"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Το ροζ τηλέφωνο


Θυμάμαι ένα ξεκαρδιστικό επεισόδιο των Μήτσων με πρωταγωνιστές τον γέρο, δηλαδή τον Λαζόπουλο με άσπρα μαλλιά, και τη γριά, δηλαδή τον Χαϊκάλη με τσεμπέρι. 


 Ήταν μόλις είχαν γίνει μόδα οι ροζ τηλεφωνικές γραμμές 090 και ο γέρο Μήτσος περιέγραφε με φρίκη στη συμβία του τη νέα χυδαία εκτροπή των δημοσίων ηθών. Ήσαν και οι δύο κεραυνοβολημένοι από την εξαχρείωση της κοινωνίας και έβγαζαν μικρά ηθικολογικά λογύδρια ο ένας στον άλλον για τον κατήφορο που έπρεπε επιτέλους να πάρει ένα τέλος.


Αμέσως μετά πιάνουν και οι δύο δουλειά. Η γριά είχε μόλις βρει έναν τρόπο να βγάλει εύκολα χρήματα, και αυτός ήταν να παριστάνει την καυτή ερωτική συνομιλήτρια των γραμμών (με τρόπο ομολογουμένως αμίμητο), ο δε γέρος έναν πρόσφορο τρόπο να υποδαυλίσει τις ανεκπλήρωτες ερωτικές του φαντασιώσεις. 


Το σενάριο τους έφερε κάποτε να συνομιλήσουν μεταξύ τους. Χωρίς να καταλάβουν ο ένας τον άλλον ολοκλήρωσαν έναν γκροτέσκο ερωτικό διάλογο, απίθανα αστείο μεν για τους τηλεθεατές αλλά που κάλυπτε απολύτως τις ανάγκες των δύο χαρακτήρων. Ο γέρος, πανευτυχής, με μικρά γρυλίσματα και σιγανές κραυγές έδειχνε τη ικανοποίησή του από το ερωτικό υποκαταστάτο, η πονηρή γριά με βραχνή επαγγελματική προσήλωση κορύφωνε την έξαψή του, ενώ, αν θυμάμαι καλά, ταυτοχρόνως έπλεκε κι ένα πουλόβερ.


Ο ένας εξαπατούσε τον άλλον, δεν γνώριζαν ο ένας ποιος ήταν ο άλλος τον οποίον όμως στην πραγματικότητα γνώριζαν πολύ καλά, έκαναν και οι δύο τη δουλειά τους ο καθένας για τους δικούς του λόγους, πίσω από την πλάτη ο ένας του άλλου αλλά σε στενή συνεργασία μεταξύ τους, ο καθένας είχε ένα φανερό και ένα σκοτεινό πρόσωπο απέναντι στον άλλον αλλά και με τα δύο του πρόσωπα υποκρινόταν, γίνονταν και οι δύο αντικείμενα ενός οικείου αγνώστου υποκειμένου και, και εν τέλει, συμμετείχαν, εκουσίως και ακουσίως εκατέρωθεν, συμπαίκτες αλλά ερήμην ο ένας του άλλου, σε ένα πράγμα που κατήγγειλαν αμφότεροι ηθικά μετά βδελυγμίας.


Δεν ξέρω γιατί μου ήρθε στο μυαλό αυτό το επεισόδιο των Μήτσων με αφορμή την τωρινή ιστορία που άρχισε να ξετυλίγεται στο στούντιο του Παπαδάκη. 


Το σίγουρο πάντως είναι ότι: 

Kαι στα δύο έργα το μοντάζ είναι του Λαζόπουλου.


Δεν υπάρχουν σχόλια: