Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέυ

EΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του ΣΑΡΑΝΤΟΥ ΚΑΡΓΑΚΟΥ

Δεν συμφωνώ με το πάντα λεγόμενο ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά. Απλώς οι άνθρωποι, όταν δεν είναι καλοί, κάνουν και τα πράγματα να πηγαίνουν στραβά και θεόστραβα.

Ο τύπος ανθρώπου που προβλήθηκε κατά κόρον κατά τα τελευταία, με κάθε μέσον και με όλα τα μέσα -κυρίως τα ΜΜΕ-ήταν ένας τύπος «αμοράλ», ένας τύπος αδίστακτου τυχοδιώκτη, γλοιώδους, ερπετικού και συνάμα αρπακτικού. Ο τύπος άνθρωπου που μπορεί να είχε υπέροχο πρόσωπο αλλά συνείδηση και ήθος... καρχαρία!

Ας μη μιλάμε πια για οίκτο και φιλοτιμία. Στη συμπεριφορά του αυτό που μετρούσε, και πάντα μετρά, είναι μία υπολογίσιμη ανειλικρίνεια. Ξέρει να υπηρετεί με μία εύπλαστη ευγένεια κάθε ισχυρό της στιγμής, σπουδάζοντας κοντά του την τέχνη του να μπορεί να κάνει κόλπα στους... «κολπαδόρους». Διότι χωρίς κόλπα δεν ανεβαίνεις. 

Αυτή τουλάχιστον είναι η κυριαρχούσα αντίληψη. Και η διδασκόμενη συνταγή επιτυχίας δεν είναι η τιμιότητα και η εργατικότητα, αλλά η τέχνη του να «μπλοφάρεις» (ο όρος αγγλογαλλικός: Bluff σημαίνει ξεγελώ κάποιον κυρίως στα χαρτιά) και να λες ψέματα. Και να τολμάς ν αρπάζεις το φρέσκο κρέας από τα σαγόνια των καρχαριών. Αυτό βέβαια απαιτεί ένα μέγεθος τόλμης, που δεν λείπει όταν είναι κανείς αποφασισμένος να γίνει μεγαλύτερος... καρχαρίας!

Μπορεί βέβαια ο καρχαρίας να κυκλοφορεί στα βάθη των θαλασσών με το στόμα ανοικτό, αλλά ο υποψήφιος καρχαρίας πρέπει να ξέρει το πότε πρέπει να κρατεί το στόμα του κλειστό. Ποτέ δεν λέει σε κανέναν τίποτα που μπορεί με τη σειρά του να το πει σε λάθος άτομα. Λέει πάντοτε αυτό που ηχεί ευχάριστα στα ώτα εκείνων που μπορούν να γίνουν σκαλοπάτι για την άνοδό του. Έτσι, όταν παντού ανέρχονται άτομα κατάλληλα για σαπρόφυτα, είναι πολύ φυσικό ο κοινωνικός οργανισμός να μεταβληθεί σε έναν σαπρογόνο μηχανισμό. 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα της σαπρότητας αυτής είναι η προσφερόμενη από δεσπόζοντα επί πάντων ΜΜΕ πνευματική τροφή που έχει εθίσει τούτο τον λαό, που κάποτε είχε αξιοσύνη και τιμή, στην ατιμία μέσω της σαπροφαγίας. Άνθρωποι ουτιδανοί, που υπό άλλες συνθήκες θα έπρεπε να βρίσκονται στη φυλακή, κρίνουν τους πάντες και τα πάντα, λοιδορούν όσια και ιερά, σπιλώνουν αξίες και προβάλλουν ως πρότυπα ζωής επιδέξια μηδενικά.

Είχα γράψει στις 7 Δεκεμβρίου 1995 στον Οικονομικό Ταχυδρόμο ένα σαρκαστικό άρθρο για κάποιον νάρκισσο πολιτικό υπό τον τίτλο: «Ένα ωραίο τίποτα με μπόλικο καθόλου» (Το άρθρο αυτό περιλαμβάνεται στο βιβλίο μου Κινούμενη άμμος).  Σήμερα και αυτά τα άλλοτε ωραία τίποτα έχουν γίνει άσχημα, διότι το μέσα αίσχος έχει βγει προς τα έξω, έχει αποτυπωθεί στο πρόσωπο, όπως στο πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέυ.

Αντιμετωπίζουμε σχεδόν σε όλους τους τομείς της καθημερινής μας ζωής ανθρώπους που είναι ενεργοποιημένοι σαδιστές. Φτιαγμένοι για βασανιστές. Που κάνουν βάσανο τη ζωή μας. Που τη δηλητηριάζουν ή την ξεκοιλιάζουν. Γιατί αυτό τους δίνει τέρψη, τους δίνει χαρά. Άνθρωποι εντελώς ψυχροί και στυγνοί εσωτερικά. Εξαιρετικά επιδέξιοι στους τομείς που απαιτούν ψυχολογία δημίου. Εντελώς ανίκανοι, όμως, να καταλάβουν την ευαισθησία και τον ανθρωπισμό των άλλων. Διότι, μη έχοντας ένα μέτρο για σύγκριση, πιστεύουν πως όλοι έχουν την ίδια βρώμικη με αυτούς ψυχή. Είναι μοναχικοί και συχνά μπορούν να γίνουν και γοητευτικοί. 

Στην πραγματικότητα είναι αδύνατες υπάρξεις, που όπως το κακομαθημένο παιδί βρίσκει υπέροχο το να βασανίζει ένα γατάκι μέχρι να το πεθάνει. Έτσι νομίζουν πως αποκτά ενδιαφέρον και η δική τους ζωή. Γιατί συχνά το γατάκι νιώθει αγάπη για τον βασανιστή του μέχρι να πεθάνει...!

Με τα παραπάνω δεν υπονοώ ότι αυτοί που μας κυβέρνησαν πολιτικά και τηλεοπτικά ήσαν όλοι τους σαδιστές και εμείς αθώα γατάκια. Οφείλω, όμως, να πω ότι η αγωγή στην οποία υποβάλαμε τον εαυτό μας είναι εν πολλοίς δική μας ευθύνη. Εξοβελίσαμε το πρότυπο του μεγάλου ανθρώπου (δεν λέω υπερανθρώπου) και κάναμε πρότυπο τον μικρό άνθρωπο, στο χαμηλό ανάστημα του όποιου μπορούν να ανταποκριθούν οι πάντες. Και ό,τι μεγάλο σε ανθρώπινο δυναμικό παρήγαγε ο τόπος αυτός τον τελευταίο καιρό, χαραμίστηκε, εξαφανίστηκε, εξοβελίστηκε και συχνά σπιλώθηκε από ανθρώπους που όχι μόνον παράγουν λάσπη, είναι οι ίδιοι λάσπη. Και με λάσπη Παρθενώνες δεν κτίζεις. Το πολύ πολύ να κάνεις λασποκαλύβες. Που κι αυτές μπορεί να γίνουν Χάνι Γραβιάς, όταν αυτοί που τις φυλάσσουν είναι όρθιες ψυχές και όχι σκωληκοειδείς αποφύσεις.

Η μικροψυχία έφαγε τη μεγάλη Ελλάδα, η μικροψυχία έφαγε και την τωρινή «ανέμυαλη» Ελλάδα, που μπαίνοντας αρχικά στην ΕΟΚ νόμισε πως μπήκε Κυρία επί των Τιμών στην Αυλή των Βερσαλλιών κι άρχισε να στολίζεται σαν τη μαϊμού του γύφτου που έκανε τη Βουγιουκλάκη στα πανηγύρια, τό 'ριξε στα πανηγύρια, στην κραιπάλη και στη σπατάλη, πέταξε από πάνω της την ελληνική γλώσσα και γραφή και προχώρησε πάνω σ' ένα λαμπερό χαλί, χωρίς να βλέπει κάτω από αυτό την καταπακτή. 

Έτσι σήμερα χορεύει στανικά έναν νέο χορό Ζαλόγγου που δεν έχει λεβεντιά, δεν έχει παλληκαριά, έχει μόνο κακομοιριά. Και απέραντη ασχήμια και δυσοσμία. Καθώς κοιτάζω γύρω μου, θαρρώ πως βρίσκομαι σε μία πινακοθήκη με πορτρέτα, όπου όλα έχουν το σχήμα του πορτρέτου του Ντόριαν Γκρέυ, όπως το «ζωγράφισε» ο Όσκαρ Ουάιλντ. 

Μπαίνοντας στην Ευρώπη, όπου νομίζαμε ότι θα βρούμε «στρωμένο τραπέζι» (κάποιοι βρήκαν, παράφαγαν και παραβάρυναν), βγάλαμε ό,τι σιχαμερό είχαμε μέσα μας και το κάναμε «πρόσωπο». Κι έγιναν οι άλλοτε υπέροχες Ελληνίδες, και ιδιαίτερα οι πανέμορφες Ατθίδες, σαν τις λεγόμενες «τηλεπερσόνες»!

Λυπάμαι που εκφράζομαι τόσο σκληρά για έναν λαό που τον υπηρέτησα πιστά χωρίς να του θωπεύσω ποτέ τ' αυτιά. Αλλά είναι καιρός τώρα που νιώθω πως πνίγομαι. Έζησα χρόνια δύσκολα, φτώχειας και απονιάς, αλλά τουλάχιστον τούτη η πατρίδα μού προσέφερε αφειδώς ποίηση και ομορφιά. Πού υπάρχει ποίηση σήμερα στη ζωή μας; Εκτός κι αν ονομάζουμε ποίηση την παντός είδους κακοποίηση. Παρηγοριέμαι, πάντως, με τη σκέψη πως όλοι είμαστε θνητοί. Και ευλογώ την ώρα που θα φύγω από τη ζωή. Διότι ζώντας σε τούτη, την τωρινή Ελλάδα, νιώθω σαν φύλακας αποχωρητηρίου!

Πηγή:  "Νέμεσις"  01/08/2010