Του Δημήτρη Καμπουράκη
Τι είναι αυτό το πράγμα που ζούμε; Όποια πέτρα της περασμένης πενταετίας κι αν σηκωθεί, σκάει μύτη από κάτω κι ένα δηλητηριώδες Συριζαϊκό φιδάκι.
Τι είναι αυτό το πράγμα που ζούμε; Όποια πέτρα της περασμένης πενταετίας κι αν σηκωθεί, σκάει μύτη από κάτω κι ένα δηλητηριώδες Συριζαϊκό φιδάκι.
Οι τύποι τελικά δεν είχαν ούτε ιερό ούτε όσιο. Δεν χρησιμοποιούσαν απλώς το κράτος ως λάφυρο, αλλά εντός του κράτους - λάφυρου οι σχέσεις που διαμόρφωσαν ήταν δουλοκτητικές. Είτε κάποιος θα ήταν μαζί τους, είτε τον άρπαζαν από τον λαιμό και τον καρύδωναν εν ψυχρώ.
Μετρήστε μέσα σ’ έναν μόλις μήνα.
Μετρήστε μέσα σ’ έναν μόλις μήνα.
Ο ηχογραφημένος Παππάς να λέει στον Μιωνή για «μαγαζιά» και για «πολλά λεφτά», μετά ο ίδιος ο Καλογρίτσας να ομολογεί για White house και για Λιβανέζικα εκατομμύρια, τώρα αυτή ανατριχιαστική αποκάλυψη της Καθημερινής για το Μάτι. Μέσα σ’ έναν μήνα αυτά.
Οι άνθρωποι δεν παίζονταν. Δεν έκαναν άλλη δουλειά από το να συγκαλύπτουν εγκλήματα και να προσπαθούν να ισοπεδώσουν ανθρώπους και θεσμούς.
Εντάξει, ορισμένοι από μας που τους συναναστρεφόμασταν καθημερινά ξέραμε πόσο εξουσιολάγνοι και ψευταράκοι ήταν, αλλά δεν είχαμε πάρει χαμπάρι πόσο αδίστακτοι μπορούσαν αν γίνουν.
Εντάξει, ορισμένοι από μας που τους συναναστρεφόμασταν καθημερινά ξέραμε πόσο εξουσιολάγνοι και ψευταράκοι ήταν, αλλά δεν είχαμε πάρει χαμπάρι πόσο αδίστακτοι μπορούσαν αν γίνουν.
Ξέραμε ότι ο Σύριζα που ήρθε στην εξουσία δεν ήταν στην πραγματικότητα κόμμα αλλά μια σκληρή παρέα δίχως αρχές, πλην δεν είχαμε διανοηθεί ότι σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα θα κατέληγε να λειτουργεί ως κανονική συμμορία.
Βαριά κουβέντα η «συμμορία», αλλά αυτά που διαβάσαμε για το Μάτι μόνο συμμορία μπορούσε να τα κάνει. Φυσιολογικοί άνθρωποι, κάπου θα σκάλωναν, κάπου θα υποχωρούσαν, κάπου θα ‘λεγαν στον εαυτό τους basta. Μια κάποια ενοχή, μια κάποια τύψη, ένας κάποιος ενδόμυχος φόβος θα τους συγκρατούσε βρε αδερφέ. Δεν θα ‘φταναν σ’ αυτό το έσχατο όριο κυνισμού και αθλιότητας που φαίνεται και από τους διαλόγους του Ματθαιόπουλου με τον ανακριτή-πυροσβέστη.
Θα μου πείτε, αφού το ίδιο βράδυ της φωτιάς έφτασαν να κάνουν αυτό το φρικώδες σώου επικοινωνίας ενώ γύρω τους ο αέρας μύριζε από τις καμένες σάρκες των ανθρώπων, θα δίσταζαν στην συνέχεια να παρέμβουν σ’ αυτόν που έκανε την ανάκριση;
Βαριά κουβέντα η «συμμορία», αλλά αυτά που διαβάσαμε για το Μάτι μόνο συμμορία μπορούσε να τα κάνει. Φυσιολογικοί άνθρωποι, κάπου θα σκάλωναν, κάπου θα υποχωρούσαν, κάπου θα ‘λεγαν στον εαυτό τους basta. Μια κάποια ενοχή, μια κάποια τύψη, ένας κάποιος ενδόμυχος φόβος θα τους συγκρατούσε βρε αδερφέ. Δεν θα ‘φταναν σ’ αυτό το έσχατο όριο κυνισμού και αθλιότητας που φαίνεται και από τους διαλόγους του Ματθαιόπουλου με τον ανακριτή-πυροσβέστη.
Θα μου πείτε, αφού το ίδιο βράδυ της φωτιάς έφτασαν να κάνουν αυτό το φρικώδες σώου επικοινωνίας ενώ γύρω τους ο αέρας μύριζε από τις καμένες σάρκες των ανθρώπων, θα δίσταζαν στην συνέχεια να παρέμβουν σ’ αυτόν που έκανε την ανάκριση;
Σωστό κι αυτό. Ούτε είναι δευτερεύοντα τα υπόλοιπα που αποκαλύπτονται για άλλες φωτιές πέραν αυτής στο Μάτι.
Οι Συριζαϊκές ηγεσίες της πυροσβεστικής διεκδικούσαν τις προαγωγές τους παίζοντας με τις ζωές και τις περιουσίες των ανθρώπων.
Καιγόταν η Σάμος ή η Μάνη, αλλά ο υπαρχηγός δεν έστελνε αεροπλάνα για να φάει τον αρχηγό. Τρομερά πράγματα, ανήκουστα.
Α ρε...
ηθικό πλεονέκτημα, σε τι χέρια σου ‘μελλε να πέσεις…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου