Η περίεργη αίσθηση του déjà vu, μαζί με τη γεύση της μπαγιατίλας…Ζούμε την αντεπίθεση της Παλαβής Αριστεράς.Ανασυγκροτήθηκε, μετά από το μακρύ κυβερνητικό της διάλειμμα των πέντε ετών και την επίσης μακρά περίοδο αμηχανίας ως αντιπολίτευση, και τώρα περνά στην αντεπίθεση.
Από τα ανακοινωθέντα που μας έρχονται από το μέτωπο ξεχωρίζω την κινητοποίηση ολόκληρου κλιμακίου του ΣΥΡΙΖΑ της Θεσσαλονίκης, με επικεφαλής τρεις βουλευτές, υπέρ των καταληψιών της γραμματείας του ΑΠΘ και κατά της παρέμβασης που επιχείρησε η Αστυνομία.
Πρωτοστατούσε η Κατερίνα «τσέο» Νοτοπούλου, των εντυπωσιακών εμφανίσεων, η οποία, αναστατωμένη αλλά ψύχραιμη, κατήγγειλε ότι σκοπός των αστυνομικών δυνάμεων ήταν «πιθανότατα να επιχειρήσουν να εκκενώσουν την κατάληψη»! Λες και θα έκαναν κάτι ασύλληπτα φρικώδες, αν απελευθέρωναν το πανεπιστήμιο από τους καταληψίες.
Το αίτημα της κ. Νοτοπούλου ήταν «να υπάρξει ο κατάλληλος χρόνος, να υπάρξει διαβούλευση και διαπραγμάτευση με τους ακαδημαϊκούς με τους φοιτητές». Με απλά λόγια, να μη γίνει τίποτε ή, μάλλον, να γίνει αυτό ακριβώς που επιδιώκουν, φαινομενικά τουλάχιστον, οι καταληψίες: να ασχοληθεί η πολιτεία σοβαρά με την απύθμενη ανοησία τους, εις βάρος της λειτουργίας του πανεπιστημίου. Κατέληξε δε με την απαραίτητη ποιητικούρα, σε λόγο ελλειπτικό: «Το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο πρέπει να μείνει τόπος ειρήνης και γνώσης. Σε καμία περίπτωση βίας».
Τα ίδια είπε, με δικά του λόγια, και ο (πασοκογενής) πολιτευτής Γ. Μυλόπουλος: «Το πανεπιστήμιο είναι ένας χώρος διαλόγου, είναι ένας χώρος ορθού λόγου, είναι ένας χώρος όπου παράγεται και μεταδίδεται η επιστήμη, επομένως η βία και η καταστολή είναι έννοιες ξένες με την έννοια του πανεπιστημίου».
Η εισβολή στο πανεπιστήμιο και η κατάληψή του δεν είναι, λοιπόν, βία για τον ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε το γεγονός ότι χιλιάδες άνθρωποι εμποδίζονται να κάνουν τη δουλειά τους και να συνεχίσουν τη ζωή τους όπως θα ήθελαν και την έχουν προγραμματίσει είναι βία. Ούτε η κουρελαρία στην πρόσοψη με τα συνθήματα υπέρ του «επαναστάτη» και «αγωνιστή» Κουφοντίνα είναι βία. Ολα αυτά, παρότι οι καταληψίες τα επιβάλουν δια της βίας (δεν νομίζω ότι η πρυτανεία προσκάλεσε τις συλλογικότητες των παλαβών να καταλάβουν τη γραμματεία της…), για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι βία.
Ή μήπως όλα αυτά είναι η αποδεκτή, η καλή βία, εν αντιθέσει με την κακή βία της Αστυνομίας;
Οι καταλήψεις και τα συμπαρομαρτούντα είναι παγίδες που στήνονται από το φαν κλαμπ του Κουφοντίνα, για να εκτεθεί η Αστυνομία με τη χρήση υπέρμετρης βίας και στις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανώς συμμετέχει από την πλευρά των ταραξιών. Με τα κλιμάκια των βουλευτών του και τις δηλώσεις τους ερεθίζουν το συναίσθημα, προκειμένου να θολώσουν στην αντίληψη του κόσμου την ουσιώδη διαφορά μεταξύ του νόμιμου και του έκνομου, είτε αφορά τη συμπεριφορά είτε τη βία.
Η αντεπίθεση της Παλαβής Αριστεράς είναι, στην πραγματικότητα...
ένα αντάρτικο, που έχει κάτι από «Tet Offensive» ως προς τις πολλές ταυτόχρονες εστίες, για να το θέσω με όρους πολέμου του Βιετνάμ.
Το τακτικό πλεονέκτημα είναι σαφές για τους παλαβούς, καθώς τα πολλά περιστατικά κάνουν την Αστυνομία να υπερεκτείνει αναγκαστικά τις δυνάμεις της και η υπερέκταση, τελικά, αποβαίνει πάντα εις βάρος της ποιότητας και του επαγγελματισμού.
Εχω την εντύπωση, πάντως, ότι αυτή είναι μία από τις λίγες φορές που μπορούμε να πούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ξέφυγε, καθώς το ρήμα αυτό το συνδέουμε με εκδηλώσεις τρέλας και παραφροσύνης. Πολύ φυσικό και ταιριαστό, λοιπόν, εφόσον η Παλαβή Αριστερά έχει το πάνω χέρι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου