μέτρων και σταθμών, ανάμεσα σε εκπροσώπους και εκπροσωπούμενους πόσο δημοκρατική είναι; Είδαμε, επί δύο χρόνια, τους κανόνες που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να είναι σταθεροί (π. χ. την φορολογική νομοθεσία), να προσαρμόζονται κάθε φορά στις εκάστοτε ανάγκες του Δημοσίου, με τη μορφή εκτάκτων εισφορών, νέων φόρων, ρυθμίσεων αναδρομικής ισχύος, πάντα εις βάρος των επιχειρήσεων και των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα και, πάντοτε, κατόπιν επικλήσεως του πατριωτισμού που απαιτούν οι ειδικές συνθήκες κ. λπ.
Οταν, όμως, την ίδια ώρα, εγκαλούνται πολιτικοί για την αναποτελεσματικότητα της προσπάθειας να μειωθεί το κράτος, όπως λ. χ. συνέβη προ καιρού με τον Θεόδωρο Πάγκαλο, τότε η διαχειριστική αβελτηρία οχυρώνεται πίσω από τον σεβασμό των ορίων του θεσμικού ρόλου. «Η δουλειά μου ήταν να εντοπίσω και να καταγράψω τις εταιρείες, άλλοι όφειλαν να τις κλείσουν», ήταν η δικαιολογία του. Θα μπορούσε, βέβαια, ο αντιπρόεδρος αν ήθελε να έχει «κάνει πολιτική» διά των λόγων, όπως ο ίδιος υπερηφανεύεται ότι έκανε στην περίπτωση του πολυσυζητημένου «μαζί τα φάγαμε». Προφανώς, όμως, δεν ήθελε.
Το ίδιο ακριβώς διαπιστώνουμε και τώρα, με τη ρύθμιση της χρηματοδότησης των κομμάτων, σε ακόμη πιο στυγνή εκδοχή: Για τα κορόιδα τους πιστωτές των κάποτε «κομμάτων εξουσίας», σταθερό πλαίσιο αναφοράς των δικαιωμάτων τους δεν υπάρχει. Αρκεί η απόφαση των χρεωστών, ώστε οι κανόνες του παιχνιδιού να μεταβάλλονται: πότε προς όφελος των χρεωστών, πότε εις βάρος των πιστωτών και, πάντα, προς όφελος των δύο εταιρικών οργανισμών (ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ.) που ανταγωνίζονται ποιος θα εξασφαλίσει το μάνατζμεντ του κράτους.
Το πράγματι αξιοθρήνητο, όμως, στην περίπτωση της χρηματοδότησης των «πυλώνων της Δημοκρατίας» είναι η απροκάλυπτη αναισχυντία της μεθόδευσης· και μάλιστα την ίδια στιγμή, όπου τα κόμματα απευθύνονται στους πολίτες, ζητώντας -το καθένα για τον εαυτό του- την αυτοδυναμία. Ισως να βασίζονται στη δύναμη του εκβιασμού προς τους μετριοπαθών αντιλήψεων πολίτες, οι οποίοι συνειδητοποιούν ότι η ψήφος υπέρ της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας ταυτίζεται εκ των πραγμάτων με ψήφο υπέρ του δικομματισμού. Πιθανόν να θεωρούν δεδομένο ότι μεταξύ διεφθαρμένων και ανισόρροπων οι μετριοπαθείς, κεντρώοι ψηφοφόροι θα διαλέξουν το πρώτο ως μη χείρον. Κάνουν λάθος. Απλώς αποδυναμώνουν την όποια αξιοπιστία έχει απομείνει σε ό, τι εκπροσωπούν και, με τη στάση τους, οδηγούν τους μετριοπαθείς στην ψήφο κατά συνείδηση, υπέρ των μικρών κεντροδεξιών κομμάτων, που τουλάχιστον δεν υποτιμούν τόσο κατάφωρα τους ψηφοφόρους τους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου