Του Α. ΛΥΚΑΥΓΗ
ΟΤΑΝ η Τουρκία διατυπώνει έως και τελεσιγραφικές απειλές σε βάρος της Κύπρου, ξέρει καλά ότι: Εάν "κάμει πίσω", αυτομάτως θα έχει ακρωτηριάσει καίρια τη στρατηγική της αξιοπιστία. Και θα έχει ταυτοχρόνως ακυρώσει τον μύθο της περιφερειακής της ισχύος, όπως τον προσδιορίζουν τα ηγεμονικά της σύνδρομα. Με τα οποία και θέλει να επιβάλει κηδεμονευτικό ρόλο σ' αυτή την κρίσιμη γεωγραφία.
Γιατί λοιπόν η Αγκυρα τεντώνει τόσο το σκοινί; Οταν μάλιστα συναντά ευθέως αρνητικές αντιδράσεις για τις επιλογές της από διεθνή κέντρα ισχύος, όπως η Μόσχα κατά πρώτο λόγο και κατά δεύτερο η Ουάσιγκτον; Και όπως το Ισραήλ που συνεμπλέκεται στο θέμα της εκμεταλλεύσεως των υδρογονανθράκων στην περιοχή;
Οπωσδήποτε η Τουρκία δεν προάγει τέτοιες πολιτικές επιπόλαια. Χωρίς δηλαδή να υπολογίσει το κόστος είτε από υλοποίηση των πειρατικών επεμβάσεων που απειλεί να ενεργοποιήσει, είτε από ματαίωσή τους. Και η πείρα μας όσον αφορά τις τουρκικές στρατηγικές μεθοδεύσεις και τα ίδια τα πράγματα δακτυλοδεικτούν μείζονες κινδύνους για την Κύπρο και ευρύτερα τον Ελληνισμό. Παρόλο που ενδέχεται η Αγκυρα να δημιουργεί κρίση:
1. Προκειμένου να εξαργυρώσει τις απειλές της με άλλα, εκ παραλλήλου στρατηγικά κέρδη. Τα οποία σχετίζονται με την επιβολή δικής της ενεργότερης εμπλοκής στις περιφερειακές ενεργειακές αναδιατάξεις που αυτήν τη στιγμή προάγονται.
2. Ωστε να επιτύχει εξευμενιστικές αντιπαροχές στο Κυπριακό, που μπαίνει ταχύρρυθμα σε καταληκτική ευθεία. Με τα Ηνωμένα Εθνη να προετοιμάζουν "Κυπριακό Καμπ Ντέιβιντ" τον Οκτώβριο. Αφού ο γ.γ. κάλεσε τους ηγέτες των δύο πλευρών κατά μόνας στις ΗΠΑ και με προειδοποίηση ότι: Εάν δεν υπάρξει διέξοδος, θα καταθέσει την εντολή στο Συμβούλιο Ασφαλείας!
Υπό το φως αυτών των διαλεκτικών εκτιμήσεων, Αθήνα και Λευκωσία (ως οι δύο υπό τις περιστάσεις κρατικοί πυλώνες του Ελληνισμού) οφείλουν άμεσα:
Αφενός να σταθμίσουν ρεαλιστικά τις διαμορφούμενες εξελίξεις και τα ενδεχόμενα παράγωγά τους.
Και αφετέρου να ανατάξουν στρατηγικές δυνατότητες και αποτρεπτικές αντιστάσεις.
Κι αυτό δεν πρέπει να ερμηνευθεί απαραιτήτως με όρους στρατιωτικής διαχειρίσεως των πραγμάτων. Παρόλο που κι αυτό δεν πρέπει να παραγνωρισθεί, καθώς οι τουρκικές απειλές αφορούν ενεργοποίηση τακτικής κανονιοφόρων! Προέχουν όμως άλλα, που σχετίζονται με αποφασιστικές διπλωματικές και άλλες εκ παραλλήλου ενέργειες. Με κινητοποίηση του ευρωπαϊκού και γενικότερα του συμμαχικού παράγοντα.
Γιατί, όπως εάν η Τουρκία κάμει πίσω θα έχει στραπατσάρει την εικόνα που προβάλλει (του στρατηγικού, δηλαδή, περιφερειάρχη), με τον ίδιο ακριβώς τρόπο: Η Κυπριακή Δημοκρατία θα δεχθεί καίριο πλήγμα σε ό,τι αφορά την κρατική της κυριαρχία, εάν τελικά η Αγκυρα καταφέρει να κηδεμονεύσει τα φυσικά δικαιώματα της Κύπρου στην ΑΟΖ!
Η Αγκυρα στηρίζει την πειρατική της τακτική κατά κύριο λόγο στο έωλο σύστημα των Εγγυήσεων και των επεμβατικών δικαιωμάτων που αυτές κακή τη μοίρα τής παρέχουν. Συνθήκες τις οποίες εμείς μεν δεν θεωρούμε ότι μπορούν ακόμη να ισχύουν για χώρα που έχει ενσωματωθεί στους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Και τις οποίες όμως η Τουρκία ευθέως και η Βρετανία με τον συνήθη δόλο δεν αποποιούνται. Και δεν είναι διατεθειμένες να περιστείλουν. Για λόγους ευδιάκριτων συμφερόντων η καθεμιά. Που και πριν και μετά την εισβολή δυστυχώς συμπίπτουν. Και οδηγούν στην αλληλοϋποστήριξη για τη γεωπολιτική νομή της κυπριακής επικράτειας. Κι άλλωστε δεν είναι καθόλου τυχαίο που από πλευράς Λονδίνου δεν έχει αρθρωθεί λόγος για όσα συμβαίνουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου