ΝουΔο-ΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΔΙΚΟ: Το γκάζι και το κράνος

Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ

Υπάρχουν δύο τρόποι να το δει κανείς. 

Ο ένας είναι να καταγγείλει την κυβέρνηση που έφτασε στο σημείο να επεξεργάζεται ρυθμίσεις άγριας εκμετάλλευσης του αιγιαλού. 

Ο άλλος τρόπος είναι να αναγνωρίσει ότι οι ρυθμίσεις αυτές δεν πέρασαν επειδή λειτούργησαν τα κυβερνητικά φίλτρα αυτοελέγχου του νομοθετικού έργου.
 

Η πραγματικότητα, βέβαια, είναι λίγο πιο γκρίζα. Η βιασύνη να πατηθεί αμέσως το κουμπί της επανεκκίνησης των επενδύσεων οδήγησε σε ορισμένες παρενέργειες. Το υπερφιλόδοξο αναπτυξιακό νομοσχέδιο ανετέθη από πολύ νωρίς σε τρίτο φορέα προκειμένου να μπορεί να κατατεθεί άμεσα.

Το αποτέλεσμα ήταν ορισμένοι από τους συναρμόδιους υπουργούς μάλλον να αιφνιδιαστούν από τις ρυθμίσεις που καλούνταν να προσυπογράψουν. Το πρωτόλειο έδωσε στους πρώτους του αναγνώστες την εντύπωση ότι η δίψα για επενδύσεις απειλούσε να δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα απ’ όσα φιλοδοξούσε να λύσει. Απειλούσε να εκθέσει την κυβέρνηση στα πυρά της αντιπολίτευσης ότι δημιουργεί συνθήκες Ελντοράντο.

Η εκτίμηση αυτή δεν βασιζόταν μόνο στο κεφάλαιο για τον αιγιαλό, που διέρρευσε, αλλά και σε άλλες –φορολογικού ενδιαφέροντος– διατάξεις που θάφτηκαν προτού δουν το φως της δημοσιότητας.

Εκ του αποτελέσματος, η κυβέρνηση μπορεί να επικαλείται τα υγιή αντανακλαστικά του νεαρού οργανισμού της που –παρότι δεν έχει ακόμη βρει υπηρεσιακή ρουτίνα– μπορεί, ώς έναν βαθμό, να προλαβαίνει τα αυτογκόλ.
 

Ο αιγιαλός –και οι αντιδράσεις που τον φρέναραν πριν από την κατάθεσή του– ήταν ένα πρώιμο τεστ γι’ αυτό που έπεται: 

Η κυβέρνηση καλείται να βρει μια ισορροπία μεταξύ της μεταρρυθμιστικής της φούριας και της αυτοπροστασίας της από το πολιτικό κόστος. 

«Δεν θα πάρουμε το πόδι από το γκάζι», έλεγε ο Μητσοτάκης στη Θεσσαλονίκη. 

Κράνος φόρεσες;