Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Τον Μάιο η Ελλάδα καλείται να αποπληρώσει 746 εκατ. ευρώ στο ΔΝΤ και το πρόβλημα επανέρχεται το καλοκαίρι. Τον Ιούνιο, πρέπει να εξοφλήσει υποχρεώσεις 2,6 δισ. ευρώ, τον Ιούλιο 5,1 δισ. ευρώ και τον Αύγουστο 3,7 δισ. ευρώ. Ο Ιούλιος και ο Αύγουστος έχουν υψηλές ανάγκες, επειδή λήγουν ομόλογα που βρίσκονται στο χαρτοφυλάκιο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Στις 20 Ιουλίου πρέπει να αποπληρωθεί ομόλογο αξίας 3,5 δισ. ευρώ και στις 20 Αυγούστου ομόλογο ύψους 3,2 δισ. ευρώ.
Αν μέχρι τότε, δεν έχουμε συμφωνία και δεν έχουν εκταμιευτεί οι δόσεις των 7,2 δισ. ευρώ από την Ευρωζώνη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τότε δεν θα μπορούν να καταβληθούν οι υποχρεώσεις του ελληνικού κράτους προς τους δανειστές.
Για να αντιμετωπιστεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο, θα πρέπει η ελληνική κυβέρνηση να καταφύγει σε εσωτερική λύση. Κι αυτό γιατί μια στάση πληρωμών θα αναγκάσει την ΕΚΤ να περιορίσει την πρόσβαση των ελληνικών τραπεζών στο μηχανισμό έκτακτης ρευστότητας (ELA). Αν λοιπόν δεν χρηματοδοτηθεί με κάποιο εξωτερικό τρόπο η ελληνική οικονομία, το κράτος ίσως καταφύγει στην πληρωμή των δημοσίων υπαλλήλων με ΙΟUs για να μην χρησιμοποιήσει ευρώ.
Εν τω μεταξύ, κανείς από την κυβέρνηση δεν παρουσιάζει ως τώρα, μια εναλλακτική λύση στο πρόβλημα της ρευστότητας. Το μόνο που κάνουν είναι να επικαλούνται τη «λαική εντολή», τις κόκκινες γραμμές και την «απάνθρωπη» στάση των δανειστών.
Αυτή η ρητορική βέβαια, τους έχει καταστήσει -μέχρι στιγμής ανέξοδα- «αντιστασιακούς ήρωες» σε πολλά κρατικοδίαιτα κοινωνικά στρώματα. Μολονότι η λογική έχει απαξιωθεί εντελώς, στο δημόσιο λόγο, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι συνταξιούχοι και ένα τεράστιο κομμάτι των νέων συνεχίζει να στηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ.
Τι κοινό έχουν όλοι αυτοί;
Τον Μάιο η Ελλάδα καλείται να αποπληρώσει 746 εκατ. ευρώ στο ΔΝΤ και το πρόβλημα επανέρχεται το καλοκαίρι. Τον Ιούνιο, πρέπει να εξοφλήσει υποχρεώσεις 2,6 δισ. ευρώ, τον Ιούλιο 5,1 δισ. ευρώ και τον Αύγουστο 3,7 δισ. ευρώ. Ο Ιούλιος και ο Αύγουστος έχουν υψηλές ανάγκες, επειδή λήγουν ομόλογα που βρίσκονται στο χαρτοφυλάκιο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Στις 20 Ιουλίου πρέπει να αποπληρωθεί ομόλογο αξίας 3,5 δισ. ευρώ και στις 20 Αυγούστου ομόλογο ύψους 3,2 δισ. ευρώ.
Αν μέχρι τότε, δεν έχουμε συμφωνία και δεν έχουν εκταμιευτεί οι δόσεις των 7,2 δισ. ευρώ από την Ευρωζώνη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τότε δεν θα μπορούν να καταβληθούν οι υποχρεώσεις του ελληνικού κράτους προς τους δανειστές.
Για να αντιμετωπιστεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο, θα πρέπει η ελληνική κυβέρνηση να καταφύγει σε εσωτερική λύση. Κι αυτό γιατί μια στάση πληρωμών θα αναγκάσει την ΕΚΤ να περιορίσει την πρόσβαση των ελληνικών τραπεζών στο μηχανισμό έκτακτης ρευστότητας (ELA). Αν λοιπόν δεν χρηματοδοτηθεί με κάποιο εξωτερικό τρόπο η ελληνική οικονομία, το κράτος ίσως καταφύγει στην πληρωμή των δημοσίων υπαλλήλων με ΙΟUs για να μην χρησιμοποιήσει ευρώ.
Εν τω μεταξύ, κανείς από την κυβέρνηση δεν παρουσιάζει ως τώρα, μια εναλλακτική λύση στο πρόβλημα της ρευστότητας. Το μόνο που κάνουν είναι να επικαλούνται τη «λαική εντολή», τις κόκκινες γραμμές και την «απάνθρωπη» στάση των δανειστών.
Αυτή η ρητορική βέβαια, τους έχει καταστήσει -μέχρι στιγμής ανέξοδα- «αντιστασιακούς ήρωες» σε πολλά κρατικοδίαιτα κοινωνικά στρώματα. Μολονότι η λογική έχει απαξιωθεί εντελώς, στο δημόσιο λόγο, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι συνταξιούχοι και ένα τεράστιο κομμάτι των νέων συνεχίζει να στηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ.
Τι κοινό έχουν όλοι αυτοί;
Αισθάνονται ότι, στους τρεις μήνες
διακυβέρνησης, δεν έχουν θιγεί από τις αποφάσεις των κυβερνώντων. Οι
μισθοί και οι συντάξεις συνεχίζουν να πληρώνονται κανονικά και οι
άνεργοι (εκ πεποιθήσεως…) νέοι να «χρηματοδοτούνται» επίσης κανονικά,
από τις οικογένειές τους. Οπότε, όλοι μαζί, απολαμβάνουν την
«επανάσταση», στις τηλεοράσεις, στα γραφεία τους, στα καφενεία και στα
μπαράκια. Η επανάληψη του μιντιακού λόγου και των τηλεοπτικών εικόνων
έχει καταστήσει την αφήγηση εντελώς θεατρική, προσδίδοντας ελάχιστη
αίσθηση του κινδύνου.
Οι μόνοι που αισθάνονται τον εφιάλτη είναι οι άνθρωποι της αγοράς. Αλλά αυτοί δεν είναι Έλληνες πολίτες...! Είναι «μετανάστες» ή τουλάχιστον, «πρόσφυγες» σε μια χώρα που τους θεωρεί μονίμως «ένοχους» και παρακατιανούς. Άρα, οποιαδήποτε πολιτική αναφορά σε αυτούς γίνεται μόνο απαξιωτικά ή προτάσσεται ως αντίπαλο δέος στα «συμφέροντα» του δημοσίου.
Η ώρα της κρίσης θα έρθει όταν η κυβέρνηση δοκιμάσει την οικονομική σχέση της με τους χρηματοδοτούμενους από το δημόσιο πολίτες. Αυτούς δηλαδή που δείχνει να αγαπά, να προστατεύει και να υπερασπίζεται ως τώρα. Πρόκειται δηλαδή για μια σχέση «λατρείας»… που δεν πρόδωσε και για την οποία δίνει τις μάχες της στην Ευρώπη.
Μια εξέλιξη όμως πληρωμών σε μεταχρονολογημένα ομόλογα, θα δημιουργούσε ένα νέο κύμα επιπτώσεων και σε άλλους τομείς:
Οι μόνοι που αισθάνονται τον εφιάλτη είναι οι άνθρωποι της αγοράς. Αλλά αυτοί δεν είναι Έλληνες πολίτες...! Είναι «μετανάστες» ή τουλάχιστον, «πρόσφυγες» σε μια χώρα που τους θεωρεί μονίμως «ένοχους» και παρακατιανούς. Άρα, οποιαδήποτε πολιτική αναφορά σε αυτούς γίνεται μόνο απαξιωτικά ή προτάσσεται ως αντίπαλο δέος στα «συμφέροντα» του δημοσίου.
Η ώρα της κρίσης θα έρθει όταν η κυβέρνηση δοκιμάσει την οικονομική σχέση της με τους χρηματοδοτούμενους από το δημόσιο πολίτες. Αυτούς δηλαδή που δείχνει να αγαπά, να προστατεύει και να υπερασπίζεται ως τώρα. Πρόκειται δηλαδή για μια σχέση «λατρείας»… που δεν πρόδωσε και για την οποία δίνει τις μάχες της στην Ευρώπη.
Μια εξέλιξη όμως πληρωμών σε μεταχρονολογημένα ομόλογα, θα δημιουργούσε ένα νέο κύμα επιπτώσεων και σε άλλους τομείς:
Αν το 30% των Ελλήνων
δεχόταν πληρωμές σε IOUs αντί για ευρώ, θα ασκούσε πιέσεις στις
τράπεζες, αφού όλοι θα έσπευδαν να καλύψουν άμεσες ανάγκες από
καταθέσεις. Οι τράπεζες θα ζητούσαν περισσότερη βοήθεια από τον ELA ή να
προχωρήσουν σε αυξήσεις κεφαλαίων. Με τι εχέγγυα όμως και τι
διαβεβαιώσεις;
Ο δρόμος είναι σχεδόν αδιέξοδος! Όχι γιατί έχουμε πόλεμο, αδυναμία άντλησης κεφαλαίων ή παγκόσμια κρίση εμπορίου. Η χώρα οδηγείται στα βράχια γιατί κάποιοι επιμένουν να κρατούν στο μαύρο δωμάτιο των φαντασιώσεων ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού που δεν αισθάνθηκε ακόμα τη ρήξη με την πραγματικότητα. Όλος αυτός ο χαμός γίνεται για να συνεχίσουν αυτοί οι άνθρωποι να υποστηρίζουν μια δραματοποιημένη φάρσα, υπέρ αρχομανών και φαντασιόπληκτων.
Μόνο ένα σοκ θα ξυπνήσει την κοινωνία:
Ο δρόμος είναι σχεδόν αδιέξοδος! Όχι γιατί έχουμε πόλεμο, αδυναμία άντλησης κεφαλαίων ή παγκόσμια κρίση εμπορίου. Η χώρα οδηγείται στα βράχια γιατί κάποιοι επιμένουν να κρατούν στο μαύρο δωμάτιο των φαντασιώσεων ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού που δεν αισθάνθηκε ακόμα τη ρήξη με την πραγματικότητα. Όλος αυτός ο χαμός γίνεται για να συνεχίσουν αυτοί οι άνθρωποι να υποστηρίζουν μια δραματοποιημένη φάρσα, υπέρ αρχομανών και φαντασιόπληκτων.
Μόνο ένα σοκ θα ξυπνήσει την κοινωνία:
Εδώ που φτάσαμε, ας το υποστούν
οι προνομιούχοι «πελάτες» και ας πάρει η μπόρα και τους υπόλοιπους. Εκεί
θα δοκιμαστεί η σχέση πάθους με τους προστάτες του λαού. Δέχεσαι να
πληρωθείς με ομόλογα; Αντέχεις για ένα μήνα, χωρίς ευρώ;
Να η στιγμή που
θα φανείς πόσο στηρίζεις την «επανάσταση»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου