(Σκίτσο του Ανδρεα Πετρουλάκη)
Του Φ. Καλλιαγκοπουλου
Εκατομμύρια ευρώ στον αέρα! Πόσα; Αλλος λέει 80, άλλος 100, καμία επιβεβαίωση. Σε καιρό κρίσης, σε καιρό ανέχειας με την κοινωνία στα πρόθυρα κοινωνικής ρήξης, η λέξη πρόκληση δεν αντικατοπτρίζει τον βαθμό ανεγκέφαλης παραδοπιστίας κάποιων πρώην βουλευτών που επιμένουν να φθάσουν μέχρι δικαστικού τέλους μια υπόθεση για κάποιες επιπλέον χιλιάδες ευρώ, που δεν τα δούλεψαν, αλλά τα «δικαιούνται εξ αντανακλάσεως», λόγω του περίφημου Ζ΄ Ψηφίσματος της Βουλής του 1975.
Είναι η ρύθμιση που εξομοιώνει τις αποδοχές των βουλευτών με αυτές του προέδρου του Αρείου Πάγου, καθώς και τα λοιπά προνόμια και ατέλειες των βουλευτών, ρύθμιση που έχει αποκτήσει αυξημένη νομική ισχύ, αφού είναι στο προοίμιο του πρώτου μεταπολιτευτικού Συντάγματος. Είναι η τρίτη «αιτία του κακού», μαζί με τις διατάξεις περί βουλευτικής ασυλίας και ευθύνης υπουργών, αφού ορίζουν το πλαίσιο των «βουλευτικών προνομίων», όπως κακώς λέγονται οι σχετικές συνταγματικές προβλέψεις. Που πάντα όμως είναι στο στόχαστρο της κοινωνίας.
Η διάταξη για την εξομοίωση των αποδοχών για πρώτη φορά αποφασίστηκε το 1964 και από τότε άρχισε μια συνεχής διελκυστίνδα μεταξύ δικαστικών και βουλευτών, με τους πρώτους κυρίως να αποφασίζουν στα δικαστήριά τους να πάρουν όλες τις αυξήσεις άλλων κοινωνικών τάξεων που δεν έπαιρναν οι ίδιοι.
Ετσι έγινε αρχικά με τις εφημερίες των γιατρών του ΕΣΥ που πήραν οι δικαστές, αλλά στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και αρχές του ’90.
Το πρώτο «κανόνι» έσκασε από το 1988 και άκουγε στο όνομα «Ντέταρι», το όνομα του δημοφιλούς ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού, γιατί το ποσό που θα εδίδετο θα ήταν όσο στοίχισε η μετεγγραφή Ντέταρι. Ολα γίνονταν πάντα συνωμοτικά για να μην τα πληροφορηθεί ο Τύπος. Τα ποσά αυτά δόθηκαν τελικά το ’92 επί υπουργίας Γιάννη Παλαιοκρασσά και μάλιστα με ομόλογα.
Το δεύτερο κύμα διεκδικήσεων ήρθε το 1995 και αφορούσε τα 6,5 δισ. δρχ. που θα μοιράζονταν αναδρομικά όλοι οι βουλευτές της περιόδου Δεκεμβρίου ’91 - τέλη ’95. Τα χρήματα πολλά και δόθηκαν σε δόσεις που ολοκληρώθηκαν το 2000. Περίπου αναλογούσαν 21 εκατ. δρχ. σε κάθε βουλευτή.
Η αλήθεια είναι πως η κίνηση διεκδίκησης ξεκινούσε πάντα από τους συνταξιούχους και επεκτεινόταν και στους εν ενεργεία, που πάντοτε δεσμεύονταν πολιτικά να μην τα διεκδικήσουν.
Το νέο μισθολόγιο των δικαστικών το 1997 από τον Ευάγγελο Γιαννόπουλο άνοιξε και πάλι την όρεξη της διεκδίκησης στους βουλευτές, αλλά η παρατεινόμενη λιτότητα προκάλεσε τάσεις «αυτοσυγκράτησης» και «αυτοενοχής» και οδήγησε στη συγκράτηση και των αποδοχών το 1998, ενώ ομοφώνως αποφασίστηκε να μη διεκδικηθούν αναδρομικά, που τα διεκδίκησαν πάντως όταν οι εν ενεργεία βγήκαν στη σύνταξη…
Η νέα διεκδίκηση από τους δικαστικούς ήρθε το 2007 με την απόφασή τους να εξομοιωθούν με τον πρόεδρο μιας ανεξάρτητης αρχής. Τα πήραν όλα! Και αναδρομικά 1 δισ. ευρώ σε πέντε δόσεις.
Για τους βουλευτές, που έβλεπαν το κράτος των δικαστών να δικάζει και να αποφασίζει μόνο του, το μόνο που επιτεύχθηκε ήταν η κατάργηση του «μισθοδικείου» με την τελευταία συνταγματική αναθεώρηση.
Κατά τα άλλα, χρειάστηκε να ψηφιστεί ο νόμος 3691/2008 με τον οποίο ορίστηκε ότι «οι εξομοιούμενοι μισθολογικά με τους δικαστικούς», άρα οι εν ενεργεία βουλευτές, δεν θα πάρουν τα αναδρομικά των πρώτων.
Ολα τα τελευταία χρόνια οι βουλευτές παίρνουν ως αυξήσεις ό, τι και οι δημόσιοι υπάλληλοι. Υστερα από σημαντικές περικοπές περίπου στο 25%, οι αποδοχές τους φθάνουν τις 70 - 80.000 ευρώ τον χρόνο.
Οι βουλευτές έπειτα από 17 χρόνια βουλευτικής θητείας παίρνουν πλήρη σύνταξη που είναι το 80% της βουλευτικής αποζημίωσης, συν τη σύνταξη από την επαγγελματική τους δραστηριότητα. Και όμως, στην «αποστρατεία» θέλουν πίσω όσα έχασαν.
Η λύση του προβλήματος είναι μία: η κατάργηση ή η τροποποίηση του Ζ΄ Ψηφίσματος.Το γεγονός όμως ότι δεν έχει επιδειχθεί η σχετική πολιτική βούληση, δεκαετίες τώρα που η κοινή γνώμη σέρνει καλώς ή κακώς τα εξ αμάξης στους βουλευτές, δείχνει ότι και οι βουλευτές εμμένουν στα κεκτημένα τους μέσα από μια νοοτροπία μυστικοπάθειας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου