Ας μην τρέφουμε αυταπάτες. Αν ποτέ «αντάρτες έμπαιναν στην Αθήνα, κάποια πλατεία θα βαφτιζόταν Πλατεία Κουφοντίνα». Βεβαίως, όχι το Σύνταγμα. Είναι too much, που λένε και στα νέα ελληνικά. Το πολύ πολύ να ονοματοδοτείτο μια πλατεία στον Βαρνάβα, όπου έχει και τη μεζονέτα του, ή στο Αιγάλεω, όπου ζει ο λαός στο όνομα του οποίου λέει ότι δολοφονούσε.
Υπάρχουν μακελάρηδες με καλύτερο βιογραφικό για την Πλατεία Συντάγματος. Μάο Τσετούνγκ: 100 εκατομμύρια νεκροί. Ιωσήφ Στάλιν: 40-60 εκατ. Πολ Ποτ: 1,5-2 εκατ. Δεν είναι λίγοι στην Καμπότζη. Σε τέσσερα χρόνια οι Ερυθροί Χμερ ξεπάστρεψαν το 1/4 του πληθυσμού της χώρας. Δεν πρόκαμαν περισσότερους…
Από την άλλη, αυτή η Αριστερά μπορεί να μην έχει πρόβλημα με το αίμα, αλλά βγάζει αναφυλαξία με την αξιολόγηση· κάθε αξιολόγηση, ακόμη και του αίματος. Ετσι και το όνομα της πρώην Πλατείας Συντάγματος θα κρινόταν από τους συσχετισμούς, εντός αυτού που ονομάζεται «ποικιλώνυμη» ή «πολύχρωμη» Αριστερά. Στον «διάλογο» που θα ακολουθούσε, οι νεκροί «συζητητές» θα ήταν περισσότεροι από τους εκτελεσθέντες «αντιδραστικούς». Οι μαοϊκοί είναι λίγοι, και θα τους ξεπάστρευαν γρήγορα, όπως παλιότερα τους τροτσκιστές· μόνο στην καταραμένη Αστική Δημοκρατία, η Αριστερά μπορεί να είναι «ποικιλώνυμη» ή «πολύχρωμη». Επομένως, «Πλατεία Μάο Τσετούνγκ» αποκλείεται. Μάλλον, ύστερα από πολλή «συζήτηση» θα συμβιβάζονταν όλοι στο «Πλατεία Λένιν, πρώην Συντάγματος», όπως είναι και το δυστοπικό μυθιστόρημα του κ. Δημήτρη Φύσσα (εκδ. Εστία).
Στα σοβαρά τώρα.
Αυτήν τη στιγμή η Δημοκρατία δεν εκβιάζεται από τον απεργό πείνας. Εκβιάζεται από τους υποστηρικτές του, οι οποίοι θέλουν ένα ακόμη 2008 για να ξεδώσουν. Αποζητούν την ένταση όχι για να «οξύνουν τις κοινωνικές αντιθέσεις», όπως λένε, αλλά για να χουλιγκανίσουν ατιμώρητα, όπως εκείνον τον θλιβερό Δεκέμβριο. Προς το παρόν, βρίζουν σκαιότατα την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, που δεν παραβιάζει τα καθήκοντά της, και απειλούν με «κοινωνική έκρηξη».
Μόνο που τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά:
Ο κ. Κουφοντίνας δεν είναι ένας 16χρονος που περιφερόταν στα Εξάρχεια, για να πέσει νεκρός από τα πυρά ενός αστυνομικού. Είναι ένας καταδικασμένος δολοφόνος. Δεν εκτελέσθηκε εν ψυχρώ όπως ο Αλέξης Γρηγορόπουλος. Κάνει απεργία πείνας για ένα ποταπό, γραφειοκρατικής φύσης αίτημα.
Το 2008, στο απόγειο της ψευδαίσθησης για ευημερία που πληρώνουν άλλοι, υπήρχε ανοχή για τους εμπρησμούς, τις λεηλασίες, τις καταστροφές. Τώρα...
οι πολίτες είναι γονατισμένοι από την κρίση και το τελευταίο που θέλουν είναι να δουν το βιος τους (δημόσιο και ιδιωτικό) να καταστρέφεται. Και αντί για αριστερές εξεγέρσεις, όπως φαντασιώνονται κάποιοι, μπορεί να βρεθούμε σε ακροδεξιές οπισθοδρομήσεις. Οχι από το πολιτικό σύστημα, αλλά από την κοινωνία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου