Η ώρα της μεγάλης κρίσεως

Toυ ΣΤΑΜΑΤΗ ΦΑΣΟΥΛΗ

Είναι εντυπωσιακό τις μέρες αυτές της μεγάλης κρίσης το πόσο οι πάντες γνωρίζουν επακριβώς τι πρέπει να γίνει για να βγούμε στην επιφάνεια ως έθνος, ως οικονομία, ως πνευματικοί συνεχιστές ενός υψηλού πολιτισμού. (Τον οποίον και αγνοούμε παντελώς διότι, άμα τον έχεις στο αίμα σου, τι να τον διαβάζεις τώρα τον Σωκράτη και τον Αριστοτέλη, αυτά είναι για τους ξενέρωτους τους Γερμανούς, τους Νιμπελούγκεν και άλλα μεσευρωπαϊκά καθοίκια).

Με το που μπαίνεις στο ταξί (όποτε δεν έχει την απεργία του), ο κύριος Ταρίφας σου εξηγεί τα πάντα για την έξοδο από την κόλαση: «Ακου τι πρέπει να γίνει κύριος, στρίβεις στην αρχή λίγο δεξιά να πάρεις μαζί σου το Κεφάλαιο και μετά τραβάς μεσαία λουρίδα Κέντρο του κερατά, για να έχεις μαζί σου και τη μάζα να πούμε το φιλέτο. Περιμένεις δυο φανάρια και στην πρώτη στροφή το παίρνεις όλο αριστερά να σφίξουν οι κώλοι και μετά άνετος κλείνεις τα σύνορα και γυρνάς στη δραχμή ολοταχώς. Ωραίος;». 

Η Μαργιέτα από δίπλα δεν κρατιέται. «Ναι, αλλά κι εσείς το παρατραβήξατε το πράμα. Ασε αυτός ο Πρόεδρός σας, πώς εκφράζεται έτσι».

- Τι περιμένετε μαντάμ, ταξιτζής είναι ο άνθρωπος, δεν είναι πρύτανης κανενός Πανεπιστημίου να μιλάει χειρότερα, έχει και τα νεύρα του που δεν του πέτυχε το χρώμα στο μαλλί και του βγήκε ίδιο με της Ελεονώρας Μελέτης...

- Λάθος, της Ελεονώρας Μελέτη, χωρίς σίγμα, είναι το Κορρές 4R του χαλκού, ενώ του δικού σας του Ελεηνόρου είναι το 4S του ήλιου.

Αλλά και στο γραφείο, σε ταβέρνες, καφετέριες, ρεστοράν και μπαρ ολ ντέις όπεν δεν υπάρχει πελάτης, γκαρσόνι, αφεντικό που να μη σου πει το μεγάλο σχέδιο εξόδου από την κρίση. Είναι δε όλοι τόσο σίγουροι όσο και αγανακτισμένοι που δεν ακολουθείται από την κυβέρνηση το προσωπικό αυτό όραμα του απλού (κι απλοϊκού ανεύθυνου) πολίτη.

Χαρακτηριστικό δε όλων των ως άνω Ελλήνων (κατά την προσωπική τους πάντα γνώμη) είναι η βαθιά πεποίθηση ότι για όλα φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός αυτών των ιδίων, γι' αυτό και πρέπει να αλλάξουν όλα εκτός αυτών των ιδίων. 

Διαβάζω στο «Βήμα» τον Στέλιο Ράμφο: «Ο εύκολος τρόπος του ενοχικού ανθρώπου είναι ν' αρχίζει από τους άλλους. Το καλύτερο είναι να πάμε σε συμπεριφορά ευθύνης και ν' αρχίσουμε την κριτική απ' τον εαυτό μας». Και συνεχίζει: «Κάθε κρίση είναι µια ευκαιρία, αλλά εξαρτάται από εσένα, το άτοµο. Στο βάθος κάθε κρίση σού ζητάει να σκεφτείς περισσότερο από ό,τι σκεφτόσουν. Τα ίδια µυαλά, µε τις ίδιες σκέψεις που δημιούργησαν την κρίση, δεν μπορούν να σε βγάλουν από αυτήν».

Εκτός απ' τον Βασίλη τον Αγγελικόπουλο και τη στήλη του στην «Καθημερινή», δεν είδα κάναν άλλον να ζορίζεται με το θέμα.

Ισως πονάει το είδωλό σου στον καθρέφτη. Ισως και να μην είσαι έτοιμος. Ισως και να μην το αξίζεις. Ισως να έχεις ξεχάσει πώς σκέφτονται. Να έχεις ξεχάσει το παρελθόν σου και το παρελθόν του τόπου σου. Να 'χεις ξεχάσει τη γλώσσα και το φως το αττικό που σμίλευε για χρόνια τις ψυχές.  

Το σίγουρο είναι ότι κανένα Μνημόνιο δεν σε σώζει αν εσύ δεν έσωσες τη Μνήμη.