Το αν είναι καλό ή όχι το νομοσχέδιο για την εργασία που ψηφίζεται σήμερα φαίνεται από το ότι οι περισσότεροι από τους επικριτές του διαμαρτύρονται κυρίως για τη δυνατότητα εφαρμογής και τον έλεγχο παρά για τις διατάξεις του.
Φυσικά ο έλεγχος και η εφαρμογή είναι τεράστιας σημασίας, αλλά αυτό ισχύει για κάθε νομοσχέδιο: ακόμα και το πιο φιλεργατικό δεν έχει καμία αξία αν δεν μπορεί να εφαρμοστεί.
Όμως άλλο η κριτική στον νόμο και άλλο η ανησυχία για την εφαρμογή του. Δεν θυμάμαι ας πούμε να κατέκρινε κανείς τον νόμο για την ενδοοικογενειακή βία επειδή τα κοινωνικά ταμπού στη χώρα μας κάνουν δύσκολη την τιμωρία των δραστών. Συνεπώς η κριτική στη δυνατότητα εφαρμογής μάλλον έλλειψη επιχειρημάτων δείχνει.
Το ίδιο που δείχνουν και τα παραμύθια για κατάργηση του 8ώρου ή η κολλημένη στη δεκαετία του 1980 και του 1990 ρητορική με τους «εργασιακούς μεσαίωνες» τους «οδοστρωτήρες» και τις «λαίλαπες».
Το ίδιο που δείχνει κι αυτό το καψόνι με τον τίτλο «24ωρη απεργία».
Γιατί αυτό που συμβαίνει σήμερα δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα καψόνι σε βάρος των ανθρώπων που ταλαιπωρήθηκαν και ταλαιπωρούνται στους δρόμους. Σε βάρος των ανθρώπων που παρασυρμένοι από τις κολλημένες στον 20ο αιώνα συνδικαλιστικές ηγεσίες θα απεργήσουν και το μόνο που θα καταφέρουν θα είναι να χάσουν ένα μεροκάματο.
Κανονικά μια απεργία κηρύσσεται προκειμένου να πιέσει για την ικανοποίηση αιτημάτων. Και συνεχίζεται μέχρι τα αιτήματα αυτά να ικανοποιηθούν ή μέχρι να εξαντληθούν οι απεργοί ή μέχρι να υπάρξει κάποιος συμβιβασμός. Απεργία με εκ των προτέρων ορισμένο τέλος, ανεξαρτήτως ικανοποίησης των αιτημάτων, είναι κοροϊδία. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με την άποψη που έχει κανείς για το νομοσχέδιο του Χατζηδάκη. Έχει να κάνει με τη δυνατότητα κατανόησης του τι είναι απεργία. Είμαι βέβαιος πως πολλοί που διαφωνούν ακόμα και με τα σημεία στίξης του νομοσχεδίου συμφωνούν ότι οι εθιμοτυπικές 24ωρες μάλλον ευτελίζουν την έννοια της απεργίας παρά την υπηρετούν.
Ομολογώ ότι δεν ξέρω γιατί γίνονται αυτές οι απεργίες. Καταλαβαίνω πως αν η απεργία ήταν διαρκείας δεν θα συμμετείχε κανείς, αλλά αυτό είναι ένα σημάδι στους συνδικαλιστές ότι κάτι πρέπει να αλλάξουν στα αιτήματα και την ρητορική τους και όχι μια αφορμή για καψόνια και θεατρικές παραστάσεις με πρωταγωνιστές τους Φωτόπουλους της χώρας.
Μόνο που οι εργατοπατέρες δεν θέλουν να αλλάξουν. Είναι βολεμένοι στις θέσεις και τις ατζέντες και την ασφάλεια των κλισέ με τα οποία μεγάλωσαν.
Κι αυτό δεν θα πείραζε και τόσο αν δεν υπήρχε ανάγκη για...
σοβαρό συνδικαλισμό.
Συνδικαλισμό που για αρχή να καταλαβαίνει (ή να παραδέχεται) ότι το μόνο που στ αλήθεια μπορεί να ενισχύσει τη θέση των εργαζόμενων είναι η μείωση της ανεργίας.
Που να καταλαβαίνει (η να παραδέχεται) ότι όσο η προσφορά εργασίας είναι πολλαπλάσια των θέσεων η διαπραγματευτική θέση των εργαζόμενων θα είναι κακή.
Που να καταλαβαίνει (ή να παραδέχεται) δηλαδή ότι το μοναδικό πράγμα που στ αλήθεια μπορεί να βοηθήσει τους εργαζόμενους είναι η ανάπτυξη και όχι τα ημερήσια καψόνια ή η θυσία του μεροκάματου. Και μπράβο της.
ΥΓ. Κάτι που δεν έχω καταλάβει από το σημερινό καψόνι που βαφτίζεται απεργία είναι το γιατί συμμετέχει η ΑΔΕΔΥ. Εκτός αν δημοσιουπαλληλοπατέρες φοβούνται τον εργασιακό μεσαίωνα και τη στυγνή εκμετάλλευση των εργαζόμενων που απειλεί το δημόσιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου