ΣΥΡΙΖΟΚΗΦΗΝΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Το παραμύθι με το «μαύρο στην ΕΡΤ»

Του ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ

Προχθές ήταν η επέτειος της αρχής της προσπάθειας να μικρύνει και να στοιχίζει κάτι λιγότερο η κυβερνητική τηλεόραση. Μιας προσπάθειας που ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία καθώς αυτοί που ανέλαβαν να τη φέρουν σε πέρας δεν είχαν ιδέα τι ακριβώς έκαναν (είχαν και πάρα πολλά παιδιά δικά τους εκεί μέσα, πολλές υποχρεώσεις) και αυτοί που ήθελαν να την εμποδίσουν ήταν κάπως πιο δημοφιλείς, ιδιαίτερα στο (καθόλου μικρό) κομμάτι του πληθυσμού που ως βασική πηγή εσόδων έχει τα λεφτά των άλλων.


Με αφορμή αυτήν τη επέτειο ξαναδιαβάσαμε και ξανακούσαμε και ξαναδακρύσαμε για το «μαύρο που έπεσε στην ΕΡΤ». Μια βαρύγδουπη και πομπώδης, σαν ερωτικό έντεχνο τραγούδι, φράση που μοναδικός της σκοπός είναι να εμπεδωθεί ένα ψέμα: ότι, δηλαδή, η πρόθεση της τότε κυβέρνησης ήταν να κλείσει εντελώς η κυβερνητική τηλεόραση και να μείνει ο ελληνικός λαός χωρίς την αντικειμενική ενημέρωση και την υψηλού επιπέδου ψυχαγωγία που μόνο η ΕΡΤ είναι σε θέση να προσφέρει. Ότι κυβερνητικός σκοπός ήταν να μην υπάρχει καθόλου κυβερνητική τηλεόραση, λες και στην κυβέρνηση Σαμαρά δεν ήθελαν να έχουν έναν δικό τους μηχανισμό προπαγάνδας.  


Η πραγματικότητα ήταν ότι το διαβόητο «μαύρο στην ΕΡΤ» δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια προσωρινή διακοπή προκειμένου να γίνουν όσα χρειάζονταν ώστε η κυβερνητική τηλεόραση να λειτουργήσει με μέγεθος και κόστος που να ταιριάζει καλύτερα σε μια χώρα 10.000.000 ανθρώπων (αλλά όχι τόσο σε μια χώρα χιλιάδων άνεργων κομματικών παρατρεχάμενων). Φυσικά από αυτά τα οποία χρειάζονταν δεν έγινε σχεδόν τίποτα, αλλά κανείς από όσους δεν έχουν μάθει να ζουν με τα λεφτά των άλλων δεν μπορεί παρά να παραδεχτεί ότι η ιδέα μιας πιο μικρής και λιγότερο ακριβής κυβερνητικής τηλεόρασης ήταν μια καλή ιδέα. Όχι τόσο καλή όσο η ιδέα μιας πιο μικρής και λιγότερο ακριβής κυβερνητικής τηλεόρασης που να βλέπεται, αλλά καλή.


Δυστυχώς, εκτός από καλή, ήταν και μια ιδέα που βρήκε απέναντί της ανθρώπους που έχουν ανάγκη τη σιγουριά που χαρίζει το αποκούμπι που ονομάζεται ΕΡΤ. Βρήκε απέναντί της πολιτικούς στους οποίους η σπατάλη δημοσίου χρήματος προσέφερε δημόσιο βήμα (μικρό μεν αλλά μεγαλύτερο από το καφενείο του χωριού) και εργατοπατέρες που έβλεπαν την εξουσία τους κάπως να περιορίζεται.  


Ο μεγαλύτερος όμως αντίπαλος της καλής αυτής ιδέας ήταν μια νοοτροπία. Μια νοοτροπία σύμφωνα με την οποία το δημόσιο χρήμα, το χρήμα που συγκεντρώνεται από τους φόρους, είναι κατά βάση απεριόριστο, αλλά ακόμα κι όταν είναι περιορισμένο η προτεραιότητα είναι πάντα η ικανοποίηση των αναγκών όσων ζουν από τους φόρους και όχι όσων τους πληρώνουν.


Κι αυτή η νοοτροπία είναι αυτή που θα εμποδίσει και στο μέλλον οποιαδήποτε απόπειρα περιορισμού του μεγέθους και του κόστους της κυβερνητικής τηλεόρασης, ακόμα κι αν γίνει με τρόπο στοιχειωδώς σοβαρό και όχι με τον τρόπο του πρώτου ηγέτη του αντιμνημονιακού αγώνα (επειδή μερικοί ξεχνάτε και ίσως να αναρωτιέστε, αυτός είναι ο Σαμαράς). Άλλωστε η μεγάλη κυβερνητική τηλέοραση εξυπηρετεί πολλούς: Όσους δουλεύουν σ’ αυτή. ΄Όσους θέλουν να δουλέψουν σ’ αυτή. Όσους δεν θέλουν να δουλέψουν σ’ αυτή αλλά θέλουν να ξέρουν ότι υπάρχει μια καβάτζα άμα μείνουν χωρίς δουλειά και κυριώς όσους διορίζουν αυτούς που δουλεύουν ή θα δουλέψουν σε αυτήν. Προφανώς, όλοι αυτοί είναι πολύ λίγοι σε σχέση με όσους τους πληρώνουν αλλά αυτό μάλλον μικρή σημασία έχει. Έτσι κι αλλιώς, οι πολλοί που πληρώνουν δεν μοιάζουν διατεθειμένοι να κάνουν το παραμικρό για να πληρώνουν λιγότερα ή να απολαμβάνουν καλύτερες υπηρεσίες.


Από την άλλη ίσως και να τους αρέσει να πληρώνουν. Όχι επειδή απολαμβάνουν το προϊόν της κυβερνητικής τηλεόρασης αλλά επειδή...

 

 ξέρουν πως συμμετέχουν σε κάτι μοναδικό στο κόσμο. Κάτι για το οποίο ο ιστορικός του μέλλοντος θα μπορεί να πει «ποτέ τόσο πολλοί δεν πλήρωσαν τόσο πολλά για κάτι που απευθύνεται σε τόσο λίγους και οφελεί ακόμα λιγότερους». Και μπράβο τους.