ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΙ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ο τσαμπουκαλεμένος γραφικός κινδυνεύει από τον τσαμπουκαλεμένο γραφικό εαυτό του!

Γράφει ο Γρηγόρης Καλφέλης 

Καθηγητής της Νομικής Σχολής στο ΑΠΘ.
 

Πηγαίνουμε σε εκλογές και είμαστε όλοι μάρτυρες ενός παρακμιακού πολέμου ανάμεσα στα πρόσωπα τα οποία συγκροτούσαν τον άλλοτε ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ.

 
Ομως ο κ. Τσίπρας δεν απειλείται από τις απίστευτα οπισθοδρομικές φιγούρες του κ. Λαφαζάνη και της κυρίας Κωνσταντοπούλου.

 
Γιατί;

 
Καταρχήν ο κ. Λαφαζάνης μας ξαναγυρίζει ακατανόητα στις «παραστάσεις» της εποχής του Λένιν. Οπως είναι γνωστό, το τελευταίο κείμενο που διάβασε ο Λένιν δύο ημέρες προτού πεθάνει ήταν η νουβέλα του Τζακ Λόντον «η αγάπη για τη ζωή», που άφησε στον θεμελιωτή της Οκτωβριανής Επανάστασης μια «γεύση» νικηφόρας έκβασης της παντελώς απομονωμένης σοβιετικής εξουσίας («Λινάρ, Ο Λένιν, οι αγρότες, ο Τέιλορ»).

 
Ομως είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς σοβαρά ότι είναι εφικτό σήμερα να επαναληφθούν ανάλογες ιστορικές διεργασίες που έφεραν στο προσκήνιο κλειστά και αντιδημοκρατικά κοινωνικά συστήματα;

 
Και η πρόταση για επιστροφή στη δραχμή που επαγγέλλεται η Λαϊκή Ενότητα παραπέμπει ευθέως σε ένα τέτοιο απομονωμένο παραγωγικό μοντέλο, όπου τα πάντα θα έχουν εθνικοποιηθεί και το κράτος θα παρεμβαίνει για να μοιράζει τρόφιμα (αφού θα εμφανιστούν τεράστιες ελλείψεις, όπως ομολογεί και ο Λαπαβίτσας στο αμερικανικό περιοδικό «Jacobin», «Badgen-Lapavitsas, Greece, 12/6/2015»)!

 
Ετσι, οι παρωχημένες αυτές απόψεις είναι αδύνατον να κόψουν μεγάλα εκλογικά ποσοστά από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ομως το ίδιο ακριβώς ισχύει και για την κυρία Κωνσταντοπούλου. Κατ' αυτόν τον τρόπο η Πρόεδρος της Βουλής δεν διέθετε ποτέ τη λεγόμενη «εμπνέουσα αξία» (inspirational value) και δεν διαπαιδαγώγησε ποτέ θετικά την κοινωνία με τη στάση της.

 
Ισα-ίσα, κανείς δεν θα θέλει να τη θυμάται στο μέλλον, γιατί υποβάθμισε απαράδεκτα το αξίωμά της.

Επομένως ούτε η κυρία Κωνσταντοπούλου απειλεί εκλογικά τον κ. Τσίπρα. Και το ίδιο ισχύει δυστυχώς και για τα υπόλοιπα κόμματα τα οποία δεν έχουν έναν σαφή προγραμματικό λόγο, ιδίως μετά την υπογραφή του τρίτου μνημονίου.

Υπό αυτές τις συνθήκες ο κ. Τσίπρας έχει μόνο έναν εχθρό: τον εαυτό του! 

Τι εννοώ;

 
Ποιος είναι άραγε πολιτικά ο κ. Τσίπρας; 


Εκείνος που - αντί να υπόσχεται «δάκρυα και αίμα» -  έταζε προεκλογικά έναν «εικονικό παράδεισο» στον καθένα;  

Εκείνος που υποσχόταν ανερυθρίαστα αυξήσεις μισθών και συντάξεων; 

Ή εκείνος που πριν από λίγες ημέρες παραδέχθηκε ότι η έξοδος από το ευρώ θα ισοδυναμούσε με καταστροφή;

Και άραγε μπορεί ο κ. Τσίπρας να γίνει ένας αριστερός ευρωπαίος σοσιαλδημοκράτης που θα φροντίζει για τη μείωση των ανισοτήτων;

 
Αμφιβάλλω!

 
Το συμπέρασμα;  

Ο κ. Τσίπρας είναι αντιμέτωπος με το παρελθόν του!