Toυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΡΕΛΙΑ
Μια απεργία πείνας και τα αιτήματά της
προσεγγίζονται και αντιμετωπίζονται με τρεις τρόπους και μέσα από τρεις
δρόμους. Ας προσπαθήσουμε να τους δούμε έναν-έναν.
1. Ο νομικός. Δεν είναι ο καταλληλότερος. Όσοι -και από τις δύο πλευρές- επικαλούνται τους νόμους και τη νομιμότητα οδηγούν συνειδητά την υπόθεση σε αδιέξοδο. Και αυτό είναι που πρέπει να αποφευχθεί. Για παράδειγμα, ο Νίκος Ρωμανός και οι άλλοι που προστέθηκαν, αλλά και οι πολλοί υποστηρικτές τους, λένε ότι η χορήγηση εκπαιδευτικών αδειών είναι «νόμιμο δικαίωμα». Αυτή η άποψη στηρίζεται στη μισή αλήθεια.
Νόμιμο ήταν και το δικαίωμα του Χριστόδουλου Ξηρού να παίρνει άδειες. Ώσπου μια μέρα ο «αγωνιστής» αυτός την κοπάνησε, παραβιάζοντας τη νομιμότητα, με αποτέλεσμα σήμερα να την πληρώνουν οι άλλοι κρατούμενοι (ο σύντροφός του στη 17Ν Κωστάρης, ο Ρωμανός κ,α). Και όποιος πει ότι οι υποθέσεις δεν πρέπει να συσχετίζονται απλώς υποκρίνεται. Για παράδειγμα, αν ο ελεύθερος σήμερα Ξηρός βάλει κάπου μια βόμβα και σκοτωθεί ένας ή περισσότεροι άνθρωποι, τι πρέπει να πάθουν όσοι του έδιναν άδεια να βγαίνει από τη φυλακή; Ο υπουργός δεν θα πάθει τίποτα, αλλά όσοι υπέγραψαν την άδεια;
Κάπως έτσι τίθεται το πρόβλημα και με τους σημερινούς απεργούς πείνας. Ποιος θα πάρει την ευθύνη να υπογράψει την άδεια, γνωρίζοντας τι ευθύνη αναλαμβάνει;
Τα περί «νομιμότητας», λοιπόν, είναι λόγια του αέρα. Ο καθένας τη διαβάζει όπως νομίζει. Άλλωστε, ακόμα κι ένας υπουργός (Λοβέρδος) την επικαλέστηκε, για να ζητήσει να επιτραπεί στον Ρωμανό να φοιτήσει στη Σχολή του. Ανέξοδη υποκρισία.
2. Ο ιδεολογικός. Ένας αναρχικός ή αντιεξουσιαστής δεν επικαλείται τη νομιμότητα όπου τον βολεύει. Άλλωστε, αυτή η νομιμότητα εκπορεύεται από το κράτος, που εκείνος το θεωρεί διώκτη του και θέλει να το καταστρέψει. Το δηλώνει ρητά. Άρα, ένα τέτοιο κράτος γιατί να συγκινηθεί απέναντι σε ένα αίτημα, που μόνο μπελάδες μπορεί να του δημιουργήσει; Και ο ιδεολογικός τρόπος αντιμετώπισης του θέματος δεν βοηθάει. Σε αδιέξοδο οδηγεί.
3. Ο δρόμος της λογικής. Είναι ο μόνος που μπορεί να φέρει αποτέλεσμα. Ο Ρωμανός και οι συγκατηγορούμενοί του είναι πολύ νέοι για να παίζουν την υγεία και τη ζωή τους κορώνα-γράμματα. Το αίτημά τους πήρε μεγάλη δημοσιότητα και υποστήριξη. Σήμερα υπάρχει μεγάλη δυσκολία να γίνει αποδεκτό λόγω κακής συγκυρίας. Αύριο, όμως (και αυτό σημαίνει σε μερικές εβδομάδες ή μήνες), αυτή η συγκυρία μπορεί να είναι διαφορετική. Μπορεί να επικρατήσουν ωριμότερες σκέψεις στην κρατική εξουσία. Μεγαλύτερο κομμάτι του νομικού κόσμου μπορεί να δει το αίτημα με περισσότερη ευμένεια και να το υποστηρίξει.
Όμως, όλα αυτά δεν θα έχουν καμιά πιθανότητα να συμβούν, αν οι απεργοί πείνας πάθουν ανεπανόρθωτη βλάβη στην υγεία τους ή -το χειρότερο- κάποιος πεθάνει. Αυτό δεν πρέπει να συμβεί. Δεν αξίζει να συμβεί. Το πείσμα και η ιδεολογική ακαμψία δεν πρέπει να τεθούν πάνω από την ανθρώπινη ζωή. Ο Ρωμανός και οι λοιποί απεργοί πείνας είναι πολύ νέοι. Έχουν όλοι τη ζωή μπροστά τους. Σε λίγα χρόνια μπορεί να αναθεωρήσουν κάποια πράγματα. Συνήθως έτσι γίνεται. Υπάρχουν ακόμα εν ζωή πολύ μεγαλύτεροι αγωνιστές από αυτούς και σε πολύ δυσκολότερες εποχές και συνθήκες. Στην πορεία είδαν και άλλα πράγματα. Δεν πρέπει να συμβεί κάτι ανεπανόρθωτο. Για να μπορούν να υποστηρίξουν ξανά και ξανά το αίτημά τους. Με άλλη απεργία πείνας ή με άλλα μέσα. Και υπάρχουν πολλά.
Δεν γνωρίζω την κατάσταση της υγείας του. Όμως, αν υπάρχει κίνδυνος, πρέπει να σταματήσει την απεργία. Αυτό δεν συνιστά υποχώρηση. Λέγεται προστασία της ανθρώπινης ζωής. Το μήνυμα εστάλη. Η εμμονή σε ένα πείσμα, που μπορεί να αποβεί μοιραία, δεν είναι ούτε επαναστατική ούτε υπεύθυνη στάση.
Μπορεί να φαίνεται ουμανιστική φλυαρία, αλλά έτσι το βλέπω. Νομίζω ότι οι δικοί του άνθρωποι, οι γιατροί που τον παρακολουθούν και οι δικηγόροι αξίζει να προσπαθήσουν να τον(τους) πείσουν ότι πρέπει η απεργία να τερματιστεί.
Όσοι θέλουν να βοηθήσουν νομίζω ότι προς αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να κινηθούν. Με πρώτιστο μέλημα την προστασία της ανθρώπινης ζωής.
Αν το παιδί μου βρισκόταν σε παρόμοια θέση, ως έσχατο επιχείρημα θα του έλεγα:
Σταμάτα. Γιατί, αν πεθάνεις, δεν θα μπορέσεις ποτέ να κάνεις αυτό που θέλεις, να αλλάξεις ή να καταστρέψεις τον κόσμο, κράτος, το σύστημα κτλ. Οι ζωντανοί μάχονται, οι νεκροί αναπαύονται.
Και το ρεπορτάζ
Το μεσημέρι της Τρίτης, οι γονείς των απεργών πείνας Ρωμανού και Μιχαηλίδη -και των Μπουρζούκου και Πολίτη που τους συμπαρίστανται- έδωσαν συνέντευξη Τύπου στο Θέατρο «Εμπρός», στο οποίο μάλιστα βρέθηκε και πλήθος κόσμου σε ένδειξη συμπαράστασης. Σε ένδειξη συμπαράστασης στον Νίκο Ρωμανο, τον λόγο πήρε πρώτη η μητέρα του Μπουρζούκου, η οποία είναι η γιατρός των απεργών πεινάς. «Μιλάω ως μάνα και γιατρός», είπε χαρακτηριστικά και σημείωσε ότι ο Ρωμανός είναι η «ενσάρκωση της αντίστασης», αλλά και πως το Κράτος πρέπει να σεβαστεί τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Την ίδια ώρα, ο πατέρας του Νίκου Ρωμανού δήλωσε πως είναι περήφανος για τον γιο του και ότι ο υπουργός Δικαιοσύνης και η κυβέρνηση θα είναι υπεύθυνοι για ό,τι συμβεί στον Νίκο, ενώ ο πατέρας του Μιχαηλίδη είπε: «Το παιδί μου έλεγε ότι η εξουσία τιμωρεί και δεν το πίστευα τότε. Δεν ήξερα. Τώρα ξέρω τη δήλωσή του».
1. Ο νομικός. Δεν είναι ο καταλληλότερος. Όσοι -και από τις δύο πλευρές- επικαλούνται τους νόμους και τη νομιμότητα οδηγούν συνειδητά την υπόθεση σε αδιέξοδο. Και αυτό είναι που πρέπει να αποφευχθεί. Για παράδειγμα, ο Νίκος Ρωμανός και οι άλλοι που προστέθηκαν, αλλά και οι πολλοί υποστηρικτές τους, λένε ότι η χορήγηση εκπαιδευτικών αδειών είναι «νόμιμο δικαίωμα». Αυτή η άποψη στηρίζεται στη μισή αλήθεια.
Νόμιμο ήταν και το δικαίωμα του Χριστόδουλου Ξηρού να παίρνει άδειες. Ώσπου μια μέρα ο «αγωνιστής» αυτός την κοπάνησε, παραβιάζοντας τη νομιμότητα, με αποτέλεσμα σήμερα να την πληρώνουν οι άλλοι κρατούμενοι (ο σύντροφός του στη 17Ν Κωστάρης, ο Ρωμανός κ,α). Και όποιος πει ότι οι υποθέσεις δεν πρέπει να συσχετίζονται απλώς υποκρίνεται. Για παράδειγμα, αν ο ελεύθερος σήμερα Ξηρός βάλει κάπου μια βόμβα και σκοτωθεί ένας ή περισσότεροι άνθρωποι, τι πρέπει να πάθουν όσοι του έδιναν άδεια να βγαίνει από τη φυλακή; Ο υπουργός δεν θα πάθει τίποτα, αλλά όσοι υπέγραψαν την άδεια;
Κάπως έτσι τίθεται το πρόβλημα και με τους σημερινούς απεργούς πείνας. Ποιος θα πάρει την ευθύνη να υπογράψει την άδεια, γνωρίζοντας τι ευθύνη αναλαμβάνει;
Τα περί «νομιμότητας», λοιπόν, είναι λόγια του αέρα. Ο καθένας τη διαβάζει όπως νομίζει. Άλλωστε, ακόμα κι ένας υπουργός (Λοβέρδος) την επικαλέστηκε, για να ζητήσει να επιτραπεί στον Ρωμανό να φοιτήσει στη Σχολή του. Ανέξοδη υποκρισία.
2. Ο ιδεολογικός. Ένας αναρχικός ή αντιεξουσιαστής δεν επικαλείται τη νομιμότητα όπου τον βολεύει. Άλλωστε, αυτή η νομιμότητα εκπορεύεται από το κράτος, που εκείνος το θεωρεί διώκτη του και θέλει να το καταστρέψει. Το δηλώνει ρητά. Άρα, ένα τέτοιο κράτος γιατί να συγκινηθεί απέναντι σε ένα αίτημα, που μόνο μπελάδες μπορεί να του δημιουργήσει; Και ο ιδεολογικός τρόπος αντιμετώπισης του θέματος δεν βοηθάει. Σε αδιέξοδο οδηγεί.
3. Ο δρόμος της λογικής. Είναι ο μόνος που μπορεί να φέρει αποτέλεσμα. Ο Ρωμανός και οι συγκατηγορούμενοί του είναι πολύ νέοι για να παίζουν την υγεία και τη ζωή τους κορώνα-γράμματα. Το αίτημά τους πήρε μεγάλη δημοσιότητα και υποστήριξη. Σήμερα υπάρχει μεγάλη δυσκολία να γίνει αποδεκτό λόγω κακής συγκυρίας. Αύριο, όμως (και αυτό σημαίνει σε μερικές εβδομάδες ή μήνες), αυτή η συγκυρία μπορεί να είναι διαφορετική. Μπορεί να επικρατήσουν ωριμότερες σκέψεις στην κρατική εξουσία. Μεγαλύτερο κομμάτι του νομικού κόσμου μπορεί να δει το αίτημα με περισσότερη ευμένεια και να το υποστηρίξει.
Όμως, όλα αυτά δεν θα έχουν καμιά πιθανότητα να συμβούν, αν οι απεργοί πείνας πάθουν ανεπανόρθωτη βλάβη στην υγεία τους ή -το χειρότερο- κάποιος πεθάνει. Αυτό δεν πρέπει να συμβεί. Δεν αξίζει να συμβεί. Το πείσμα και η ιδεολογική ακαμψία δεν πρέπει να τεθούν πάνω από την ανθρώπινη ζωή. Ο Ρωμανός και οι λοιποί απεργοί πείνας είναι πολύ νέοι. Έχουν όλοι τη ζωή μπροστά τους. Σε λίγα χρόνια μπορεί να αναθεωρήσουν κάποια πράγματα. Συνήθως έτσι γίνεται. Υπάρχουν ακόμα εν ζωή πολύ μεγαλύτεροι αγωνιστές από αυτούς και σε πολύ δυσκολότερες εποχές και συνθήκες. Στην πορεία είδαν και άλλα πράγματα. Δεν πρέπει να συμβεί κάτι ανεπανόρθωτο. Για να μπορούν να υποστηρίξουν ξανά και ξανά το αίτημά τους. Με άλλη απεργία πείνας ή με άλλα μέσα. Και υπάρχουν πολλά.
Δεν γνωρίζω την κατάσταση της υγείας του. Όμως, αν υπάρχει κίνδυνος, πρέπει να σταματήσει την απεργία. Αυτό δεν συνιστά υποχώρηση. Λέγεται προστασία της ανθρώπινης ζωής. Το μήνυμα εστάλη. Η εμμονή σε ένα πείσμα, που μπορεί να αποβεί μοιραία, δεν είναι ούτε επαναστατική ούτε υπεύθυνη στάση.
Μπορεί να φαίνεται ουμανιστική φλυαρία, αλλά έτσι το βλέπω. Νομίζω ότι οι δικοί του άνθρωποι, οι γιατροί που τον παρακολουθούν και οι δικηγόροι αξίζει να προσπαθήσουν να τον(τους) πείσουν ότι πρέπει η απεργία να τερματιστεί.
Όσοι θέλουν να βοηθήσουν νομίζω ότι προς αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να κινηθούν. Με πρώτιστο μέλημα την προστασία της ανθρώπινης ζωής.
Αν το παιδί μου βρισκόταν σε παρόμοια θέση, ως έσχατο επιχείρημα θα του έλεγα:
Σταμάτα. Γιατί, αν πεθάνεις, δεν θα μπορέσεις ποτέ να κάνεις αυτό που θέλεις, να αλλάξεις ή να καταστρέψεις τον κόσμο, κράτος, το σύστημα κτλ. Οι ζωντανοί μάχονται, οι νεκροί αναπαύονται.
Και το ρεπορτάζ
Το μεσημέρι της Τρίτης, οι γονείς των απεργών πείνας Ρωμανού και Μιχαηλίδη -και των Μπουρζούκου και Πολίτη που τους συμπαρίστανται- έδωσαν συνέντευξη Τύπου στο Θέατρο «Εμπρός», στο οποίο μάλιστα βρέθηκε και πλήθος κόσμου σε ένδειξη συμπαράστασης. Σε ένδειξη συμπαράστασης στον Νίκο Ρωμανο, τον λόγο πήρε πρώτη η μητέρα του Μπουρζούκου, η οποία είναι η γιατρός των απεργών πεινάς. «Μιλάω ως μάνα και γιατρός», είπε χαρακτηριστικά και σημείωσε ότι ο Ρωμανός είναι η «ενσάρκωση της αντίστασης», αλλά και πως το Κράτος πρέπει να σεβαστεί τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Την ίδια ώρα, ο πατέρας του Νίκου Ρωμανού δήλωσε πως είναι περήφανος για τον γιο του και ότι ο υπουργός Δικαιοσύνης και η κυβέρνηση θα είναι υπεύθυνοι για ό,τι συμβεί στον Νίκο, ενώ ο πατέρας του Μιχαηλίδη είπε: «Το παιδί μου έλεγε ότι η εξουσία τιμωρεί και δεν το πίστευα τότε. Δεν ήξερα. Τώρα ξέρω τη δήλωσή του».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου