Αν και το έχουμε ξαναγράψει αρκετές φορές σ’ αυτήν εδώ τη στήλη,
ακριβώς επειδή είναι εξαιρετικά κρίσιμη η γεωπολιτική συγκυρία, είμαστε
υποχρεωμένοι να το επαναλάβουμε για άλλη μια φορά.
Τα σύνορα, οι επιρροές και οι γεωπολιτικές ισορροπίες που χαράχτηκαν με βάση τη συμφωνία Sykes-Pikot και τις επακολουθείσασες συμφωνίες, με κυριότερη για τον Ελληνισμό και τα ελληνοτουρκικά τη Συνθήκη της Λωζάννης, έναν αιώνα μετά τίθενται σε σκληρότατη δοκιμασία και θα πρέπει να παρακολουθούμε κάθε λεπτό τις εξελίξεις στην περιοχή της Μεσοποταμίας, της Μέσης Ανατολής και της Αν. Μεσογείου, γιατί αυτές -ούτως ή άλλως- θα επηρεάσουν τον τρόπο με τον οποίο θα συνεχίσει να υφίσταται ως κράτος κυρίως η Κύπρος αλλά και η Ελλάδα.
Επίσης, το έχουμε ξαναγράψει ότι η πορεία των εξελίξεων στα ζητήματα που σχετίζονται με τον τρόπο της οριοθέτησης της κυπριακής ΑΟΖ αλλά και την εκμετάλλευση των ενεργειακών αποθεμάτων της, σε συνδυασμό με την πορεία του ζητήματος των διεθνών διαγωνισμών για την εκμετάλλευση των ενεργειακών αποθεμάτων στο Ιόνιο και τη θάλασσα νοτίως της Κρήτης (Λιβυκό Πέλαγος), θα επηρεάσει και τον τρόπο με τον οποίο θα καταλήξει το κομβικό ζήτημα της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο, το οποίο, σύμφωνα με την επίσημη θέση του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών, είναι το μόνο πρόβλημα που αναγνωρίζουμε ότι υφίσταται μεταξύ της Ελλάδος και της Τουρκίας. Ολα τα άλλα είναι παράλογες -πλην όμως υπαρκτές- διεκδικήσεις της Τουρκίας.
Δεν πρέπει δε να λησμονεί κανείς αρμόδιος ή μη ότι σε περίπτωση που έχει αίσιο τέλος η πορεία των εξελίξεων στην Ανατολική Μεσόγειο, το Ιόνιο και κυρίως το Λιβυκό πέλαγος, η Τουρκία θα είναι μια απομονωμένη χώρα, η μόνη από δέκα χώρες της Ανατολικής Μεσογείου που αρνείται την εφαρμογή του διεθνούς δικαίου. Αυτό θα επιτρέψει στην Ελλάδα να χειριστεί από θέσεως ισχύος το κομβικό και φλέγον ζήτημα της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου.
Για όσους αποπειραθούν να μας υπενθυμίσουν ότι η Τουρκία δεν έχει υπογράψει τη Σύμβαση για το Διεθνές Δίκαιο των Θαλασσών, έχουμε να πούμε ότι υπάρχει και το εθιμικό διεθνές δίκαιο, που δεν χρειάζεται υπογραφές.
Επιστρέφοντας στα της οριοθέτησης και εκμετάλλευσης των θαλασσίων ζωνών, η πολιτική που ακολουθούν η Λευκωσία και η Αθήνα στηρίζεται στο διεθνές δίκαιο των θαλασσών, κάτι που σε γενικές γραμμές αποδέχονται και οι χώρες που γειτνιάζουν με τις ελληνικές θάλασσες.
Η Τουρκία, από την πλευρά της, αρνείται να δεχτεί την εφαρμογή του διεθνούς δικαίου, θέλοντας να επιβάλει τους δικούς της όρους. Μέχρι στιγμής καμία χώρα δεν έχει αποδεχτεί τις τουρκικές θέσεις, τις οποίες η Αγκυρα θέλει να επιβάλει σε Λευκωσία και Αθήνα, κυρίως μέσω της συγκαλυμμένης ή μη απειλής χρήσης βίας. Οι κρίσεις του 1987 και του 1996 (Ιμια) είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα προς συνεχή μελέτη και εξαγωγή συμπερασμάτων.
Και ερχόμαστε τώρα στο... καυτό θέμα της διαχείρισης των τωρινών και των... μελλοντικών συγκαλυμμένων ή μη απειλών αλλά και προκλητικών ενεργειών της Τουρκίας προς Κύπρο και Ελλάδα, εν όψει και της επικείμενης συνόδου του Ανωτάτου Συμβουλίου Συνεργασίας Ελλάδας - Τουρκίας τον Δεκέμβριο στην Αθήνα.
Οσον αφορά την πραγματοποίηση της συγκεκριμένης συνόδου, έχουν εκφραστεί εύλογα ερωτηματικά και ενστάσεις για τα μηνύματα που θα εκπέμψει μια τέτοια σύνοδος, τη στιγμή που η Τουρκία παραβιάζει βάρβαρα και πειρατικά την ΑΟΖ της Κύπρου, ενώ βοά η ανθρωπότητα για τη στήριξη που παρέχει το τουρκικό κράτος στους τζιχαντιστές και την Αλ Νούσρα - Αλ Κάιντα.
Επίσης, θα πρέπει να απασχολήσει τους αρμοδίους και το πώς θα επηρεάσει η εν λόγω σύνοδος την αξιοπιστία της χώρας, κυρίως όσον αφορά την επιδιωκόμενη συνεργασία με την Αίγυπτο, με κορυφαίο θέμα την οριοθέτηση της ΑΟΖ. Πώς δηλαδή θα ερμηνεύσει ο πρόεδρος της Αιγύπτου Σίσι τις φωτογραφίες και τα χαμόγελα του Νταβούτογλου με τους Ελληνες επισήμους, λίγες ημέρες μετά την τριμερή του Καΐρου και την ίδια στιγμή που η Τουρκία συνεχίζει να καθυβρίζει τον ίδιο δημοσίως και διεθνώς και να υποστηρίζει και να εξοπλίζει ισλαμιστές τρομοκράτες που προκαλούν τον θάνατο δεκάδων αμάχων στην Αίγυπτο.
(...) H Τουρκία αρνείται να
δεχτεί ότι το διεθνές δίκαιο των θαλασσών αποτελεί τη βάση της
διαπραγμάτευσης για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωών, ενώ στην
περίπτωση της Κύπρου αρνείται να δεχτεί ακόμα και αυτό που αποδέχεται το
σύνολο της διεθνούς κοινότητας, ότι υπάρχει κυρίαρχο κράτος με το όνομα
Κυπριακή Δημοκρατία.
Για να ανατρέψει δε την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στην κυπριακή ΑΟΖ, επιχειρεί με πειρατικές μεθόδους και με την απειλή της χρήσης βίας να επιβάλει τους δικούς της σχεδιασμούς.
Δεν χάνει δε την ευκαιρία να υπενθυμίζει και να απειλεί ανοιχτά την Αθήνα ότι την ένταση που δημιουργεί στη Μεσόγειο είναι πολύ εύκολο να τη μεταφέρει στο Αιγαίο. Μάλιστα, όλους αυτούς τους υπολογισμούς τούς κάνει θεωρώντας ότι η Ελλάδα, λόγω της σοβαρής οικονομικής κρίσης που είναι σε εξέλιξη και λόγω της... τρόικας, που ελέγχει ασφυκτικά τις αμυντικές δαπάνες, είναι πιο ευάλωτη και άρα θα υποκύψει στους εκβιασμούς και τις πιέσεις της.
Εμείς απλά θα υπενθυμίσουμε προς κάθε κατεύθυνση ότι η Τουρκία υπέστη μια δεινή ήττα στην πόλη Κομπάνι κυριολεκτικά από μια χούφτα «ελεύθερους πολιορκημένους». Γιατί όλοι γνωρίζουν ότι ο πόλεμος στο Κομπάνι ήταν μεταξύ της Τουρκίας και του ΡΚΚ.
Επίσης, να υπενθυμίσουμε ότι το διήμερο της εξέγερσης των Κούρδων (6-7 Οκτωβρίου 2014), που ήταν ένα μήνυμα αλλά και μια γενική πρόβα του ΡΚΚ για την ημέρα που θα κηρύξουν την ανεξαρτησία τους, εκατοντάδες χιλιάδες Κούρδοι ξεχύθηκαν στους δρόμους σε δεκάδες πόλεις και κωμοπόλεις στο τουρκοκρατούμενο Κουρδιστάν αλλά και σε μεγαλουπόλεις της Τουρκίας, πυρπολώντας περισσότερα από δυόμισι χιλιάδες δημόσια κτίρια και αγάλματα του Κεμάλ!
Η κατάσταση ήταν τόσο κρίσιμη που αρκετοί Τούρκοι υπουργοί παρακαλούσαν τους Κούρδους ηγέτες να σταματήσουν την εξέγερση!
Αυτά τα αναφέρουμε για να τα λάβουν υπ' όψιν τους εκείνοι που διαχειρίζονται τις τύχες της χώρας, υπογραμμίζοντας ότι το πρόβλημα της... Τρόικας είναι παρωνυχίδα σε σχέση με το Κουρδικό, που καλείται να αντιμετωπίσει η Τουρκία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου