Βάλαμε στοίχημα πως όποιος δεν άντεχε να μην
το κοιτάξει για όση ώρα τρώγαμε θα πλήρωνε τον λογαριασμό.
Ηταν ένα παιχνίδι, ένα πείραμα, ένας τρόπος να μετρήσουμε τον εθισμό μας στην τεχνολογία, τα κινητά τηλέφωνα, τα σόσιαλ μίντια. Να δούμε πόσο θα αντέξουμε να μην μπούμε στο Twitter, στο Facebook, να μη διαβάσουμε ειδήσεις και να αντισταθούμε στις ειδοποιήσεις.
Θα κρατηθούμε να μην ποστάρουμε το πιάτο μας στο Instagram, στον γνωστό άτυπο διαγωνισμό για το ποιος θα βγάλει την καλύτερη φωτογραφία;
Τα καταφέραμε τελικά και δεν κοιτάξαμε την οθόνη ούτε μία φορά, και ήταν ίσως το μοναδικό στοίχημα που χάρηκα τόσο πολύ κι ας μην το κέρδισα. Απολαύσαμε το δείπνο μας, συζητήσαμε, γελάσαμε, ό,τι κάναμε δηλαδή προτού μπουν με φόρα τα smart phones στη ζωή μας.
Συχνά παρατηρώ τους πελάτες των εστιατορίων. Τρώνε μέσω της οθόνης, συζητούν μέσω της οθόνης, συχνά επικοινωνούν μόνο μέσω της οθόνης. Με άλλους που δεν είναι εκεί, και όχι με όσους κάθονται στο ίδιο τραπέζι. Εχω συλλάβει τον εαυτό μου αρκετές φορές να εκνευρίζεται με φίλους, με αγαπημένα πρόσωπα, που σκρολάρουν ανελέητα στην οθόνη του κινητού τους, γεμίζοντας τον χρόνο μεταξύ της παραγγελίας και του σερβιρίσματος. Λες και βγαίνουμε μόνο για να φάμε και όχι για να βρεθούμε, να μιλήσουμε, να γελάσουμε. Θυμάμαι πολλές στιγμές να μιλάω έχοντας απέναντί μου ένα σκυμμένο κεφάλι που απλώς κάθε τόσο έκανε μια κίνηση για να δείξει ότι με παρακολουθεί. Στην πραγματικότητα, δεν νομίζω ότι άκουγε τίποτα από όσα έλεγα. Και το πιστεύω γιατί το έχω κάνει κι εγώ. Αλλά πλέον με ενοχλεί, με στεναχωρεί, όταν συμβαίνει το δέχομαι ως μια μεγάλη ήττα. Αυτά που λέω δεν ενδιαφέρουν τους φίλους μου; Τι χάσαμε στην πορεία; Είναι τόσο δύσκολο να έχουμε για μία, δύο, τρεις ώρες μια αποκλειστική σχέση, χωρίς παρεμβολές;
Οχι, δεν θέλω να μου δείξεις ούτε ένα αστείο βίντεο από το YouTube που έχει γίνει viral ούτε μία φωτογραφία που ανέβασε κάποιος. Κι ας είναι ό,τι πιο αστείο ή ό,τι πιο όμορφο υπάρχει.
Δεν θέλω αυτή τη διαρκή διάσπαση, το συνεχές «αλλού», το ότι δεν αντέχεις ως συνομιλητής να σταθείς, αλλά μονίμως αποσυνδέεσαι από τη συζήτηση και ξαφνικά «αναχωρείς» για κάπου αλλού, με κάποιους άλλους, άγνωστους, ξένους.
Διάβαζα πρόσφατα για...
εστιατόρια στην Αμερική που έχουν απαγορεύσει εντελώς τα κινητά τηλέφωνα. Αν υπήρχαν αντίστοιχα στην Αθήνα, και είχαν τίμια και συμπαθητική κουζίνα, θα γινόμουν τακτική πελάτισσα. Μου έχει λείψει ένα γεύμα ή ένα δείπνο άνευ τεχνολογίας. Οπως παλιά.
Ηταν ένα παιχνίδι, ένα πείραμα, ένας τρόπος να μετρήσουμε τον εθισμό μας στην τεχνολογία, τα κινητά τηλέφωνα, τα σόσιαλ μίντια. Να δούμε πόσο θα αντέξουμε να μην μπούμε στο Twitter, στο Facebook, να μη διαβάσουμε ειδήσεις και να αντισταθούμε στις ειδοποιήσεις.
Θα κρατηθούμε να μην ποστάρουμε το πιάτο μας στο Instagram, στον γνωστό άτυπο διαγωνισμό για το ποιος θα βγάλει την καλύτερη φωτογραφία;
Τα καταφέραμε τελικά και δεν κοιτάξαμε την οθόνη ούτε μία φορά, και ήταν ίσως το μοναδικό στοίχημα που χάρηκα τόσο πολύ κι ας μην το κέρδισα. Απολαύσαμε το δείπνο μας, συζητήσαμε, γελάσαμε, ό,τι κάναμε δηλαδή προτού μπουν με φόρα τα smart phones στη ζωή μας.
Συχνά παρατηρώ τους πελάτες των εστιατορίων. Τρώνε μέσω της οθόνης, συζητούν μέσω της οθόνης, συχνά επικοινωνούν μόνο μέσω της οθόνης. Με άλλους που δεν είναι εκεί, και όχι με όσους κάθονται στο ίδιο τραπέζι. Εχω συλλάβει τον εαυτό μου αρκετές φορές να εκνευρίζεται με φίλους, με αγαπημένα πρόσωπα, που σκρολάρουν ανελέητα στην οθόνη του κινητού τους, γεμίζοντας τον χρόνο μεταξύ της παραγγελίας και του σερβιρίσματος. Λες και βγαίνουμε μόνο για να φάμε και όχι για να βρεθούμε, να μιλήσουμε, να γελάσουμε. Θυμάμαι πολλές στιγμές να μιλάω έχοντας απέναντί μου ένα σκυμμένο κεφάλι που απλώς κάθε τόσο έκανε μια κίνηση για να δείξει ότι με παρακολουθεί. Στην πραγματικότητα, δεν νομίζω ότι άκουγε τίποτα από όσα έλεγα. Και το πιστεύω γιατί το έχω κάνει κι εγώ. Αλλά πλέον με ενοχλεί, με στεναχωρεί, όταν συμβαίνει το δέχομαι ως μια μεγάλη ήττα. Αυτά που λέω δεν ενδιαφέρουν τους φίλους μου; Τι χάσαμε στην πορεία; Είναι τόσο δύσκολο να έχουμε για μία, δύο, τρεις ώρες μια αποκλειστική σχέση, χωρίς παρεμβολές;
Οχι, δεν θέλω να μου δείξεις ούτε ένα αστείο βίντεο από το YouTube που έχει γίνει viral ούτε μία φωτογραφία που ανέβασε κάποιος. Κι ας είναι ό,τι πιο αστείο ή ό,τι πιο όμορφο υπάρχει.
Δεν θέλω αυτή τη διαρκή διάσπαση, το συνεχές «αλλού», το ότι δεν αντέχεις ως συνομιλητής να σταθείς, αλλά μονίμως αποσυνδέεσαι από τη συζήτηση και ξαφνικά «αναχωρείς» για κάπου αλλού, με κάποιους άλλους, άγνωστους, ξένους.
Διάβαζα πρόσφατα για...
εστιατόρια στην Αμερική που έχουν απαγορεύσει εντελώς τα κινητά τηλέφωνα. Αν υπήρχαν αντίστοιχα στην Αθήνα, και είχαν τίμια και συμπαθητική κουζίνα, θα γινόμουν τακτική πελάτισσα. Μου έχει λείψει ένα γεύμα ή ένα δείπνο άνευ τεχνολογίας. Οπως παλιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου