Tου Κωστα Λεονταριδη
Δεν υπάρχει Ελληνας που να μην έχει ταλαιπωρηθεί εξαιτίας του Δημοσίου, του οποίου οι ψυχικές αντοχές να μην έχουν δοκιμαστεί συναλλασσόμενος με αυτό. Αλλά δεν υπάρχει και ελληνική οικογένεια που κάποιο μέλος της να μην εξαρτάται από το Δημόσιο. Ετσι, μοιραία, η σφοδρή κριτική που δεκαετίες εξαπολύεται για τη λειτουργία του Δημοσίου εμπεριέχει και το στοιχείο της αποδοκιμασίας είτε ημών των ιδίων είτε δικών μας ανθρώπων.
Βασικός κρατικός βραχίονας ο δημόσιος τομέας, ήταν το κατ’ εξοχήν πεδίο άσκησης ρουσφετολογικής πρακτικής, υπόθαλψης ανομιών και διασπάθισης ζεστού χρήματος. Αλλά και ένα πηγάδι επίρριψης ευθυνών για ό, τι στραβό γινόταν στον τόπο. Στο λαϊκό λεξικό, ο δημόσιος υπάλληλος ταυτιζόταν με τον ράθυμο, προνομιούχο έναντι των άλλων, τον λουφαδόρο με τα πολλά «τυχερά».
Διπλά άδικη γενίκευση.
Πρώτον: στο Δημόσιο κατέθεσαν με αφοσίωση την επαγγελματική τους ζωή χιλιάδες άνθρωποι, πανάξιοι σε πολλά επίπεδα, κάνοντας τη δουλειά τους όσο καλύτερα μπορούσαν, αδιαφορώντας για τις αντιξοότητες και περιφρονώντας τα παραδείγματα ελεεινών συναδέλφων τους.
Δεύτερον: η εποπτεία και η συνολική ευθύνη λειτουργίας του Δημοσίου, η «ποιοτική» και «ποσοτική» σύστασή του αφορούσαν τις εκάστοτε κυβερνήσεις και τους εμπλεκόμενους υπουργούς με τις αναρίθμητες μεταρρυθμίσεις τους. Εκ του αποτελέσματος κρίθηκαν όλοι.
Εχτισαν ένα Δημόσιο Γαργαντούα, που στηριζόταν σε πήλινα πόδια, με ανισοκατανομή προσωπικού και στρατιές καρεκλοκενταύρων. Ως διά μαγείας, όσες προσλήψεις γίνονταν, τον επόμενο χρόνο άλλα τόσα «κενά» ξεφύτρωναν.
Ελεγαν ψέματα οι συνδικαλιστές; Οχι, τη μισή αλήθεια μηρύκαζαν. Απλά δεν έχει καταγραφεί ποτέ σε Δημόσιο και δήμους -δεν συμφέρει κανέναν- ο αριθμός των υπαλλήλων που είτε για άλλη δουλειά προσλαμβάνονταν και άλλη έκαναν, είτε στην πορεία δεν είχαν αντικείμενο είτε συνταξιοδούνταν… κάπου αποσπασμένοι και ξεχασμένοι.
Ομως, τα επιδόματα, τα α λα καρτ προνόμια, οι προσλήψεις, η ίδρυση αχρείαστων φορέων και οργανισμών είχαν αναδόχους. Ανάμεσα στους υπουργούς που υπέγραφαν τα παραπάνω βρίσκονται κάποιοι που περιέργως δεν περιέπεσαν ακόμα σε πολιτική εφεδρεία και σήμερα διαρρηγνύουν σε κοινή θέα τα ιμάτιά τους για το οριζόντιο μπάχαλο. Δεν κατοικούσαν σε άλλο πλανήτη, το δημόσιο βιογραφικό τους εμπλούτιζαν οι άνθρωποι, ασκώντας ψηφοσυλλεκτική πολιτική από το υπουργικό τους βιλαέτι.
Σύμφωνοι, αυτό δεν παραγράφει τις ευθύνες των άμεσα ευεργετηθέντων, όσων προσελήφθησαν χαριστικά. Εάν ήταν αληθινοί πατριώτες, ιδίως εάν προέρχονται από κομματικές θερμοκοιτίδες, έχοντας επίγνωση ότι «περισσεύουν» στο Δημόσιο ή κοροϊδεύουν την κοινωνία, θα έπρεπε ηρωικώς να αποχωρούν ομαδόν υπέρ εθνικής σωτηρίας.
Στο μυαλό των ηθικών αυτουργών ακόμα και αυτό θα φαινόταν λογικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου