Χάθηκε το χαμόγελο

Του ΑΛΕΚΟΥ ΦΑΣΙΑΝΟΥ

Είχα γράψει κάποτε ότι η πρόοδος, η ευμάρεια και ο πολιτισμός σ' ένα κράτος φαίνονται από τα πεζοδρόμια και τις ουρές. Εμείς, στην Ελλάδα, παλιά, είχαμε ουρές και τσακωμούς στις στάσεις των λεωφορείων, ουρές με το δελτίο του ψωμιού, πεσίματα με τα κακοφτιαγμένα πεζοδρόμια.

Σιγά σιγά, εξαλείφθηκαν τα κακά αυτού του είδους. Αλλά ήλθαν κακά χειρότερα, που θα πολλαπλασιαστούν. Και θα έχουμε ουρές διαμαρτυρομένων και δυστυχισμένων που δεν θα μπορούν να πληρώσουν το φως μετά φόρου, τα σπίτια τους μετά φόρων, τα πάντα μετά φόρου, που θα συντελέσουν όλα αυτά στη δημιουργία ανθρώπων σε όντα έσχατης κατηγορίας. 

Γιατί να καταντήσουν έτσι; Γιατί μεταθέτουν το πρόβλημα στον κοσμάκη; Θα λυθεί -πιστεύουν- με αυτό τον τρόπο; 

Ομως αυτός ο κοσμάκης, από δυστυχισμένος που ήταν λόγω Κατοχής και εμφύλιου σπαραγμού, κατάφερε σιγά σιγά να δημιουργήσει μια εύπορη Ελλάδα, να ζει με αξιοπρέπεια, να κάνει τα σπίτια του, τα εξοχικά του, να ζήσει μια ζωή καθώς πρέπει, όπως και οι άλλοι πολίτες της Ευρώπης. Για ποιο λόγο, λοιπόν, αμάρτησε και πρέπει να τιμωρηθεί; Επειδή θέλησε να καλυτερεύσει τη ζωή του με τις δικές του οικονομίες και να προικίσει τα παιδιά του μ' ένα «σπιτάκι»; Και ξαφνικά έγινε ένοχος;  

Κι έφυγε το χαμόγελο από τα χείλη του και δεν έχει πια κέφι να δημιουργήσει, γιατί σκέφτεται πως ό,τι και αν φτιάξει θα χαθεί αμέσως. Και έτσι τα πράγματα μένουν στάσιμα. Ούτε εξελίξεις ούτε επενδύσεις θα γίνονται, αφού τα πράγματα αλλάζουν διαρκώς και χάθηκε η εμπιστοσύνη. 

Τα πράγματα δεν φτιάχνουν με αριθμούς, ούτε με εύκολες λύσεις. Δεν είναι αριθμητική. Τα νούμερα δεν αποδίδουν τα επιθυμητά νούμερα. Δυστυχώς λείπουν οι ιδέες και τα οράματα... Η ζωή έχει διαφορές, δεν είναι ίδια με τις ζωές των άλλων. Οι διάφοροι λαοί έχουν συναισθήματα που δεν μοιάζουν με τους αριθμούς των τεχνοκρατών και των κομπιούτερ... έχουν όνειρα και στόχους. Κρίμα δεν είναι να καταντήσουμε τον ελληνικό λαό σε λαό καταφρονημένων και κατατρεγμένων ανθρώπων; Πώς θα γίνει αυτή η ανάταση και η ανάπτυξη χωρίς το χαμόγελο;

ΥΓ.: Μια ηλικιωμένη κυρία μού λέει: «Θυμάσαι παλιά που δεν είχαμε και λεφτά, πως καθόμαστε στο πεζοδρόμιο του σπιτιού, με δυο καρέκλες και τραπεζάκι στρογγυλό, που είχε ελίτσες, φέτα και ψωμάκι, τι ευτυχία... Τώρα πώς να βάλεις ευτυχία μέσα στον τρόμο; Χάθηκε το χαμόγελο».