ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Κάθε παιδί να φυτεύει και το δικό του δένδρο

Το παράδειγμα της Δωρικής Κρήτης και η χαλέπιος πεύκη, μελλοντικός δαυλός βουτηγμένος σε βενζίνη

Από τον Φαήλο Μ. Κρανιδιώτη

Στην εξαίρετη «Ιστορία της Κρήτης» ο σπουδαίος Θεοχάρης Δετοράκης, στο κεφάλαιο για την αγωγή των νέων στη Δωρική Κρήτη, ανάλογη των Σπαρτιατών, όμαιμων των Κρητών Δωριέων, αναφέρει μια πολύτιμη πληροφορία από επιγραφή που βρέθηκε στη Δρήρο: «Και ελαίαν έκαστον φυτεύειν και τεθραμμέναν αποδείξαι ος δε και μη φυτευσεί, αποτεισεί στατήρας πεντήκοντα» (IC I, Δρήρος 1).

Τα μέλη των αγελών των νέων, εκτός από τη σκληραγωγία, το κυνήγι, την οπλασκία, τις γυμναστικές ασκήσεις και την έμμετρη απομνημόνευση των Νόμων, υπό τον αγελάτη τους, είχαν και ένα άλλο σημαντικό καθήκον: να φυτέψει καθένα μια ελιά και να τη φροντίσει μέχρι να αναπτυχθεί. Οποιος δεν το έκανε πλήρωνε βαρύ πρόστιμο, 50 στατήρες.  

Πόσο διαφορετική αντίληψη παιδείας και καθήκοντος από σήμερα, που οι απόστολοι του μαρασμού διδάσκουν το μίσος για την ίδια την Πατρίδα και προάγουν το ξερίζωμα, αντί για το φύτεμα, κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Φυλάμε τα παιδιά μας σαν Κέρβεροι, μην κρυώσουν, μη χτυπήσουν, μην αρρωστήσουν. Ξαγρυπνάμε με το χέρι τους στο χέρι μας και κάθε τόσο φιλάμε το μέτωπό τους να δούμε αν έπεσε ο πυρετός. Αγρυπνοι φρουροί τους, τα φυλάμε από τους κοινωνικούς λύκους. Αφοσιωνόμαστε στην παιδεία τους και προσπαθούμε να τα αναθρέψουμε με καλοσύνη, φιλοπατρία και πάνω απ’ όλα ασφάλεια, ηρεμία και αγάπη. Διότι η ασφάλεια, η ηρεμία και η αγάπη μεγαλώνουν γερά παιδιά και όχι απλά το γάλα της ιστορικής εταιρίας.

Τα εμπιστευόμαστε στους γονείς μας, στους παππούδες, που θα τους δώσουν και τα πρώτα στοιχεία λαϊκού πολιτισμού, από τη βαθιά Ελλάδα της προφορικής παράδοσης. Κι έρχεται μια συγκυρία, ένας κάφρος που καίει χόρτα στην Πεντέλη, κάποιοι εμπρηστές, ίσως, και μερικοί ηλίθιοι και άχρηστοι σε υπεύθυνες θέσεις, και ό,τι αγαπάς πιο πολύ στον κόσμο χάνεται για πάντα με τον πιο τραγικό τρόπο. Τα παιδιά σου και οι γονείς σου. Η πολύτιμη μνήμη σου και η ακόμη πιο πολύτιμη ελπίδα σου.

Το πιο εξοργιστικό απ’ όλα δεν είναι τα λάθη, η ολιγωρία, η αφασία αυτών των απίθανων τύπων, που ούτε ένας δεν βρήκε την τσίπα να παραιτηθεί. Αυτά που σε αφήνουν άφωνο είναι η θρασύτητα και η χυδαιότητα με τις οποίες επιτέθηκαν στα ίδια τα θύματα. Αυτός ο θρασύδειλος τσαμπουκάς, τα παιχνίδια της μετάθεσης ευθύνης, της απόκρυψης και της παραπλάνησης.

 

Ακόμη και ο πιο δαιμόνιος σταλινικός προπαγανδιστής δεν υπάρχει περίπτωση να αντιστρέψει την πραγματικότητα, να σβήσει από τη μνήμη η ανατροπή της φυσικής τάξης. Γονείς να θάβουν τα παιδιά τους έπειτα από έναν οδυνηρό θάνατο, γεμάτο αγωνία, που κάθε φυσιολογικός άνθρωπος απεύχεται και στον πιο μεγάλο εχθρό του. Και ο λόγος της στάσης τους, της χυδαίας επίθεσης, αντί για περισυλλογή, σιωπή και συγγνώμη, είναι γιατί ο ελέφαντας των ευθυνών τους κάνει βόλτες στο δωμάτιο.
 

Είναι αδύνατον να μείνει ατιμώρητη αυτή η Υβρις. Ομως πρέπει να μιλήσουμε και για την ουσία της καταστολής και της πρόληψης.
 

Ως τα μέσα της δεκαετίας του 1990, αν θυμάμαι καλά, την κύρια ευθύνη και τον συντονισμό είχαν οι Ενοπλες Δυνάμεις.  

Μετά φτιάχτηκε η Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας, τουτέστιν άλλη μια πολιτική θεσάρα, με πολλές μικρές θεσούλες γύρω της και διαχείριση διά των επιτροπών. Και, ως γνωστόν, η καμήλα είναι ένα καθαρόαιμο άλογο κούρσας που το έφτιαξε μια επιτροπή. Απέτυχε παταγωδώς.

 

Πίσω ολοταχώς λοιπόν. Η πυρκαγιά είναι πόλεμος. Δεν θέλει σοβιέτ, συσκέψεις, πολλαπλές αρμοδιότητες. Θέλει ταχύτητα εκτέλεσης διαταγών, πειθαρχία, ιεραρχικό έλεγχο και κύρος στο οποίο να υπακούν άμεσα οι πολίτες.  

Αυτά τα έχουν οι Ενοπλες Δυνάμεις. Να επιστρέψουν λοιπόν αυτά τα καθήκοντα στις Ενοπλες Δυνάμεις, μαζί, φυσικά, με την ποσοτική και την ποιοτική αύξηση των τεχνικών μέσων.

 

Να σταματήσουμε την αυτοκτονική δενδροφύτευση με τον μεγάλο συνεργό των εμπρηστών, τη χαλέπιο πεύκη, εισαγόμενο είδος, μελλοντικό δαυλό βουτηγμένο σε βενζίνη, που δεν επιτρέπει τη συνύπαρξη άλλων ειδών. Να επιστρέψουμε στα είδη της ελληνικής χλωρίδας.

Ας παραδειγματιστούμε από τη Δωρική Κρήτη και κάθε παιδί, μαζί με τη φιλοπατρία, την εκμάθηση της γλώσσας και της Ιστορίας μας, να φυτεύει και να αναλαμβάνει τη φροντίδα ενός ελληνικού δέντρου, που δεν καίγεται εύκολα και που επιτρέπει σε πλήθος άλλων ειδών να ζουν δίπλα του, π.χ. από μια δρυ, και να έχει την ευθύνη της ως την αυτόνομη πια ανάπτυξή της.

 

Διαβάστε τι έλεγε κάποτε ο Νίκος Μάργαρης. Διαβάστε για τις δρυς αλλά και για τους πολύτιμους θάμνους των αληθινών πολυποίκιλων δασών μας. Μπορούμε να το επιβάλουμε και ως παρεπόμενη ποινή διά των δικαστηρίων μας σε κάθε είδους πράξεις. Βάλτε τους Μαντέληδες να φυτεύουν χαρουπιές από δω ως το Ταίναρο. Αντί δε για χαβαλέ «κοινωνικής εργασίας»...

 να φυτεύει ο καταδικασθείς δρυς, χαρουπιές, αγριελιές και θάμνους.  

Αυτή θα είναι μια διαρκής εκστρατεία αληθινής κι επιτυχούς αναδάσωσης, που θα αλλάξει την Ελλάδα και θα την ωφελήσει οικολογικά, οικονομικά και ηθικά.