ΔΙΕΘΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ και ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Περί παιγνίων αυταπάτη

Της ΞΕΝΙΑΣ ΚΟΥΝΑΛΑΚΗ

Υπάρχει μια σύγχυση στα παιχνίδια, νομίζω. Η κυβέρνηση παίζει μια προχωρημένη εκδοχή του (αυτόχειρα στη δική της περίπτωση) «δολοφόνου»: έχει καθίσει απέναντι από τους δανειστές και περιμένει να ανοιγοκλείσουν πρώτοι τα βλέφαρα. 

Με μάτια ερμητικά ανοιχτά, μην τυχόν και φανεί ότι υποχωρεί πρώτη εκείνη, πιστεύει ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι θα κιοτέψουν την ύστατη στιγμή και θα μας «δώσουν» γη και ύδωρ: αναδιάρθρωση χρέους, αύξηση συντάξεων, διατήρηση αμυντικών δαπανών κι ένα μεγάλο πάρτι για να γιορτάσουν ότι καταδεχθήκαμε να παραμείνουμε στην Ευρωζώνη.
 

Από την άλλη, οι Μέρκελ, Γιουνκέρ και συν αυτώ παίζουν άλλο παιχνίδι, το επονομαζόμενο blame game, το οποίο συνοψίζεται στην πρόταση «κάναμε ό,τι περνούσε από το χέρι μας, αλλά εκείνοι πήγαν κι αυτοκτόνησαν μόνοι τους». «Καθυστέρησαν τέσσερις μήνες, δεν έφεραν ισοδύναμα μέτρα, άλλα έλεγαν στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο και άλλα στην ελληνική Βουλή, τους προειδοποιήσαμε, αλλά επέλεξαν την καταστροφή». Αυτό είναι το μήνυμα από τις δηλώσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων και τις διαρροές στον ευρωπαϊκό Τύπο. Και αυτό τους διασφαλίζει καθαρή συνείδηση και ύπνο βαθύ για τα επόμενα χρόνια.
 

Υπάρχει η δυνατότητα αυτά τα δύο παράλληλα παιχνίδια να συμπέσουν και οι επονομαζόμενοι εταίροι να γίνουν τουλάχιστον συμπαίκτες, ει δυνατόν και στην ίδια πλευρά;  

Αυτήν την ώρα, δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς κάτι τέτοιο. Το πρόβλημα είναι ότι οι άλλοι είναι σοβαρότεροι ημών. Προετοιμάζονται χρόνια για το plan B. Ναι μεν, δεν μπορούν ακριβώς να υπολογίσουν το κόστος ενός Grexit, αλλά έχουν ώς ένα βαθμό θωρακιστεί από ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Και μέσω του προαναφερθέντος blame game έχουν επίσης διασφαλίσει πως ουδείς μπορεί να τους κατηγορήσει για τη δυσάρεστη εξέλιξη.
 
Εμείς όμως; 

Ποιο είναι το εναλλακτικό σχέδιο; 

Η εθνικοποίηση των τραπεζών, όπως πρότεινε η Αριστερή Πλατφόρμα στην Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ; 

 Είναι βέβαιο ότι σε αυτήν την περίπτωση θα «γουργουρίζουν» (όπως λένε οι συνταξιούχοι για τον ήχο των ΑΤΜ όταν μετρούν τα χαρτονομίσματα) τα μηχανήματα;  

Η χιλιοτραγουδισμένη υποτίμηση του εθνικού νομίσματος, που θα μας κάνει ανταγωνιστική χώρα και θα μας επιτρέψει να υλοποιήσουμε την –κατά Ραχήλ– ονείρωξη για τύπωμα χρήματος; 

Και ο πληθωρισμός; Η υποχρεωτική συμπίεση του εργασιακού κόστους; 

Ή μήπως η λύση είναι η λαπαβίτσειος προπαρασκευή για δελτία διανομής τροφίμων, όπως προανήγγειλε σε συνέντευξή του στο Jacobin στις αρχές Μαρτίου; «Εχουμε τέσσερις μήνες μπροστά μας. Μέσα σε αυτούς τους τέσσερις μήνες μπορούμε να αναλάβουμε ποικίλες δράσεις για να προετοιμαστούμε», έλεγε τότε.
 

Η καλύτερη απάντηση σε αυτόν τον ισχυρισμό ήρθε –κατά τη γνώμη μου– από τον Μάρτιν Γουλφ των Financial Times: 

«Μια Ελλάδα που θα μπορούσε να διαχειριστεί αποτελεσματικά την έξοδο από το ευρώ, θα μπορούσε κάλλιστα να έχει αποφύγει το σημερινό χάλι»