Ο Πιερ Πάολο Παζολίνι προφανώς δεν είναι μια «εύκολη» προσωπικότητα την οποία μπορεί να προσεγγίσει κανείς μέσα από στερεότυπες αντιλήψεις ή να την εντάξει σε διάφορες κοσμοθεωρίες. Υπήρξε ένας διανοητής καλλιτέχνης που πάλεψε σκληρά στη διάρκεια της ζωής του για να δαμάσει και να αποδεχτεί τις βίαιες αντιφάσεις του χαρακτήρα του. Ήταν πολύ πιο περίπλοκος ο χαρακτήρας του από αυτό που αντέχουμε να πιστεύουμε ή αυτό που νωρίζουμε. Επρόκειτο για έναν υπό αναίρεση, καθολικό που δεν έχασε ούτε στιγμή την θρησκευτική του πίστη και ταυτόχρονα έναν αταλάντευτο -σε όλη του τη ζωή- μαρξιστή που εκδιώχτηκε κακήν κακώς από το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα λόγω της ομοφυλοφιλίας του. Και για όσους δεν γνωρίζουν, δεν μιλάμε για ένα κομμουνιστικό κόμμα σαν το δικό μας με τα εγχώρια «αγράμματα ζαγάρια» (όπως ομολόγησε ο Λεωνίδας Κύρκος), αλλά για ένα από τα σημαντικότερα και ισχυρότερα Κομμουνιστικά Κόμματα της Ευρώπης με σπουδαίες θεωρητικές επεξεργασίες και έργα, που σφράγισαν την τύχη του ένας Αμαντέο Μπορτίγκα, ένας Αντόνιο Γκράμτσι, και ένας Ενρίκο Μπερλινγκουέρ!
Είναι βέβαιο πως αρκετοί από αυτούς που τον θαυμάζουν μέσα από μια επιφανειακή προσέγγιση η οποία βασίζεται σε προοδευτικά στερεότυπα (καλλιτέχνης, κομμουνιστής, μαρξιστής, αντισυμβατικός , ομοφυλόφιλος, κτλ) θα ήταν οι πρώτοι που θα το έβαζαν στα πόδια αν τον ανακάλυπταν πραγματικά.
Πώς αλλιώς να ειπωθεί πιο κατανοητά ότι τον Παζολίνι τον διέγραψε το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα - όχι κάποιο βαλκανικό… - λόγω της ομοφυλοφιλίας του;
Πόσος χρόνος πρέπει να περάσει για να γίνει κατανοητό από τους εγχώριους ομοφυλόφιλους ότι τα κομμουνιστικά κόμματα υπήρξαν απηνείς διώκτες των ομοφυλοφίλων;
Πόσο δύσκολο είναι να σπάσει αυτό το εγχώριο αριστερό αφήγημα της προοδευτικότητας που ορίζει την Αριστερά ως ένα κίνημα που υποστηρίζει στα αλήθεια την ομοφυλοφιλία; Καμιά επαφή με την Ιστορία;
Με αυτά τα εδραιωμένα στερεότυπα δεν μπορεί να κάνουμε λόγο για προοδευτικό κίνημα που αναπαράγει προκαταλήψεις ξεπερασμένες από την ιστορία.
Για να έρθουμε στο θέμα μας, η αστυνομία μπορεί να μην είναι δημοφιλής σε κανένα μέρος του πλανήτη, είναι ωστόσο αναγκαία και την χρησιμοποιούν όλες οι κοινωνίες του κόσμου.
ΟΛΕΣ, κυρίως εκείνες που έχουν ως πρότυπο οι εγχώριοι προοδευτικοί.
Δεν είναι δυνατόν οι αυτοαποκαλούμενες προοδευτικές παρατάξεις να επιμένουν να ψωμίζονται πολιτικά από το «μπάτσοι, γουρούνια δολοφόνοι». Για χίλιους λόγους της κοινής λογικής. Θα σταθούμε σε έναν: η σημερινή αστυνομία δεν σχετίζεται με το βεβαρημένο προ-μεταπολιτευτικό παρελθόν της. Κανείς πλέον δεν έχει σχέση με την χωροφυλακή, κανένα νέο παιδί της αστυνομίας δεν είναι «μπάτσος», αλλά ένα εντεταλμένο όργανο της τάξης που όταν παραβαίνει τα όρια της αποστολής του, εγκαλείται από τους νόμους της δημοκρατίας που υπάρχουν - καθώς στην Ελλάδα η χούντα διήρκεσε 7 χρόνια και έπεσε πριν πενήντα. Τόσο απλά!
Τι νόημα έχει η συντήρηση και μεταλαμπάδευση τόσου μίσους; Δεν αποδίδει πλέον καρπούς ή κομματικά οφέλη. Το αντίθετο συμβαίνει.
Κλείνοντας, θα επικαλεσθώ τον Παζολίνι, όχι τυχαία, αλλά σκοπίμως, καθώς υπήρξε ένας από τους πιο αγαπημένους διανοούμενους της Ανανεωτικής Αριστεράς του ΚΚΕ Εσωτερικού και των Ρηγάδων που αγαπούσαν τα τσιτάτα.
Να λοιπόν ένα σχετικό τσιτάτο του Παζολίνι για να θυμόμαστε και να μαθαίνουμε:
«Από τα βλαστάρια των μεγαλοαστών που καίνε τον κόσμο με μολότοφ για να διασκεδάσουν την ανία τους παίζοντας τους αναρχικούς, εγώ προτιμώ το παιδί του φτωχού αγρότη που εσείς αποκαλείτε μπάτσο, την ώρα που αγωνίζεται για την ασφάλειά μας».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου