Επί προεδρίας Μιτεράν, μπορεί να ήταν και επί Σιράκ, δεν έχει και σημασία, είχε γίνει διάσημος ένας κύριος τάδε ο οποίος κατάφερνε να χώνεται στις επίσημες εκδηλώσεις του Μεγάρου των Ηλυσίων και να φωτογραφίζεται μαζί με τους επισήμους. Δεν θυμάμαι ποιο ήταν το τέχνασμα που χρησιμοποιούσε για να περάσει από τους αυστηρούς ελέγχους. Εικάζω ότι έμπαινε στη συνοδεία κάποιου αρχηγού κράτους ή πρωθυπουργού από τους προσκεκλημένους και πρέπει το ύφος του και η συμπεριφορά του να ήσαν τόσο πειστικά, που κανείς δεν σκέφτηκε για χρόνια να του ζητήσει διαπιστευτήρια. Υποθέτω δε ότι ανακάλυψαν τον λαθρεπιβάτη όταν προσπάθησαν να τον ταυτοποιήσουν σε κάποια φωτογραφία και δεν μπόρεσαν να βρουν στοιχεία.
Ο άνθρωπος είχε μια φιλοδοξία στη ζωή του. Να αποκτήσει άλμπουμ φωτογραφιών με τον εαυτό του ως επίσημο προσκεκλημένο της προεδρίας για να κερδίσει το δικαίωμα στη διασημότητα και στην αθανασία. Oντως όταν ανακαλύφθηκε, το όνομά του κυκλοφόρησε σε όλα τα μέσα ενημέρωσης και το γεγονός ότι ακόμη τον θυμάμαι αποδεικνύει πως κέρδισε τη σχετική υστεροφημία που επιθυμούσε.
Το επεισόδιο το θυμήθηκα όταν άκουσα ότι ο μπάρμπα Φλαμπουράρης δήλωσε ότι η παρουσία του κ. Πετσίτη στις οικογενειακές φωτογραφίες του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος οφείλεται σε σύμπτωση. Τόσος κόσμος θέλει να φωτογραφηθεί μαζί μας. Τι να κάνουμε. Περνούσε απ’ έξω, είδε φως και μπήκε και περίμενε υπομονετικά τη στιγμή της αναμνηστικής φωτογραφίας για να ποζάρει κι αυτός δίπλα στα αγαπημένα του είδωλα.
Τα υπόλοιπα έρχονται φυσιολογικά, με τον απλό τρόπο της Αριστεράς. Κάποιος είδε τη φωτογραφία, τον αναγνώρισε καθισμένο σ’ ένα σκαμνάκι περιμένοντας υπομονετικά την ώρα για το επόμενο ενσταντανέ και του είπε: «Mιας που κάθεσαι δεν πετάγεσαι ως του Λαυρεντιάδη να του πεις ότι αυτό που μου παράγγειλε είναι τζάμι; Θα καταλάβει». Και κάπως έτσι, από μια φωτογραφία, ξεκίνησαν οι δραστηριότητες του κ. Πετσίτη στον ιδιωτικό τομέα.
Συμπέρασμα πρώτον: είναι εντυπωσιακή η ευκολία με την οποία πετάνε έναν άνθρωπο.
Συμπέρασμα πρώτον: είναι εντυπωσιακή η ευκολία με την οποία πετάνε έναν άνθρωπο.
Συμπέρασμα δεύτερον: εντυπωσιακότερος ακόμη είναι ο τρόπος με τον οποίον αντιλαμβάνονται τα προσχήματα και επιχειρηματολογούν. Φαντάζομαι τον Φλαμπουράρη να στύβει το απέραντο μυαλό του και να καταλήγει: «Θα πω ότι συμπτωματικά φωτογραφήθηκε μαζί μας».
Το αναπόφευκτο ερώτημα που προκύπτει όμως είναι...
αν δεν μπορούν να σκεφτούν να πουν τίποτε καλύτερο για την υπόθεση Πετσίτη, μήπως με τον ίδιο τρόπο σκέφτονται όταν προσπαθούν να λύσουν προβλήματα οικονομίας ή εξωτερικής πολιτικής;
Ρητορικό το ερώτημα, θα μου πείτε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου