Κάθε φορά που το θερμόμετρο στις σχέσεις της Ελλάδας με την Τουρκία ανεβαίνει, τότε και μόνο τότε αναζητείται η λεγόμενη «εθνική συναίνεση». Και μαζί της η «εθνική συνεννόηση», η «ενότητα», το «αρραγές εθνικό μέτωπο». Με δυο λόγια, η «ενωμένη Ελλάδα». Και κάθε φορά το πολιτικό σύστημα αναλώνεται σε κούφιες αντιπαραθέσεις προκειμένου να μην κάνει το αυτονόητο: να συναινέσει σε μια πολιτική στάση, η οποία θα προκρίνει λύσεις, θα δημιουργήσει καταστάσεις, θα αναλάβει πρωτοβουλίες, θα δώσει μάχες προς όλα τα μέτωπα, για να επιτευχθεί ο κοινός στόχος, που λογικά δεν μπορεί να είναι άλλος από την επιτυχή απόκρουση των τουρκικών σχεδιασμών.
Αν και σε γενικές γραμμές οι πολιτικές δυνάμεις δεν διαφοροποιούνται ιδιαίτερα ως προς τις θέσεις τους απέναντι στην Τουρκία, ωστόσο συμβαίνει το αδιανόητο να μην μπορεί να επιτευχθεί και στα λόγια και στην πράξη η περίφημη «εθνική ενότητα».
Αν και σε γενικές γραμμές οι πολιτικές δυνάμεις δεν διαφοροποιούνται ιδιαίτερα ως προς τις θέσεις τους απέναντι στην Τουρκία, ωστόσο συμβαίνει το αδιανόητο να μην μπορεί να επιτευχθεί και στα λόγια και στην πράξη η περίφημη «εθνική ενότητα».
Γιατί συμβαίνει αυτό;
Διότι, όπως έχουμε πει και άλλη φορά, είναι στο DNA των Ελλήνων ο διχασμός.
Και υπάρχει και ένας επιπλέον λόγος: τα βαριά προβλήματα που αντιμετωπίζει με τον νόμο και τη Δικαιοσύνη ο ΣΥΡΙΖΑ καθιστούν σχεδόν απαγορευτική κάθε σκέψη για την παροχή στην κυβέρνηση της άνεσης να λέει ότι «χειρίζομαι την κρίση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις με την άνεση του εκπροσωπώ όλους τους Ελληνες».
Εδώ ο άλλος, ο Αλ. Τσίπρας, κατά την ομιλία του την Τετάρτη στη Βουλή, έθεσε στην κυβέρνηση ως όρο να παύσει κάθε δίωξη, έρευνα, προανάκριση σε βάρος των στελεχών για μια σειρά πράξεις ή παραλείψεις στη διάρκεια της δικής του διακυβέρνησης. Και μάλιστα επιτακτικά. ΄Η παύουν όλα ή συναίνεση δεν έχει.
Εδώ ο άλλος, ο Αλ. Τσίπρας, κατά την ομιλία του την Τετάρτη στη Βουλή, έθεσε στην κυβέρνηση ως όρο να παύσει κάθε δίωξη, έρευνα, προανάκριση σε βάρος των στελεχών για μια σειρά πράξεις ή παραλείψεις στη διάρκεια της δικής του διακυβέρνησης. Και μάλιστα επιτακτικά. ΄Η παύουν όλα ή συναίνεση δεν έχει.
Ξεκάθαρος. Οπως κυβέρνησε, το ίδιο αντιπολιτεύεται. Υπάρχει η ενός ανδρός αρχή, του ίδιου, και τίποτε άλλο. Ούτε αρχές, ούτε εξουσίες. Η διάκριση των εξουσιών είναι το… πατάκι για την είσοδο στο σπίτι του, και τίποτε περισσότερο.
Οι λειτουργοί της Δικαιοσύνης δεν είναι παρά τα ενεργούμενα του Παπαγγελόπουλου και κάνουν ό,τι τους διατάζει. Και ο αξιωματικός της Πυροσβεστικής που διερευνά τις ευθύνες για τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι δεν είναι παρά ένα άθυρμα, το οποίο το καλεί στο γραφείο του ο αρχηγός του Σώματος και τον διατάσσει πότε να κάνει τον Κινέζο, πότε να μη γράψει στην έκθεσή του ονόματα και καταστάσεις, και πότε «θάψ’ τα τα στοιχεία, γιατί θα σε σκίσουμε».
Συγγνώμη, αλλά αυτή τη «συναίνεση» δεν τη χρειάζεται ούτε ο Μητσοτάκης ούτε η χώρα.
Συγγνώμη, αλλά αυτή τη «συναίνεση» δεν τη χρειάζεται ούτε ο Μητσοτάκης ούτε η χώρα.
Συναίνεση που είναι προϊόν εκβιασμού μπορεί κανείς να αναζητήσει μεταξύ των συμμοριών που δρουν στον κόσμο της νύχτας. Οχι στην πολιτική ζωή της χώρας.
Επίσης, ας μην ανησυχεί ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ: την ώρα που εκείνος κάνει «εν ου παικτοίς» παιχνίδι με τα εθνικά θέματα...
οι ψηφοφόροι του καταλαβαίνουν ότι η κρισιμότητα της κατάστασης απαιτεί να είμαστε ενωμένοι.
Και είμαστε – ό,τι και να λέει ο Αλ. Τσίπρας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου