ΚΟΙΝΩΝΙΑ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Koίτα πώς γλεντάω, φτωχό κοινό μου, να μη γίνω σαν εσένα - Σύγχρονο ελληνόφωνο μπουρδέλο του 21ου αιώνα...

Από την Αλεξάνδρα Τσόλκα

«Panem et circenses», δηλαδή «άρτος και θεάματα», για μια αρχαία Ρώμη, αυτοκρατορική, πλούσια για λίγους και χειριστική για τους πάμφτωχους πολλούς.  

Σύγχρονη Ελλάδα στις αρχές του 21ου αιώνα... Συσσίτια και φιλανθρωπίες, δηλαδή επίδειξη ευαισθησίας και καθησυχασμού της κοινής γνώμης από τους δημόσιους άρχοντες, τα ινδάλματα και τους πλούσιους, που αχάριστα δεν γυρίζουν τίποτα στη χώρα που τους έδωσε πολλά. Και θεάματα που αφορούν σε κραυγαλέα -στα όρια του ξετσίπωτα επιδειξιομανούς- τηλεοπτικά προγράμματα. Ξεδιάντροπες πρεμιέρες για τη νέα σεζόν.

Μια σεζόν φοροαιμορραγούσα, με κόσμο κουρασμένο απ' το να ελπίζει, εξουθενωμένο από το να αγωνίζεται για τον άρτο τον επιούσιο, αφημένο στο έλεος της μέρας, παραιτημένο από προσμονές, που χρωστάει, φοβάται, κρυώνει, απελπίζεται, πηγαίνει πέρα απ' τον θυμό, στην απαξία, στην κατατονία, κάποτε στην απονιά, στην κακία, στην γκρίνια σα μουρμούρα ή, ακόμα χειρότερα, στην απόλυτη σιωπή, στο κενό, σαν απέθαντοι νεκροί, σα ζόμπι.

 

Όμως η λαϊκή παρηγορητική τηλεόραση φορεί σινιέ πρωί και μεσημέρι, και γόβες δωδεκάποντες των επαγγελματιών, δηλωμένων show girls, χειρουργείται στο όνομα του άλιωτου κάτω κόσμου των βαμπίρ, δημιουργεί ρωμαϊκούς θριάμβους με εισόδους σε πλατό υπερχρεωμένα σαν του Ιούλιου Καίσαρα μετά τη νίκη στην Αίγυπτο, φτιάχνει ανούσιες αρένες ζητώντας το αίμα του αντιπάλου σε συνεχόμενη μονομαχία εις το όνομα της Nilsen.

Χορεύει η τηλεόρασή μας αρκουδιάρικους σκοπούς σε κακοπαιγμένα play back κι ανταλλάσσει επισκέψεις σε καναπέδες φτιαγμένους για φιλοφρονήσεις. Φοράει τρέσες για να κρύψει το πρόσωπο πίσω από μαλλιά ικανά να υπάρχουν σε κεφάλια μόνο των ανθρώπων των σπηλαίων. Κάνει μπότοξ για να δείχνει πάντα λίγο μετά την εφηβεία, με ένα αποτέλεσμα αλλόκοτο και σχεδόν δαιμονικό. Δεν μπορεί πια να χαμογελάσει, ούτε να αντιδράσει ανθρώπινα. Παίζει να μη δείχνει το είδωλό της καν ο καθρέφτης, παρά μόνο να αντιφεγγίζεται στο βλέμμα των αυλικών και των κολάκων που συρρέουν στον γυάλινο κόσμο της.

Έχει δόντια κανίβαλου, λευκά, καλοτροχισμένα, καλοβιδωμένα, παράταιρα και αφύσικα λευκά και μεγάλα σαν πλακάκια μπάνιου, για να μας «φάει καλύτερα», φοβική σαν τη γιαγιά-λύκο στο παραμύθι. Είναι ανορεκτική και θέλει όλοι να της μοιάζουν. Είναι ψεύτικη, όπως στην εμφάνιση έτσι και στις σχέσεις, με φιλιά και ανταλλαγή φιλοφρονήσεων που κρύβουν τη φτώχεια των συναισθημάτων και τις ρηχές θάλασσες όπου κολυμπάει ο εγωκεντρισμός της. Είναι χαζή και δεν μπορεί να σκεφτεί την εξέλιξή της. Είναι φτωχή, και σα μια αντιπαθής μαντάμ Σουσού, χωρίς αθωότητα όμως και τρυφεράδα, βαφτίζει τον Μπύθουλά της Βερσαλλίες. Είναι αμόρφωτη, απαίδευτη, ακαλλιέργητη, άπονη, και όποτε θέλει να βγάλει συναίσθημα κάνει το σχήμα του σαν κακή μαθήτρια δραματικής στο πρώτο έτος.    

Είναι η ψυχαγωγία της ελληνικής ιδιωτικής τηλεόρασης, που έκανε στο μεγαλύτερό της μέρος πρεμιέρα με νέες, ίδιες από καταβολής της εκπομπές, με τα ίδια πρόσωπα να μη γερνούν, να μένουν ανατριχιαστικά αναλλοίωτα σα φαγιούμ στους τάφους της Ανατολής και να γυρνάνε κολασμένα από κανάλι σε κανάλι. 

Είναι οι δεύτεροι ρόλοι μοντέλων-ηθοποιών-παρουσιαστών, ανδρών και γυναικών, που γεμίζουν τα κενά του κενού χειροκροτώντας το πρώτο όνομα και αυτοχειροκροτούμενοι σε μια απόλυτη ανοησία, που συναντά πια τη θεωρία συνωμοσίας πως θέλουν να μας αποβλακώσουν, ώστε να μην αντιδράσουμε ποτέ. 

Σε 300.000 κοινό, οι ηρωίδες της τηλεόρασής μας αισθάνονται απιθωμένες και φτασμένες σαν τη Σάρα Μπερνάρ ή την Ελεονόρα Ντούζε, με την Ιστορία να τους κρατά περίοπτη θέση, γιατί παρουσίασαν φτηνά αποτριχωτικά και κραγιόν με στόμφο σα να παραδίδουν το Νόμπελ Ιατρικής.  

Έλα, λοιπόν, πάμε: 

Γκλίτερ, γυαλιστερός χαρτοπόλεμος, τακούνι-ξυλοπόδαρο, προσπάθεια χαμόγελου και συγκίνησης, ηλεκτρικό μπουζούκι και μαχαλο-σουξέ και... «καλή τηλεοπτική χρονιά, κυρίες και κύριοι».