Μπορείς να πείσεις έναν ορεσίβιο των Ιμαλαΐων ότι είναι απαραίτητο να μάθει να κολυμπάει;
Αυτή την πρόκληση καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε σε μια χώρα όπου κυριαρχούν οι ιδεοληψίες και δεν έχουμε καταφέρει ακόμη να «επινοήσουμε» μια γλώσσα επικοινωνίας όσον αφορά τη χάραξη της στρατηγικής μας.
Και πώς να το καταφέρουμε, όταν η αύξηση της στρατιωτικής θητείας ή η εθελοντική κατάταξη των γυναικών αντιμετωπίζονται ως προτάσεις εκτός πραγματικότητας;
Όταν η απάντηση είναι: «Μα γιατί; Η Ελλάδα είναι μια ασφαλής χώρα, μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης».
Πώς να συνεννοηθείς με κάποιον ο οποίος υποστηρίζει ότι «οι εξοπλισμοί συνιστούν μια ιδιοτροπία των Ελλήνων και στην πραγματικότητα δεν χρειάζονται»;
Ποιος είναι ο ρόλος της στρατιωτικής διπλωματίας σήμερα;
Μήπως οι ανήκοντες στο έτερο σύμπαν θεωρούν ότι όλα αυτά είναι «επί χάρτου» ή φανταστικά;
Ας σκεφτούν γιατί οι μεγάλες δυνάμεις δεν είναι πιο αποφασιστικές στο ζήτημα της προστασίας των συμφερόντων της Ελλάδας και της Κύπρου στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, τα οποία εντέλει συγκεφαλαιώνονται σε ενεργειακούς πόρους, τουρισμό, αλιεία, και όχι μόνο σε «αποκρουστικές» έννοιες όπως ιστορία, παράδοση, ταυτότητα, γλώσσα.
Τα ανωτέρω τίθενται επ’ αφορμή και της απαρχής –ή της συνέχισης– της συζήτησης περί Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας και άλλων θεσμικών σχημάτων χάραξης εξωτερικής πολιτικής.
Η άλλη –δευτέρου επιπέδου– συζήτηση σχετίζεται με τη δυνατότητα...
Υπάρχουν ορισμένες κεντρικές παραδοχές στη διεθνή θεωρία, οι οποίες αποτελούν τη βάση συζήτησης και συνεννόησης μεταξύ των χαρακτών στρατηγικής στους συνετούς κρατικούς δρώντες: διεθνής αναρχία, κρατοκεντρικό σύστημα, επιβίωση, αυτοβοήθεια, ορθολογικό κριτήριο.
Ας φανούμε συνετοί, λοιπόν, μέσα από το νέο θεσμικό πλαίσιο διαμόρφωσης εθνικής γραμμής στην εξωτερική πολιτική και στρατηγική συμπεριφορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου