EΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η Μέκκα του ΣΥΡΙΖΑ

Του ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ

Το τραγικότερο με το ποδοπάτημα μέχρι θανάτου 769 προσκυνητών στη Σαουδική Αραβία δεν είναι ότι έγινε. Οι τραγωδίες συμβαίνουν και στα καλύτερα μέρη του κόσμου.  

Το πιο θλιβερό είναι ότι στη Μέκκα αυτές οι τραγωδίες είναι περιοδικές: το 1990 έσβησαν ποδοπατημένοι 1.426 πιστοί. Το 1994 πέθαναν στο ίδιο σημείο 270 προσκυνητές. Το 1997 χάθηκαν 343 άνθρωποι και έναν χρόνο μετά 118. Το 2001 τα θύματα ήταν 35. Το 2004 ποδοπατήθηκαν 251. Το 2006 πέθαναν 364 και πριν από έναν μήνα άλλοι εκατό. 

Αυτό δείχνει κοινωνίες, πολιτικές ηγεσίες, κράτη που δεν μαθαίνουν από προηγούμενες τραγωδίες. Τις επαναλαμβάνουν σπρωγμένοι από την πίστη ότι την επόμενη φορά θα πάνε όλα καλά. Αυτό που προέχει δεν είναι η ασφάλεια των πολιτών, αλλά ο συμβολικός λιθοβολισμός του σατανά.
 

Στα εκπαιδευτικά θέματα (και τηρουμένων των αναλογιών) η Μέκκα του ΣΥΡΙΖΑ είναι το πανεπιστημιακό άσυλο, το οποίο χρειάζεται για τον λιθοβολισμό του σύγχρονου σατανά που είναι ο καπιταλισμός. 

Τι κι αν επί 15 μέρες το ΤΕΙ Αθηνών δεν λειτουργούσε και χιλιάδες σπουδαστές έχαναν τα μαθήματά τους, επειδή μερικές δεκάδες «πιστών» το είχαν καταλάβει για να παρακαμφθεί η δικαστική απαγόρευση εξόδου από τις φυλακές του κ. Νίκου Ρωμανού;  

Ουδείς σκέφθηκε να εκκενώσει το ΤΕΙ για να εξυπηρετηθούν χιλιάδες σπουδαστές. 

Η ιδεοληψία κυριάρχησε, μέχρι που οι καταληψίες εδέησαν να επιτρέψουν στην ακαδημαϊκή ζωή να εξελιχθεί έστω με καθυστέρηση· έφυγαν αφήνοντας πίσω τους συνθήματα, και πάλι καλά να λέμε, διότι συνήθως αφήνουν πίσω τους συντρίμμια.
 

Πριν από μερικούς μήνες ο κ. Μανώλης Γλέζος εξέδωσε μία ανακοίνωση, η οποία ξεκινούσε ως εξής: «Η εκκένωση του Πανεπιστημίου Αθηνών από τους συνολικά δεκατέσσερις αυτοαποκαλούμενους “αντιεξουσιαστές”, υπό των αστυνομικών δυνάμεων, αποτελεί ξεκάθαρα ωμή παραβίαση του πανεπιστημιακού ασύλου» (Βρυξέλλες 18.4.2015).  

Δεκατέσσερα (αριθμητικώς: 14) άτομα είχαν παραλύσει ένα πανεπιστήμιο, αλλά ο κ. Γλέζος θεώρησε ότι «χρέος μας είναι να υπερασπιστούμε χωρίς ταλαντεύσεις το πανεπιστημιακό άσυλο». Θα συμφωνήσουμε ότι ο κ. Γλέζος ήταν μακριά και κάποιας ηλικίας, για να δει καθαρά τα προβλήματα που προκαλούσε η κατάληψη στο Καποδιστριακό, αλλά η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ κατήγγειλε ότι «η επέμβαση των δυνάμεων καταστολής αποτελεί υποχώρηση προς τις πιέσεις και την τρομοϋστερία του συντηρητικού μπλοκ και των καθεστωτικών ΜΜΕ που με τέτοιες κινήσεις βλέπουν το δικό τους αυταρχισμό να δικαιώνεται». Μαζί τους και οι μεσήλικες του Τμήματος Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ, που «δήλωσε τη διαφωνία του για τη σημερινή επέμβαση της Αστυνομίας, σκοπός της οποίας ήταν η εκκένωση της Πρυτανείας του Πανεπιστημίου Αθηνών από μια πολυήμερη, σαφώς μειοψηφική, αλλά ειρηνική κατάληψη».

 
Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι κοινό με όλες τις θεολογίες –θρησκευτικές και πολιτικές– που υπάρχουν στον κόσμο: 

Είναι βασικά η περιφρόνηση προς την πραγματικότητα και την προηγούμενη εμπειρία. 

Τι κι αν το μοντέλο Ανώτατης Παιδείας του 1982 απέτυχε στα περισσότερα, κάτι που διά του νόμου Διαμαντοπούλου συνομολόγησε και το ΠΑΣΟΚ, το οποίο θέσπισε αυτόν τον καταστροφικό για την παιδεία νόμο; 

 Ο κ. Αριστείδης Μπαλτάς προέκρινε για να επιστρέψουν τα ΑΕΙ στο προηγούμενο μπάχαλο και χειροκροτήθηκε από ολόκληρο σχεδόν το κόμμα που κυβερνά. 

 Τι κι αν οι καταλήψεις αφήνουν συνήθως πίσω τους ζημιές εκατομμυρίων, πέρα από το γεγονός ότι χαντακώνουν την εκπαιδευτική διαδικασία; 

Για τον ΣΥΡΙΖΑ το άσυλο είναι σαν το προσκύνημα των πιστών. Ιερό παρά τις καταστροφές που αφήνει πίσω του.