ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Υπάρχουν «πιο» δολοφονηθέντες;

Της ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ


Δεν ξέρω τι με ενόχλησε περισσότερο. Η απόφαση για μετονομασία του σταθμού Ευαγγελισμού σε Μπακογιάννης ή το Παναγούλης στον Σταθμό του Αγίου Δημητρίου ως ξεκάρφωμα;  

Θα γελάει πικρά και ο Αλέκος Παναγούλης από εκεί που είναι. Δεν του έφτανε η πολιτική διαδρομή του αδελφού του για να μελαγχολεί… 

Τι θλιβερά πράγματα! Τι κοινοτοπίες του κερατά! Πόσο προφανείς οι κινήσεις. Αυτά μας μάραναν! Το θέμα είναι βαθιά, ηθικής τάξεως και συνείδησης.  

Υπάρχει «δολοφονημερότερος» των δολοφονηθέντων από τη 17 Νοέμβρη;  

Ο καθένας κλαίει, μοιρολογεί τον δικό του νεκρό ως το πιο άδικο των αδίκων. Είναι απολύτως ανθρώπινο. Αλλά απέναντι στην τρομοκρατία, απέναντι σε κούφια ψυχής ανθρωπάρια και άρρωστα μυαλά, όπως Κουφοντίνας και συν-εργάτες θανατικού, οφείλουν όλοι, εις μνήμην των, να γίνονται μια γροθιά. Ή ένα δάκρυ. Ένας σπαραγμός. Ένα μνημόσυνο. Ένα όνομα… Δεν υπάρχουν διασημότεροι μεταξύ των δολοφονηθέντων, δεν υπάρχουν οι έχοντες «δόντι» στην καταγραφή του ονόματος τους σε «Σταθμό» Αθανασίας. Και δη επί δημαρχίας Μπακογιάννη είναι άκομψο.  

Ο Παύλος Μπακογιάννης δεν είναι καταγεγραμμένος ως εθνικός μας ήρωας. Θα γελάει μελαγχολικά και ο Παύλος Μπακογιάννης… 

Είναι καταγεγραμμένος ως ένας εξαιρετικός δημοσιογράφος, πρωτοπόρος, ταπεινός, σεμνός άνθρωπος, χωρίς πολιτικά κουτάκια στη σκέψη, μιας γενιάς «καθαρών» αντιστασιακών (στη συνέχεια εγκαινιάστηκε εργοστάσιο παραγωγής αντιστασιακών) και ένα σωρό άλλα σπουδαία και ενδεχομένως διαφορετικά για τον καθένα, ανάλογα πόσο τον γνώρισε. (Ναι, τον γνώρισα. Στο σπίτι μου μέσα).  

Ασφαλώς και είναι στους περισσότερους καταγεγραμμένος ως ένας από τους δολοφονηθέντες της 17 Νοέμβρη και όσοι ηλικιακά τα ζήσαμε τότε, παγώσαμε θυμό ες αεί, όπως όμως παγώναμε κάθε φορά και για πολλά χρόνια να μετράμε δολοφονηθέντες… 

Όπως παγώσαμε θυμό να βιώσουμε και την κοινωνική κατάντια μιας ζωντανής αναμετάδοσης βόλτας, του Κουφοντίνα στας Αθήνας.  

Δεν έχουμε ανάγκη δημιουργίας, πόσω μάλλον επιβολής ηρώων. Αντιθέτως να ξε-ηρωιάσουμε επιζητούμε…  

Τι εννοώ; 

Αληθινός ΗΡΩΑΣ σε τούτα τα μέρη είναι ο δημιουργικός, έντιμος, αξιοπρεπής, εργατικός, συνεπής, οραματιστής, πρακτικός πολίτης. Ο νοήμων. Αυτός που γνωρίζει να παραθέτει δίπλα στις απαιτήσεις του από το κράτος και τις υποχρεώσεις του στο κράτος. Αυτός που αίμο-δοτεί την κάθε λογής κρατική, αιωνίως προβληματική επιχείρηση και κοντά σ’ αυτή, ένα σωρό ανίκανους, ακυρώνοντάς τους την ευκαιρία να προσπαθήσουν να γίνουν χρήσιμοι… Έγκλημα διαχρονικό! Ο κισσός που πνίγει κάθε τι.  

Ήρωας είναι το σύνηθες υποζύγιο. Οι ήρωες είναι μπροστά στα μάτια μας. Και θεώρησαν ότι...

 στο πρόσωπο του Κυριάκου Μητσοτάκη βρήκαν κάποιον που ακούει, που αντιλαμβάνεται τα αυτονόητα ως αυτονόητα, που θα προσπαθήσει προς την σωστή κατεύθυνση διεξόδου -των αδιεξόδων.  

Αναζητούν να «καθαρίσει» για εκείνους, όπως «καθάρισαν» με την ψήφο τους, για εκείνον. Ενίσχυσαν κάποιον που είδαν να δρα γρήγορα και πολυμετωπικά και να στέκεται ισάξια απέναντι σε Μέρκελ, σε Μακρόν και που σύντομα θα τους εκπροσωπήσει στην υπερδύναμη Αμερική. Κάποιον, που τους ξημέρωσε επιτέλους ένα «Μπορεί και να μπορεί…». Αλλά κυρίως έδωσαν δύναμη σ’ αυτόν που θεωρούν ότι θα φέρει τομές στην δημόσια διοίκηση που θα γίνουν σταθμοί, για να συναπαντηθούμε με το σήμερα και να υπολογίζουμε σε αύριο. Για αυτούς τους σταθμούς μιλούσαμε…  

Ευτυχώς, όπως δείχνουν οι εξελίξεις στο θέμα της μετονομασίας σταθμών, πρυτάνευσε η λογική. Άρα, συνεννόηση Κ.Μ με πολίτες αποκαταστάθηκε.  

Αξίζει όμως να προκύπτουν τέτοια θέματα στα τόσα θέματα; Έχουμε χρόνο για τέτοια; 

ΥΓ: Τιμώ τους ψηφοφόρους της ΝΔ που «αναστατώνουν» το σύμπαν με αυτοματισμό αντανακλαστικών, για ό,τι βλέπουν να «εξωκείλει» της λογικής, εν αντιθέσει με ψηφοφόρους άλλων κομμάτων, που κατάπιαν μέχρι και συνεργασία με τον «αδελφό» Πάνο Καμμένο. 

ΥΓ2 Νεότερη εξέλιξη: Η οικογένεια Μπακογιάννη ευχαριστεί την Αττικό Μέτρο ΑΕ για την τιμητική πρόταση αλλά δεν αποδέχεται την μετονομασία. Αντιστοίχως ο πρόεδρος της Αττικό Μέτρο ΑΕ δηλώνει μεταξύ άλλων, ότι ήταν σε διαρκή συνεννόηση με την οικογένεια, στην οποία αποδίδει και την πατρότητα της ιδέας. Οπως έλεγε και ένα παλιό ανέκδοτο «Να συντονιστούμε, ρε παιδιά!»