Γραφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ
Αν αυτό το κείμενο των τριών, που μας έσκασε κυριακάτικα, ήταν μια ομιλία του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως, σας το λέω σοβαρά θα χοροπηδούσα από τη χαρά μου. Ομως η Α. Διαμαντοπούλου, ο Α. Λοβέρδος και ο Γ. Ραγκούσης είναι υπουργοί της κυβέρνησης, με την εξαίρεση δε του τρίτου της παρέας, έχουν το μερίδιο της ευθύνης τους σε αυτά που καταγγέλλουν. Αλλά ας μην γκρινιάζω. Εστω και τώρα, έστω και έτσι, η καταγγελία τους είναι κάτι.
Πόσο είναι, όμως, αυτό το «κάτι»;
Διαβάζοντας το κείμενο των 1.746 λέξεων, αρχικά ενθουσιάζομαι καθώς διαπιστώνω ότι, στις πρώτες παραγράφους, οι συντάκτες του λένε τα πράγματα με το όνομά τους. Διαβάζω, λ.χ., για «ωμή επιβολή του κορπορατισμού» από «δυναμικές μειοψηφίες», για «αντικοινωνική κουλτούρα και συμπεριφορά [που] επενδύθηκε με τον μανδύα του προοδευτισμού και της επαναστατικότητας», για «τον νόμο του τυφλού τσαμπουκά και της ψευδοαρχής πως κερδίζει όποιος εκβιάζει πιέζοντας τους άλλους συμπολίτες του» και άλλα παρόμοια, που όλα μαζί συνιστούν μια ακριβέστατη περιγραφή της πραγματικότητας.
Φθάνοντας όμως στο δέον γενέσθαι, οι τρεις αρχίζουν να τα μασάνε: «Μια κοινωνία που αγωνιά και αναζητεί δημιουργικές διεξόδους από την κρίση, προφανώς και δεν μπορεί να τα φορτώνει όλα στην αστυνομία και τους εισαγγελείς. Καμιά εισαγγελική ή αστυνομική ενέργεια δεν μπορεί να υποκαταστήσει την κοινωνική αυτενέργεια. Η μία δραστηριότητα, άλλωστε, συμπληρώνει και στηρίζει την άλλη. Η μεν κοινωνία έχει υποχρέωση να υπερασπιστεί τον εαυτό της από κάθε επιβολή ιδεολογικών, κομματικών ή συντεχνιακών συμφερόντων, οι δε δημοκρατικά νομιμοποιημένες κρατικές λειτουργίες έχουν την υποχρέωση να ανταποκριθούν στο κοινωνικό αίτημα για την τήρηση της νομιμότητας. Δίχως τη στήριξη των πολιτών η λειτουργία του κράτους θα συκοφαντηθεί ως αυταρχική και, πάντως, θα έχει περιορισμένη αποδοτικότητα. Και δίχως το κράτος και τις λειτουργίες του, η κοινωνία των πολιτών δεν θα είχε νόημα, όποια γνώμη κι αν πλειοψηφούσε σε αυτήν».
Ουσιαστικά, δηλαδή, οι τρεις υπουργοί μας λένε ότι, προκειμένου το κράτος να χρησιμοποιήσει τους μηχανισμούς που διαθέτει για την αποκατάσταση της εννόμου τάξεως, πρέπει πρώτα να μπουν μπροστά οι πολίτες!
Μα πόσο διαφέρει αυτή η στάση από εκείνην που ίσχυε μέχρι τώρα; Οπως στα χρόνια του λαϊκισμού οι πολιτικοί ακολουθούσαν τον κόσμο προς τη λάθος κατεύθυνση, αντί να τον οδηγούν, έτσι και τώρα οι επίδοξοι σωτήρες δείχνουν μεν τη σωστή κατεύθυνση, αλλά απαιτούν πρώτα να ακολουθήσει ο κόσμος τη σωστή κατεύθυνση και έπειτα εδώ είναι αυτοί να ηγηθούν!
Πραγματική ηγεσία μέσα σε όλα αυτά πού υπάρχει; Γιατί εγώ δεν τη βλέπω.
Συμπερασματικώς, πρόκειται για ένα κείμενο του οποίου η μόνη αξία είναι ότι συμβάλλει με τον τρόπο του στη διαπίστωση του κενού ηγεσίας, που μαστίζει τον τόπο - έστω και αν αυτό δεν ήταν στις προθέσεις των συντακτών του. Χαιρετίσματα...
Α, ναι! Μην το ξεχάσω. Οι υπόλοιπες 1.090 λέξεις του κειμένου περιττεύουν: είναι μια κουραστική άσκηση βερμπαλισμού, όπου επαναλαμβάνονται όσα έχουν ήδη ειπωθεί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου