ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ: Πάρτε δύναμη, γίνετε καλύτεροι άνθρωποι...

Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου 

Θα σας διηγηθώ μία ιστορία. 


 Χριστουγεννιάτικη επειδή συνέβη πριν χρόνια τέτοια εποχή. Πικρή και δραματική, όπως η εποχή που ζούμε, αλλά με κάποιο τρόπο ανθρώπινη και ίσως κατά κάποιο τρόπο στο φινάλε αισιόδοξη.

Η ιστοριούλα εξελίσσεται στο θάλαμο αναμονής ακτινοθεραπείας μεγάλου θεραπευτηρίου και σας διαβεβαιώνω ότι είναι πέρα για πέρα αληθινή. 


Ένα ζευγάρι περιμένει να έρθει η ώρα για την ημερήσια θεραπεία με ακτίνες της κοπέλας που έπασχε από την γνωστή μάστιγα της εποχής μας, τον καρκίνο. 


Ήταν  προπαραμονή Χριστουγέννων και η ώρα περνούσε αργά και αμήχανα. Σχεδόν καταθλιπτικά. Την ίδια στιγμή, στον ίδιο θάλαμο αναμονής βρισκόταν ένα παιδάκι που επίσης επρόκειτο να υποβληθεί σε θεραπεία. Το συνόδευε η μητέρα του που προσπαθούσε με κάθε τρόπο να το κρατήσει ανέμελο. Μετά από λίγη ώρα έφτασε και ο πατέρας του, ο οποίος άρχισε να παίζει με το παιδάκι. Το καλό με τα παιδιά είναι ότι ξεχνιούνται και έτσι γρήγορα εκείνο άρχισε να γελά ευχαριστημένο. 

Κάποια στιγμή ήρθε η ώρα να μπει το παιδάκι για θεραπεία και η μητέρα το συνόδευσε. Όπως όλες οι ηρωικές μητέρες... Ο πατέρας έμεινε στον θάλαμο και κινήθηκε αργά προς την έξοδο μην αντέχοντας να ακούει τις διαμαρτυρίες και τα κλάματα... Το ζευγάρι κοίταξε τον πατέρα και του φάνηκε ότι τα λίγα βήματά του μέχρι την έξοδο, ο τρόπος που προχωρούσε, θύμιζαν άνθρωπο που είχε επωμιστεί στους ώμους του το βάρος όλου του κόσμου. Με εξαιρετική και σιωπηλή αξιοπρέπεια αλλά με μία βαθύτατη θλίψη που έσκαβε το πρόσωπό του.

Η βαριά άρρωστη κοπέλα που περίμενε τη σειρά της και ζούσε το δικό της πρόβλημα, το δικό της δράμα, στράφηκε στον σύντροφό της και του είπε: Κοίτα, υπάρχουν και πολύ χειρότερα πράγματα που μπορούν να σου συμβούν. Φαντάζεσαι να είναι κανείς στη θέση αυτής της μητέρας ή αυτού του πατέρα;  


Να ήταν το μητρικό φίλτρο που μιλούσε; Να είχε ταυτιστεί με εκείνους τους ανθρώπους; Ξαφνικά πάντως είχε λησμονήσει το πρόβλημά της, το ένιωθε υποδεέστερο και ένιωθε την ανάγκη να στηρίξει, να παρηγορήσει αυτούς τους ανθρώπους. 

Κάποια στιγμή, το παιδάκι ολοκλήρωσε την θεραπεία του, βγήκε και έτρεξε κλαμένο στην αγκαλιά του πατέρα του. Και εκείνος, αλλάζοντας με μιας τη διάθεση και την έκφρασή του τού χάρισε ένα χαμόγελο όλο αγάπη. "Πάμε να πάρουμε το καλύτερο δώρο για τα Χριστούγεννα του είπε" και σε λίγο αγκαλιασμένοι και χαμογελαστοί και οι τρεις τους έφυγαν από το θεραπευτήριο. 


Το ζευγάρι τους κοίταξε όχι πλέον με οίκτο, αλλά με ένα χαμόγελο αισιοδοξίας. Το γέλιο του παιδιού και η ψυχική δύναμη των γονιών, είχε δώσει και σε εκείνους δύναμη. 

Η κοπέλα χαμογέλασε στον σύντροφό της και πήγε για την θεραπεία της. "Μετά θέλω να μου πάρεις και εμένα το ομορφότερο Χριστουγεννιάτικο δώρο", είπε. Εκείνη τη στιγμή, ένιωθε όχι απλά δυνατή, αλλά...


 και αδιάφορη για την ασθένειά της, για τον καρκίνο που μέρα με τη μέρα την έριχνε... Ένιωσε ότι μπορούσε να τον κινήσει και αν όχι, τουλάχιστον δεν θα του επέτρεπε να της πάρει και το χαμόγελο. 

Χαμογελάστε λοιπόν και πάρτε δύναμη. Χριστούγεννα είναι. Όσο μεγάλα και αν είναι τα προβλήματά μας, δεν πρέπει να μας πάρουν την ανθρωπιά και την αισιοδοξία. 


Καλά Χριστούγεννα με  την ευχή να γίνουμε όλοι λίγο καλύτεροι άνθρωποι από ότι είμαστε…