Του ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ
Oπως λένε όλοι οι Ελληνες πρωθυπουργοί και όλα τα ελληνικά κόμματα, από το 1974 και μετά, «έχουμε μόνο μία διαφορά με την Τουρκία και αυτή είναι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας».
Oπως λένε όλοι οι Ελληνες πρωθυπουργοί και όλα τα ελληνικά κόμματα, από το 1974 και μετά, «έχουμε μόνο μία διαφορά με την Τουρκία και αυτή είναι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας».
Πώς γίνεται, λοιπόν, να επιχειρούν γεωτρήσεις οι Τούρκοι «εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας», σύμφωνα με το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών το οποίο ανακοίνωσε: «Η σημερινή αναγγελία τουρκικών ερευνών σε τμήμα ελληνικής υφαλοκρηπίδας με νέα παράνομη τουρκική Navtex συνιστά κλιμάκωση της έντασης στην περιοχή» (21.7.2020). Εμείς συμφωνούμε ότι είναι δική μας, αλλά δεν υπάρχει στα χαρτιά.
Η Τουρκία βρίσκει (μη οριοθετημένη υφαλοκρηπίδα) και κάνει...
«Υποπαράδοξο» αυτού είναι να ακούς το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ –κόμματα υποτίθεται διεθνιστικά, κατά των εξοπλισμών («Τι τα θέλουμε τα όπλα, τα κανόνια, τα σπαθιά, να τα κάνουμε αλέτρια να δουλεύει η αγροτιά...») και υπέρ της συνεργασίας των λαών– να ξεσπαθώνουν κατά των ΗΠΑ που ζήτησαν από την Τουρκία «να σταματήσει τυχόν σχέδια που έχουν για επιχειρήσεις [...] σε αμφισβητούμενα ύδατα της Ανατολικής Μεσογείου...». Ακούσαμε τον γενικό γραμματέα του ΚΚΕ κ. Δημήτρη Κουτσούμπα να λέει στη Βουλή ότι «η δήλωση του State Department, που κάνει λόγο για “αμφισβητούμενα ύδατα” στον χώρο της τουρκικής Navtex, όχι μόνο είναι προκλητική, αλλά δείχνει και τις πραγματικές προθέσεις των ΗΠΑ για επιβολή καθεστώτος συνδιαχείρισης...». Ο αντιαμερικανισμός δεν είναι απλώς ο σοσιαλισμός των ηλιθίων, είναι και η ηλιθιότητα των κομμουνιστών...
Το δεύτερο παράδοξο προκύπτει από τα λεγόμενα κάποιων πολιτικών και διεθνολόγων, που χρόνια τώρα μας πιπιλίζουν τα αυτιά ότι το τουρκικό κράτος έχει ένα καλά μελετημένο σχέδιο διεκδίκησης των «απαράγραπτων ελληνικών δικαιωμάτων». Ας συμφωνήσουμε ότι έτσι έχουν τα πράγματα, αν και γνωρίζουμε εξ ιδίας εμπειρίας ότι «κράτος» και «καλά μελετημένο σχέδιο» στην ίδια πρόταση είναι οξύμωρο. Ας πιστέψουμε ότι το τουρκικό κράτος είναι αποτελεσματικότερο του αμερικανικού που είχε «καλά μελετημένο σχέδιο» για το Βιετνάμ, ή του σοβιετικού για το Αφγανιστάν. Το πρόβλημα είναι ότι οι ίδιοι που βλέπουν αυτό το «καλά μελετημένο σχέδιο» να ξεδιπλώνεται, προτείνουν επίσης να μην κάνουμε τίποτε. Να μη συζητήσουμε (γιατί «κάτι θα δώσουμε»), να μην πάμε στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (διότι «δεν θα ικανοποιηθεί το 100% των ελληνικών δικαίων») και –λογικώς– να μην κάνουμε πόλεμο. Εν τω μεταξύ, κάθε λίγο και λιγάκι, βγαίνουν στα τηλεπαράθυρα για να επιβεβαιώσουν ότι το τουρκικό σχέδιο προχωράει, αλλά εμείς δεν πρέπει να κάνουμε τίποτε, γιατί «κάτι θα χάσουμε...».
«Υποπαράδοξο» αυτού είναι κάτι που σημειώναμε παλιότερα:
«Υποπαράδοξο» αυτού είναι να ακούς το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ –κόμματα υποτίθεται διεθνιστικά, κατά των εξοπλισμών («Τι τα θέλουμε τα όπλα, τα κανόνια, τα σπαθιά, να τα κάνουμε αλέτρια να δουλεύει η αγροτιά...») και υπέρ της συνεργασίας των λαών– να ξεσπαθώνουν κατά των ΗΠΑ που ζήτησαν από την Τουρκία «να σταματήσει τυχόν σχέδια που έχουν για επιχειρήσεις [...] σε αμφισβητούμενα ύδατα της Ανατολικής Μεσογείου...». Ακούσαμε τον γενικό γραμματέα του ΚΚΕ κ. Δημήτρη Κουτσούμπα να λέει στη Βουλή ότι «η δήλωση του State Department, που κάνει λόγο για “αμφισβητούμενα ύδατα” στον χώρο της τουρκικής Navtex, όχι μόνο είναι προκλητική, αλλά δείχνει και τις πραγματικές προθέσεις των ΗΠΑ για επιβολή καθεστώτος συνδιαχείρισης...». Ο αντιαμερικανισμός δεν είναι απλώς ο σοσιαλισμός των ηλιθίων, είναι και η ηλιθιότητα των κομμουνιστών...
Το δεύτερο παράδοξο προκύπτει από τα λεγόμενα κάποιων πολιτικών και διεθνολόγων, που χρόνια τώρα μας πιπιλίζουν τα αυτιά ότι το τουρκικό κράτος έχει ένα καλά μελετημένο σχέδιο διεκδίκησης των «απαράγραπτων ελληνικών δικαιωμάτων». Ας συμφωνήσουμε ότι έτσι έχουν τα πράγματα, αν και γνωρίζουμε εξ ιδίας εμπειρίας ότι «κράτος» και «καλά μελετημένο σχέδιο» στην ίδια πρόταση είναι οξύμωρο. Ας πιστέψουμε ότι το τουρκικό κράτος είναι αποτελεσματικότερο του αμερικανικού που είχε «καλά μελετημένο σχέδιο» για το Βιετνάμ, ή του σοβιετικού για το Αφγανιστάν. Το πρόβλημα είναι ότι οι ίδιοι που βλέπουν αυτό το «καλά μελετημένο σχέδιο» να ξεδιπλώνεται, προτείνουν επίσης να μην κάνουμε τίποτε. Να μη συζητήσουμε (γιατί «κάτι θα δώσουμε»), να μην πάμε στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (διότι «δεν θα ικανοποιηθεί το 100% των ελληνικών δικαίων») και –λογικώς– να μην κάνουμε πόλεμο. Εν τω μεταξύ, κάθε λίγο και λιγάκι, βγαίνουν στα τηλεπαράθυρα για να επιβεβαιώσουν ότι το τουρκικό σχέδιο προχωράει, αλλά εμείς δεν πρέπει να κάνουμε τίποτε, γιατί «κάτι θα χάσουμε...».
«Υποπαράδοξο» αυτού είναι κάτι που σημειώναμε παλιότερα:
«Αν και διαθέτουμε στρατιές διεθνολόγων, πολλοί από αυτούς διατείνονται ότι “χάνουμε κατά κράτος” σε όλα τα εθνικά μας θέματα. Το πρώτο ερώτημα λοιπόν των αφελών φορολογουμένων είναι: αφού χάνουμε που χάνουμε γιατί να τους πληρώνουμε όλους αυτούς; Για να διαπιστώνουν απλώς ότι ο ασθενής κατέληξε; Δεν μπορούμε να “χάνουμε κατά κράτος” από μόνοι μας, ώστε να μας έρχεται και πιο φθηνά;» (17.11.2002).
Με αυτά και με αυτά περνάει ο καιρός, χάνουμε λεφτά (που δεν έχουμε) σε εξοπλισμούς, αλλά παρόλο που «χάνουμε κατά κράτος» δεν συζητάμε, διότι φοβόμαστε ότι κάτι θα χάσουμε. Από αυτά που εκ των πραγμάτων δεν έχουμε...
Με αυτά και με αυτά περνάει ο καιρός, χάνουμε λεφτά (που δεν έχουμε) σε εξοπλισμούς, αλλά παρόλο που «χάνουμε κατά κράτος» δεν συζητάμε, διότι φοβόμαστε ότι κάτι θα χάσουμε. Από αυτά που εκ των πραγμάτων δεν έχουμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου